One girl

hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21

"Zozo, meiske. En wat heb jij gedaan, als ik vragen mag" vraagt de conciërge. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak bij hem, hij is namelijk echt zo'n pedo. "Uhh.. ik ben verwijderd, omdat zo'n bitch zei dat ik anorexia heb" zeg ik zo normaal mogelijk terug. Hij kijkt meteen naar mijn buik, en waarschijnlijk ook naar een deel van mijn tieten, "juist ja, dat is begrijpelijk, je bent ook heel dun" zegt hij, terwijl hij mij geïnteresseerd aankijkt.

Wanneer ik het briefje heb gekregen, loop ik meteen weg van die pedo. Ik ga in de aula zitten. Opeens komt Hugo naast mij zitten, ik voel zijn ogen op mijn lichaam branden. "Kun je het zien?" vraag ik aan hem, mijn ogen op mijn telefoon richtend. "Prima. Hoe weet je trouwens dat ik naar je kijk?" vraagt hij. "Duh, ik ben een meisje" zeg ik. No way dat ik hem vertel dat ik hem in de gaten houd. "Ik heb een vriendje, right. Wat wil je van me?" vraag ik geïrriteerd en nog steeds met mijn ogen op het schermpje van mijn mobiel. "Niks, gewoon, je bent lekker" zegt hij. Op dat moment raap ik mijn spullen bij elkaar en storm naar buiten. Niet door Hugo trouwens, maar door dat verdomde lied op de achtergrond.

"Kelly, wacht nou!" roept Hugo. Ik ben ondertussen gaan rennen, met tranen in mijn ogen. "Kelly! Sorry!" roept hij nog een keer, maar ik blijf door rennen. Ik ren en ren, ik ren naar het achterste hockeyveld en ga daar op de grond tegen het hekje zitten. Ik huil, heel hard. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik hoor dat Hugo naast mij komt zitten, maar ik beweeg me niet. "Kelly? Gaat het wel?" vraagt hij bezorgd, terwijl hij een arm om mij heen sla. Ik huil door, tot ik helemaal leeg ben. Ik concentreer me op mijn ademhaling.

Ik neem een diepe zucht. "Toen wij naar Engeland verhuisden, hebben wij een vliegtuigongeluk gehad. Mijn vader is toen overleden. Dat lied, in de aula, kwam op de begrafenis van mijn vader en die is niet zo lang geleden geweest" zeg ik, emotieloos. Want als ik het wel met emoties zou uiten, zou ik denk ik weer in elkaar storten van verdriet en dat sta ik niet toe, niet weer.

Dat is me namelijk al een keer overkomen en dat wil ik nooit, maar dan ook nooit meer meemaken. "Ik snap het" zegt hij, met een begrijpende toon in zijn stem. We blijven nog even daar zitten. Tot ik in slaap val, tegen Hugo aan.

"Kelly, lieverd, wordt wakker" zegt een stem tegen mij. Ik herken de stem, Milan. Hij schud zachtjes aan mijn schouders en geeft mij een paar kusjes op mijn mond. Ik krijg een droevige glimlach rondom mijn mond. "Milan.." zeg ik zachtjes. Hij legt een vinger op mijn mond "sttt.. stil maar, ik begrijp het. Het is nog zo moeilijk allemaal voor je" zegt hij. Als ik Milan niet had.. "Hugo heeft je in bed gelegd" zegt Milan, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik knik en tik een paar keer op mijn bed. Hij begrijpt de hint, want hij komt naast mij liggen en ik val weer meteen in slaap, op zijn borst.

Ik hoor allemaal gerommel op mijn kamer. Ik doe mijn ogen open en zie Luna en Luca voor me staan. "Gaat het wel?' vragen ze tegelijkertijd. Ik knik zachtjes. "Mooi, we hebben goed nieuws voor je" zegt Luna "vandaag zijn de selectie trainingen voor de MB1, voor het volgende seizoen. Ze willen er dit keer lang over nadenken en dit seizoen heeft nog maar 5 wedstrijden" vervolgt Luca haar. "Omg, wat leuk" zeg ik, meteen een stuk vrolijker. "Dat dacht ik dus ook" zegt ze en ze begint te glimlachen.

"We hebben chocola en cola, met een beetje malibu, voor de zenuwen" zegt Luna met een grijns op haar gezicht. "Zozo, badass" zeg ik, ook met een grijns en ik klop op mijn bed. Ze komen er gelijk bij liggen. Ik start Netflix op en zet een nieuwe aflevering van Orange is the new black op. We kijken gezellig een paar afleveringen en drinken de malibu-cola op.

Ik hoor geklop op mijn deur. "Ja?" roep ik. Ik zie Milan's hoofd in de deuropening. Meteen krijg ik een glimlach op mijn gezicht. We gaan zo eten en ik dacht, ik kom je wakker maken, maar dat ben je blijkbaar al" zegt hij. Ahh super lief! "Ja, toevallig wel" antwoord ik lief terug en hij glimlacht naar mij. Ik glimlach terug. Dan gaat hij weer weg. "Omg, jullie zijn zo perfect hè!" roept Luna hysterisch uit. Mijn glimlach wordt alleen maar breder.

"Kom we gaan ons omkleden, alvast voor de training, want die is al om half 8" zegt Luca. Luna en ik knikken beide en we lopen naar onze eigen kast. Ik pak er een zwart broekje uit van Nike en een bijpassende felroze hemdje. Ik trek mijn scheenbeschermers en zwarte hockeysokken aan, doe de rest van de kleding aan en daarna mijn schoenen. Ook doe ik mijn bitje in mijn sok en loop naar de meiden, die zijn al klaar.

Samen lopen we naar de aula, om te gaan eten. Als ik Milan zie, loop ik meteen naar hem toe en geef hem een kus. We gaan met zijn vieren aan de tafel zitten en ik zie dat er een paar jongens aan tafel zitten. Dat werd tijd, nieuwe vrienden voor Milan.

"Hai, Kelly" zeg ik tegen de eerste jongen. Hij heeft bruin haar, dat omhoog staat, heel schattig. "Hallo, Aron" zegt hij. Dan stel ik mezelf voor aan de andere jongen, die met blonde haar, met zijn haar in hetzelfde model als Aron. "Hey, ik ben Lars" zegt hij. Ze zien er aardig uit. We eten gezellig met zijn allen en ik zie dat Luca het wel heel gezellig heeft met Aron.