Hira Şahin ve Arslan Demir Öztürk'ün inişli-çıkışlı aşk hikayesine hoş geldiniz..
Hirayla Arslan birlikte kalmayı başaracaklar mı?
Ve seni, benim hayatıma uğratan kaderin de vardır bir bildiği..
Berdelle evlendiler, sizce nefret aşka dönüşe bilecekm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
40. Bölüm Unuttun mu beni, güzel Kadın?
- Biliyormusun, Baba" elimle çiçeklerle örtülmüş toprağı okşadım - Anlamaya çalışmadım hiç seni, baba- oğul ne zaman konuştuk ki? Şimdi toprağınla konuşuyorum." Biraz ara verdikten sonra yine konuşmaya başladım - Ama Hayat o kadar güzel öyretdi ki, bana seni anlamayı." Elimle kalbime vurdum - Buram o kadar çok acıyor ki, biliyormusun hep düşünürdüm, babam neden bizi sevmiyor? Neden anneme, bana, kardeşlerime böyle davranıyor" gözlerimden akan yaşı sildim - Bu soruyu hiç sana sormadım, ama hayat verdi cevabını. Meğerse sevdiğine kavuşamamak insanı kor ateşlerden bile fazla yakarmış. Sende annemi sevmedin, sende sevdiğin kadından koparıldın. Baba derler ya kızlar annelerinin kaderini yaşar, peki oğullar? Ben senin kaderini yaşıyorum baba sevdiğim kadın yok artık yanımda" Yutkundum - Bende yaşamıyorum, yaşayan ölüden bir farkım yok artık. O günden sonra asla onu görmedim, aslında kendim uzak durmayı seçtim. Seven unutmaz dimi? O beni unutmuşmudur? Belki şimdi evli.." konuşamadım öylece durdum - Bedri ağa, başını şişirdim dimi dertlerimle?" gülümsemeye çalıştım, 3 yıl boyunca her gün babamla, daha doğrusu toprağıyla konuşmaya gelmiştim. Toprağının üstünde ki, çiçekleri suladıktan sonra ayağa kalktım. Yine güçlü olmalıydım, bir tek burada, babamın yanında kendim ola biliyordum..
Neden biz insanlar böyleydik ki? Kaybettikten sonra herşeyi kıymete bindiriyoruz? Sağken, yanımızdayken neden sevgimizi gösteremiyoruz?
Artık eski Arslan değildim, aslında ben 4 yıldır hiçbirşey değilim.
Toparlandıktan sonra mezarlıktan çıktım. Bu yıllar arzında o kadar şeyler değişmişti ki, babamı kaybetmiştim, konak eski neşesini yitirmişti. Adını ağzıma alamıyordum, sanki onun adını söylersem kalbim dayanamaz durur gibi hiss ediyordum. Özlemiyormuyum? Kokusu burnumda tütüyor. Her Allahın günü çıkmadı ne aklımdan, ne kalbimden. Son sarılmamız.. Elimi yumruk yaptım, adam olamamıştım, beni seven kadına ihanet etmiştim, zor gününde ona destek olamamıştım. Şimdi ne yapıyordu? Her gün bu soru beynimi alt üst ediyordu. Ama onu görmek için cabalamıyordum, yapmıyordum. Duramazdım ki, bu özlemi beni yiyip bitiriyordu..
Evlenmemiştim, hala onun bana döneceyi günü bekliyordum, artık annem bile birşey söylemiyordu. Herkese, Mardini her köşesine yayılmıştı Hiraya olan aşkım. Ama kimse birşey söylemiyor, ondan haberi olan kimse yoktu. Hatta bir ara aklımı kaybettiğimi bile sanmıştılar.. Amca oluyordum artık, Baran evlenmişti. Devreminse benden bir farkı yoktu, terk etmişti Nisa onu birşey demeden..
Hiranın ailesini sorarsanız, Dila için konuşuyorlardı ailemle. Ben yokmuşum gibi davranıyorlardı. Kendi kardeşim bile beni suçlu buluyordu, biliyorum tüm suç bende ama bende böyle olmasını istemezdim.
Dışarıdan o kadar soğuktum ki, içimde cayır-cayır yanıyordu. Aramak istiyordum onu, ararsam biliyordum bulacaktımda ya sonra..
Ben kendimden emin değildim.. Belkide korkuyordum, onu başkasıyla görmekten, nasıl yaşardım ben..
