One girl

hoofdstuk 27

Hoofdstuk 27

Ik draai me nog een keer om, het is 5.00 uur in de nacht en ik kan niet slapen, hoe is het mogelijk. Kelly, een nachtmens, kan nu niet slapen. Eigenlijk is het ook weer logisch. Ik kijk naast mij en zie dat Milan nog ligt te slapen. Ik blijf hem aanstaren. Hij kijkt zo vredig als hij slaapt, meestal heeft hij een denkrimpel op zijn voorhoofd. Ik glimlach even en draai me dan weer om.

Na 10 minuutjes besluit ik toch maar om uit bed te gaan. Ik sta op en doe mijn sokken en schoenen aan. Ook pak ik mijn jas en schrijf nog even een briefje voor Milan.

Ik ben even weg, want ik kan niet slapen. Aangezien ik niet weet hoelang ik weg blijf en hoelang jij slaapt, schrijf ik dit briefje. No worries, babe. Kus.
- Kelly

Ik leg het briefje op mijn kussen en leg de pen erop. Ik pak de sleutel en stop hem in mijn jaszak, dan loop ik de kamer uit. Ik loop door de gangen heen, door het kleine gebouw en kom uiteindelijk bij de lift. Al drukkend op het knopje, check ik even mijn mobiel. Niks. Wat opzich best logisch is, aangezien het pas 05.15 is.

Ik wandel rustig naar buiten en zeg ondertussen de vrouw achter de balie gedag. Ik loop verder, de boulevard op, via het strand. De zee is echt prachtig 's ochtends en het is zo rustig en vredig. Glimlachend, loop ik verder het strand op.

Dan zie ik een krab liggen, op zijn kop. Ik pak hem op bij zijn schild, ik wil natuurlijk niet 'geknepen' worden en zet hem op zijn pootjes neer. Hij kruipt meteen in zijn holletje. Verder gebeurt er niet veel op het strand, wel neem ik een mooie oester mee, voor Milan. Hij is nog dicht en lijkt op een hartje, misschien zit er wel een parel in. Vast niet, maar ik hoop het.

Ik loop weer rustig terug naar het hotel en kijk nog even op mijn telefoon, het is nu 06.30, wow de tijd vliegt! Snel haast ik me onze kamer in en zie ik dat Milan wakker is, ik zie dat er iets aan hem is.

Als ik beter kijk, zie ik dat hij rode ogen heeft, zou hij gehuild hebben? Hij ziet dat ik hem vragend aanstaar en wendt zijn blik af. Hij heeft mijn geschreven briefje beschermend in zijn handen, bang voor de waarheid, maar die staat nu tegenover hem. 'Kelly' begint hij, hij kijk mij even aan, maar wendt zijn ogen weer af, "ik dacht ik dacht dat... Nee laat maar, dat was niet belangrijk, het belangrijkste is dat je er nu bent" zegt hij wijs, maar ik begrijp hem niet.

"Wat? Wat was er dan?" vraag ik lief aan hem, hij schudt alleen maar zijn hoofd. "Nee niks, laat maar, zullen we gaan ontbijten?" vraagt hij, om van onderwerp te veranderen, maar ik laat het er niet bij. "Je kan mij alles vertellen hè" zeg ik tegen hem en ik til zijn kin op, zodat hij mij aankijkt. Hij is nu zo breekbaar, zo ken ik hem niet, maar misschien heeft hij zich wel altijd sterk gehouden, omdat ik zo'n kut periode heb.

Ik denk erover na, wanneer ik uit mijn gedachtes word gehaald, "ik dacht, ik dacht dat je misschien... zelfmoord had gepleegd, omdat je, omdat nou ja, je weet wel" stamelt hij, terwijl hij naar zijn handen kijkt. Ik begrijp hem niet, totdat... Oh god, het kwartje valt. Er valt een ongemakkelijke stilte. "Milan, dat doe ik je toch niet aan, niet na alles wat je voor mij hebt gedaan" zeg ik en ik geef hem een zoen.

Hij zucht even opgelucht en zoent mij dan vol passie terug. Dan kleedt Milan zich in record-tempo om en pakt hij handen vast. "Laat mij alsjeblieft nooit meer zo schrikken oké?" zegt hij. Ik knik, dan trekt Milan mij van het bed af en lopen we hand in hand naar de ruimte waar wij kunnen ontbijten. We scheppen een aantal keer onze bordjes vol, totdat we echt niet meer kunnen. Dan gaan we naar boven, omkleden.

Ik trek mijn oversized shirt van Milan over mijn bikini aan. Hij komt tot net onder mijn komt en bedekt dus niet veel, maar dat interesseert mij op dit moment vrij weinig. Milan en ik lopen naar het zwembad toe. Ik zie dat Milan in het zwembad springt, ik moet lachen. Dan drop ik onze spullen op 2 strandstoeltjes en klim ook het water in. AH koud!

Milan spettert mij nat, waardoor ik quasi-boos word, maar ik kan uiteindelijk mijn lachen niet meer inhouden. Ik zoen hem vol op zijn mond, er is nu toch niemand in het zwembad. We gaan een aantal keer van de glijbaan en gooien een balletje over.

Er komen een paar andere jongens in het zwembad. Milan is alleen van de glijbaan af, omdat hij zijn 'nieuwe trucje' wilde laten zien, af en toe is het echt een klein kind. Ik grijns. Het is een groepje van 5 jongens en ze komen op mij af gelopen. Ik geef er maar geen aandacht aan, hopend dat ze snel weer weg gaan, maar dat doen ze niet. Eentje knijpt in mijn bil, maar ik negeer het. Ik doet net alsof ik niks gemerkt heb.

Hij doet het nog een keertje. Nu draai ik mij boos om, "kappen" bijt ik hem boos, nee woedend toe. "Nee" zegt hij simpel en hij gaat door met op mijn kont slaan. Ik draai me vliegensvlug om en geef hem een klap in zijn gezicht, die zag hij niet aankomen. De jongens om hem heen lachen hem uit en ze gaan weer snel het zwembad uit. Gelukkig.

"Wat moesten die jongens" vraagt Milan en ik zie een licht-bezorgde blik in zijn ogen. "Oh niks, ze waren een beetje aan het kloten" zeg ik maar. Milan gelooft het niet helemaal, maar hij gaat er niet over door. Fijn!