MY HUSBAND // NAMJİN

yeni bebek

Hoseok kucağında uyuyan minik yavrusuna hayran gözlerle bakıyordu ona göre  tabikide tüm bebekler çok güzeldi ama kendi bebeği onun yavrusu bambaşkaydı ona bakmaya doyamıyor tekbir hareketini bile kaçırmak istemezmiş gibi gözlerini üstünden çekmiyordu tüm dikkati minik bebeğindeydi, gözü başka hiç kimseyi görmüyordu dünyada sadece bebeği varmış gibi hissediyordu öyleki çalan kapıyı bile duymamıştı

Kapı yavaşça aralandıpında "Hoseok müsaitmisin gelebilir miyim?" ama cevap yoktu Jin yavaşça odaya girdiğinde gördüğü manzara ile gülümsedi rahatlamıştı rahat bir nefes verip "Hoseok neden cevap vermiyorsun korkuttun beni" Hoseok'un yanına ilerleyip minik bebeğe baktı "tanrım çok tatlı melek gibi "

Hoseok gülümseyerek ve birazda gururla bebeğine baktı"evet benim meleğim Jin bu nasıl bir şey böyle inanamıyorum bakmaya doyamıyorum mucize gibi birşey"dedi

Jin "evet öyle istersen ver yatağına yatırayım sende dinlen biraz hem birşeyler ye "

Hoseok  bebeğine daha sıkı sarıldı" hayır vermem" dedi" kucağımda dursun "

Jin onun bu haline gülümsedi "seni  anlıyordum ama böyle olmaz yemek yemelisin yoksa sütün olmaz sonra,  bebeğin açmı kalsın istiyorsun" dedi

Hoseok korkmuştu "sütüm kesilirmi gerçekten ama nasıl olacak ben kötü bir anneyim değilmi ona bakamıyorum" diyerek ağlamaya başlamıştı

Hoseok hem lohusalığın verdiği stres hemde jimin'in yanında olmamasından kaynaklanan stresle savaşıyordu güçlü görünmeye çalışıyordu ama  şu anda en çok eşine ihtiyacı vardı o yanında olsa bebeklerine birlikte bakarlardı ama o yoktu aslında Hoseok şu anda bir duygu boşalması yaşıyordu

Namjoon işe gitmeden önce hem eşine veda etmek hemde Hoseok'a bakmak için odaya girdiğinde kucağında bebeği ile ağlayan bir Hoseok görmeyi beklemiyordu Jin'e yaklaştı kulağına eğilip "neler oluyor" diye sordu

Jin "sinirleri çok bozuk "dediğinde Namjoon yatağın kenarına oturdu Hoseok'un gözlerine bakarak bebeği kucağından aldı

Jin yatağın boş tarafına oturduğunda Hoseok'a sıkı sıkı sarıldı" ağla dedi ağla güçlü olmak zorunda değilsin insanlar sedece zayıf olduklarından değil  bazen güçlü olduğu içinde ağlar" Hoseok'un hıçkırıkları dahada yükselmişti Jin arkadaşının sırtını sıvazlarken "ben seni anlıyorum bebeğinle bir başına kaldığını düşünüyorsun eşinin yokluğu yanında olmaması seni üzüyor kimseye birşey diyemiyorun ama çok korkuyorsun"

Namjoon duyduğu kelimelerle Jin'e döndü yani  odamı böyle hissetmişti odamı böyle hıçkırarak ağlamıştı canı yandı pişman oldu keşke gitmesine hiç izin vermeseydim diye düşündü belkide Jin ona git derken aslında bana sarıl beni bırakma demek istemişti şimdi anlıyordu ama herşey için çok geçti acılar yaşanmış geçmişti ama izleri kalmıştı işte sonra kucağındaki minik bebeğe baktı çok güzeldi Dalnim'i düşündü onun bebekliğini düşündü onların yaşadıkları hiçbirşey normal değildi ama Namjoon Jin'in  normal bir hamilelik yaşamasını istiyordu hem belkide Dalnim'e kardeş yapmak o kadarda kötü bir fikir değildi hem bebek sevmeyide özlemişti

Hoseok'un hıçkırıkları azalıp küçük iç çekişkere dönüştüğünde " ben çok üzgünüm yani birden oldu sinirlerim bozuldu galiba" dedi

Jin "üzülme sen bizim kardeşimizsin rahat ol hem yeni doğum yaptın hormonların normale dönene kadar bunlar normal şeyler  tabikide sen bir doktor olarak bunları benden daha iyi bilirsin ben sadece yaşadıklarından hareketle konuşuyorum"

Hoseok" çok haklısın ama ne yapayım jimin hala gelemedi bilet bulamıyormuş"

Namjoon söze girdi"merak etme ben pilotu arar uçağı yollar onu getirtirim, siz neden bana hiçbirşey söylemiyorsunuz haberim olsa çoktan gönderirdim uçağı"