Zombies From Nowhere

Chapter 52

"WHAT the hell?" hindi makapaniwalang bulong ko at dahan-dahan na tumulo ang luha ko.

"Jamira, come on!"

Logan was screaming, completely ignoring the military tanks which were aiming at the boat. Ilang beses akong umiling, pero patuloy lang sila sa pagtawag sa akin.

"Go, Jamira. Go with them and you will all. . ." Jason took a quick pause for he was waiting for us to turn and look at him. "Bam!"

Napalunok ako. He was wearing my mother's skin, pero kilala ko ang boses niya. Mapait na lang akong natawa bago ko binitiwan ang kamay ni mama.

"Jam," tawag niya sa akin. Her eyes were questioning me kung desidido na ba talaga akong sumama sa mga kaibigan ko.

"I'll be fine, ma," bulong ko sa kaniya.

I took a quick glance at Jason before turning my back on them. Naglakad ako papalapit sa mga kaibigan ko at napansin ko naman ang kaginhawaan sa mga mukha nila. Para pa silang natutuwa kahit na alam naman na nila ang mangyayari kapag sumama ako.

But they all looked like they don't care. Their faces screams like "let's all die together". Muntik pa akong natawa dahil kinawayan ako ni Rachel na parang sinasabi niyang bilisan ko.

They may not care, but I do.

"Jam," Drake called me. Nanghihina siyang nakasandal sa bangka habang nakangiti sa akin. "You made it."

I smiled before nodding my head. "I made it, Drake."

"Si mama mo—" Natigilan siya nang mapagtanto ang sinabi niya.

"Paano ba 'yan?" I asked them, pinipigilan ang mga luha ko sa pag-agos.

I want to see them off with a smile, an assuring smile that will not make them worry about me anymore.

Kumunot ang noo ni Casper. "What do you mean? Bilisan mo na at sumakay ka na, Jamira!"

"Don't tell me natatakot ka?" Hades tried asked kiddingly, trying to lift the atmosphere from worries.

Natawa na lang ako bago ko isinampa ang paa ko sa side deck. Huminga ako nang malalim at malakas na sinipa papalayo sa pot ang bangka. Everyone gasped in shock, but I immediately waved my hand to them, biddi them goodbyes.

"Just what I've thought," sabi ni Jason na ngayon ay nasa likuran ko na pala.

"Susunod ako!" sigaw ko, dahilan para matigilan si Logan na muntik na sanang tumalon sa tubig para balikan ako.

"Jam," Logan called me, kaya hindi ko na pinansin ang demonyo sa likuran ko.

I gave Logan a nod, kahit hindi ko sigurado kung makakasunod pa ba ako sa kanila. . . o hindi na.

But let me just bet on this one.

"If we meet again, Logan, I have something to tell you!" I chuckled as I stared at his face dahil nasisilayan ko pa ito.

I didn't plan to stop waving my hand to them. Unti-unti na silang lumalayo. Dahan-dahan na rin na dumausdos ang luha pababa sa pisngi ko. I heard a honk of a ship, kaya mas lalo akong natuwa nang makita ang kapatid ni Hades doon.

Good thing, they already planned to escape this place by water.

"I will wait for you, Jamira!" Logan yelled at the top of his lungs.

Narinig ko na garalgal na ang boses niya. He was crying and so am I. Parang piniga ang puso ko dahil hindi ko na matanaw pa ang mukha niya.

I was about to call him for the last time, but he called me first.