Kalbim

37.Bölüm

Arslan Demir Öztürk..

Gitmesine izin vermiştim..
Hayatım boyunca asla kimseyi yanımda kendi istemeyeceği sürece tutmamıştım. Hira da öyle..
Bu gün öyle bakmıştı ki, yüzüme işte o zaman onu asla yanımda tutamayacağımı anlamıştım. Öyle kırgın bakıyordu, ölmek istedim. O gittikten sonra yatağa oturdum, o hayatımdan gitmişti, beni bırakmıştı, ben izin vermiştim. Sahi ayrılığı da ben sarmamıştım mı başımıza? Bir de ettiğim iyiliğin karşılığı ne olsun? İhanet. Benim Hiraya yaptığım gibi.. Neden kabul ettim ki, Büşraya yardım
etmeyi? Ne ara bu kadar uzaklaştık? Ayıldığım da artık Hiram, kokusuyla yaşadığım kadın ellerimden kayıp gidiyordu.. Kokusu, ben artık kaç gündür hasret kaldığım kokusunu bir daha asla.. Düşündüğüm şeyin devamını getiremedim, ellerimi saçlarımdan geçirdim, bitmişmiydik?
Arslan Demir Öztürk nerde senin verdiğin sözler? O kadarmı iradesiz olmuştum? O kıza söz verdiğimden bu yana gözlerindeki acı bir gün eksik olmamıştı. Bumuydu adamlığım? Büşraya o kadar vakit ayırıyordum ki, kendi karımı unutmuştum, onun çektiği acıyı görememiştim..
Mutlu olamıyordu benim yanım da, onu o kadar seviyorum ki, mutlu olması için hayatından bile çıkardım, çıkmıştım da. Kendimden nefret ediyordum iliklerime kadar. Özkan kardeşime çok iyi bakıyordu, el üstünde tutuyor desem yerdir. Peki ben? Onun kardeşine göz yaşından başka birşey verememiştim. Deliriyordum, ne gözümden yaş geliyordu, ne bağıra biliyordum. Bitkisel hayatta geçmiştim sanki..
Ellerimle yüzümü tuttum, gitmişti..
Oturdukça deliriyordum, kalkarak odadan dışarıya çıktım. Bir umut belki gitmemiştir diye koşar adım indim merdivenleri, yoktu..

Arabama bindim, nereye gideceğimi bilmeden. Araba öylece gidiyordu, bense düşünüyordum. Büşraya o gün yardım etmeyi kabul etmeseydim ya da herşeyi en başından Hiraya anlatsaydım şimdi bu durumda olmazdık.. Telefonum çalınca, baktım Devremdi
- Efendim
- Abi neredesin?
- Hep gittiğimiz meyhaneye gidiyorum
- Tamam bende oraya yakınım, görüşürüz."  Kapatmıştı. Öyle ağzımdan çıkmıştı meyhane..

Ailemle bile ilgilenemez duruma gelmiştim, yanlışmı yapmıştım Mardinden gelmekle? Ama ben Hirayla aramızda sorun olmasın, hep mutlu olalım diye bu kararı vermiştim. Nereye gittiğini bile bilmiyordum. Ama artık rahat bırakacaktım, ne olacaksa olsun artık. Meyhanenin önünde durdurdum arabayı, içeri girerek boş yere geçtim. Şuan yaptığım hiçbir hatayı düşünmek istemiyordum, Hirayla geçirdiğim zamanları hatırlayarak içmek istiyordum..

Kaçıncı içtiğim bardaktı unutmuştum artık
- Biliyormusun Devrem Hira artık beni sevmiyor" içkiden dolayı ne konuştuğumu bile bilmiyordum, ama içimde ki acıyı unutmak istiyordum..
Devrem öylece beni dinliyordu, Hirayla ayrıldığımızı söylediğimde inanmamıştı bile
- Gitti, hemde benim yüzümden Büşra kahbesine inanıp yardım etmeseydim, ellerimden kayıp gitmezdi. Bu kadar nasıl kör oldum" Devrem ayağa kalkarak kolumdan tuttu
- Hadi abi kalk eve gidelim, uyu yarın ayık olduğunda konuşalım
- Bırak beni gitmiyorum bir yere" kolumu ondan kurtarmıştım. Devrem karşıma geçti
- Abi seni artık anlayamıyorum, dağılmışsın resmen. Zaten herşeyi kendi elinle yapmışsın, şimdi ne anlamı var burda böyle içmenin. Hiranın gönlünü kazanmak için yollar araya..
- Aramayacağım, ben ona söz verdim rahat bırakacağım onu." Elimle kalbime vurdum
- Buram öyle acıyor ki, asıl sen anlamıyorsun acım geçsin diye içiyorum ben" Devrem konuşacakken yan masadan bir adam bağırdı
- Beynimizi siktiniz, susanıza ya." Zaten aklım başımda değildi
- Kime diyorsun lan sen?" Ayağa kalkıp yakasından yapışmam bir olmuştu, tüm sinirimi adeta bu adamdan çıkarıyordum. Devrem ve diğerleri bizi zorlukla ayırdılar
- Abi lütfen gel gidelim" Elimi adama salladım
- Bir daha karşıma çıkma" daha sonra meyhanenin çıkış kapısına doğru yürüdüm, Devremde arkamla. Meyhaneden çıktığımda Kaanı görmeyi beklemiyordum, bir umut yine tüm hücrelerime dolandı
- Hira geri mi döndü" Başını aşağı saldı birşey demeden, bende birşey demedim. Dönmemişti, neden dönsün ki, o gitmeyi aklına koymuştu bir kere. Artık bana dönmesi çok zor, hatta imkansız..