One girl

hoofdstuk 30

Hoofdstuk 30

"Milan!" krijs ik zowat. Er komen al een paar mensen kijken, maar dat intreseerd me nu niet. "Milan, kijk wat je hebt gedaan!" roep ik en ik een naar Hugo toe. "Zo ken ik je niet, als dit is wie je bent, dan hoeft het van mij niet meer" de tranen biggelen over mijn tere wangetjes.

Hugo's hoofd ligt op mijn schoot. Hij heeft een blauw oog en een opgedroogde bloedneus. "Hugo, kan je staan?" vraag ik, nog steeds met betraande ogen. Hij mompelt iets goedkeurends, terwijl hij met een grimas zijn ogen opent. Ik help hem opstaan en samen lopen we zachtjes naar mijn kamer.

Eenmaal binnen laat ik hem op mijn bed zakken. Ik ren naar de badkamer en maak een washandje nat. Ook pak ik de Nestocyl. Ik ren weer terug naar Hugo en maak zijn handen en neus schoon. "Gaat het wel?" vraag ik, oprecht gemeend. "Ja, het gaat wel" zegt hij zachtjes terug en ik zie dat hij de tranen in zijn ooghoeken wegknippert, maar ik zeg er niks van.

Ik knik en smeer het zalfje op zijn oog. "Hier, dit helpt tegen de blauwe plek" zeg ik tegen hem en ik geef hem de Nestocyl. Hij knikt dankbaar. Ik kijk op de klok, 20.15. Shit, de film!

"Uh, sorry, maar ik heb afgesproken met Luca dat ik vanavond met haar naar de film zo gaan. Ik wil het best afzeggen" zeg ik tegen Hugo, met gefronsde wenkbrauwen bezorgd. Hij schudt zijn hoofd, "nee dat hoeft niet hoor, maar wel bedankt voor alles. Ik bedoel, sorry voor de kus, maar-re. You know what I mean." Ik knik ter bevestiging en dan loopt hij, met een klein knikje naar mij, de deur uit.

Ik kleed me om, om naar de film te gaan. Een klassiek rood, strak jurkje met zwarte Louboutins eronder. Qua sieraden doe ik een zilveren ring met een diamantje erin om mijn vinger en de ring van papa. Snel pak ik mijn zwarte Chloé tas.

Ik ren op mijn hakken naar de uitgang van onze boarding school. Naast onze school staan altijd een paar taxi's. Ik wenk er een aan en hij komt gelijk aanrijden. "Goedenavond mevrouw. Waar moet ik u naartoe rijden?" vraagt hij met een vriendelijke glimlach.

"De bioscoop, alsjeblieft." Binnen 15 minuutjes zijn we er. "Hier, voor u, hou het wisselgeld maar" zeg ik gehaast en ik druk een briefje van €20,- in zijn handen. Hij knikt vriendelijk en dan ben ik weg. Ik haast me naar binnen. "Kel, Kelly hier!" hoor ik Luca roepen. Ik kom naar haar toe gesneld en hij een beetje buiten adem.

"Waar kom jij zo laat vandaan?" vraagt ze nieuwsgierig. "Hugo had een ongelukje, I'll tell you later" zeg ik, "heb je de kaartjes al?" "Ja, kom we gaan, de film begint bijna" en met die woorden lopen we naar binnen.

We nemen plek op de middelste rij, stoel nummer 18 heb ik. Maar net voordat de film begint, komt er een super irritant stelletje voor ons zitten, dus schuiven we een aantal plekken op.

Na een uurje is het pauze en lopen Luca en ik naar de toiletten. "Heb je zin in chips?" vraag ik aan haar. "Nee hoor" zegt ze, maar ik zie dat ze liegt, want haar ogen zeggen JA! Ik haal mijn portemonnee uit mijn tas en loop naar de kassa, terwijl Luca alweer de zaal binnen is gelopen.

"1 zak paprika chips, alsjeblieft" zeg ik tegen de meneer, maar terwijl ik dat zeg kijk ik hem een beetje schuin aan. Herken ik hem niet ergens van? "Austin?" vraag ik aan hem. Bij het horen van zijn naam kijkt hij op. "Oh mijn hemel, Austin!" zeg ik, "wat leuk dat je hier werkt, hoe gaat het met je?" vraag ik aan hem. Hij kijkt eerst een beetje vreemd, maar herkent mij dat uiteindelijk ook.

"Heei Kelly! Ja gaat wel, moeilijke tijd achter de rug" zegt hij en hij knippert een keer met zijn ogen, tegen de tranen schat ik. Ik zucht, "ja zeg dat wel. Het spijt me van je zusje. Nu na anderhalf jaar mis ik haar nog altijd" zeg ik met een verdrietige glimlach. "Ja, ik ook"

"Kel, Kelly? Kom je nog, de fil... Oh, kennen jullie elkaar? En ik zei dat ik geen chips hoefde" zegt Luca met een verlekkerde blik in haar ogen. "Ja, dit is Austin. Hij is de broer van mijn beste vriendin, die anderhalf jaar geleden is overleden. En wat die chips betreft, ik zag aan je dat je het wou, niet zeuren" zeg ik met een droevige glimlach.

Ik denk aan de tijd samen met Leonie. Ze was mijn buurmeisje en mijn beste vriendin toen we 8 waren. Echt een lieverd. Wat betreft haar dood, ze kreeg leukemie en stierf een halfjaar later. Austin was haar broer en iedereen heeft het er nog moeilijk mee, alhoewel ik er niet zoveel moeite mee heb als Austin. Die twee samen waren echte soulmates for life. Als Leonie een vriendje kreeg, werd hij altijd door Austin uitgehoord en andersom. Maar nu ze er niet meer is, is er een stukje uit zijn hart verdwenen.

"Veel plezier met de film" zegt Austin, nu wat vrolijker, tegen ons. "Thankss" zegt ik, "we spreken elkaar nog wel". " Doeidoeeii" zegt Luca en daarna lopen we terug naar de zaal. De film is heel spannend en Luca en ik zitten tegen elkaar aangeplakt, omdat hij steeds enger wordt. Dan is hij afgelopen. "NOOO, IS DIT HET EINDE" schreeuwt Luca zowat. Dramaqueen! "Ohmygod, ja, kut einde!" zeg ik nu ook. We pakken onze spullen en lopen naar buiten.

"Wat nu? Starbucks dan maar?" vraagt Luca aan mij, terwijl we naar de uitgang lopen. "Good idea" zeg ik enthousiast terug en samen lopen we highclass op onze high heels naar de Starbucks.