One girl

hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10

Net als ik mijn mobiel op vliegtuig stand zet, wordt er omgeroepen dat wij naar gate 8 moeten. Gelukkig is dat niet meer zo lang lopen. Ik pak mijn spullen bij elkaar, mijn handtas en mijn koffie, die ik nog steeds niet op heb. "Pak jij Lotte?" vraagt papa. Ik knik en pak haar op. Samen met mijn handtas aan de ene kant van mijn arm, met mijn koffie er half in, en Lotte aan de andere kant van mijn arm, begin ik te lopen. Als we langs het tafeltje van Milan komen, die ook zijn spullen aan het inpakken is, glimlach ik even naar hem. Dan loop ik samen met mijn ouders, naar gate 8.

We lopen door de slurf en komen uiteindelijk in het vliegtuig. Ik knik vriendelijk naar de piloot en de stewardessen, die terug knikken. "Goedemorgen" hoor ik mijn vader en moeder zeggen. Als ik eindelijk mijn stoel heb gevonden, zet ik eerst Lotte op de middelste stoel. Ik ga bij het raam zitten en pak mijn telefoon. Ik doe even een spelletje, maar dan komt Milan naast ons zitten. "Hee, Milan" zeg ik en ik glimlach naar hem. "Hey, Kelly" zegt hij vriendelijk terug. Hij graait in zijn tas en vraagt dan: "wil je ook een snoepje?" Ik knik. Hij geeft de zak snoep aan mij. "Thanks" zeg ik en pak er een drop toffee uit, dan geef ik de zak weer terug. "Wil Lotte ook een snoepje?" vraagt hij, het ziet er echt super cute uit. Lotte knikt, Milan pakt er een spekje uit en geeft hem aan Lotte. Lotte draait zich blij om naar mij en zegt: "Milan wel lief". Ik glimlach naar haar en zeg: "doe maar lekker opeten". Ze doet wat ik zeg en zelf eet ik ook mijn snoepje op

Milan en ik hebben een heel gesprek over hockey en stiekem neem ik hem in me op. Hij heeft dus mooie felblauwe ogen, bruin haar wat heel warrig zit. Maar ik zie dat hij er toch moeite voor heeft gedaan. Hij is best lang, 1.80 m schat ik. Hij heeft een hele mooie, hoekige kaaklijn en hoge jukbeenderen, waardoor zijn ogen mooi uitkomen. Ook heeft hij mooie lippen. Hij bukt om weer een snoepje te pakken. Dan draait hij zich weer om naar mij. "Kun je het zien?" vraagt hij grijnzend. Ik bloos. Shit, hij heeft me betrapt. Maar ik herstel me snel en zeg nonchalant: "ja hoor". Zijn grijns wordt breder en dan geeft hij weer de snoepzak aan mij. Lotte slaapt al dus ik pak er 1 snoepje uit. Ik leg hem op het tafeltje voor mij en zeg weer bedankt.

Dan draai ik me om hem heen en kijk naar mijn ouders, die naast ons zitten. Ik zie dat mijn vader slaapt. Mijn moeder gelukkig nog niet. "Mam, mag ik de zak chips?" vraag ik zo lief mogelijk. "Ja tuurlijk" zegt ze en staat dan op. Ze rommelt wat in haar tas en geeft me uiteindelijk de zak paprika chips. Ik pak hem aan en zeg bedankt. Dan ga ik weer zitten. Ik maak de zak open en kijk Milan aan. Hij glimlacht en zegt: "ja graag" ik hoef het niet eens meer te vragen. Samen eten we de zak chips op.

"Dames en heren, doe allemaal je riem om, we gaan zo landen". Ik zet mijn stoel weer recht en ik zie dat Milan mijn voorbeeld volgt. Ook zet ik de stoel van Lotte recht en doe onze tafeltjes naar beneden. Ik zie dat Milan zijn spullen in zijn tas doet. Dan wordt Lotte wakker. "We gaan zo landen, lieverd" zeg ik en in mijn ooghoek zie ik dat Milan een glimlach op zijn mond krijgt. Ik vraag me af waarom.

Opeens gaan we met een noodvaart naar beneden. Ik hoor opeens mensen gillen. "Uh... dames en heren, zou U zo vriendelijk willen zijn om rustig te blijven. Er is een klein probleempje met het systeem. Pak allemaal een zuurstofzakje. Ik kijk eerst naar Lotte en doe mijn zakje eerst om. Dan die van Lotte. Ik kijk eerst Milan bang aan, die probeert zich groot te houden en glimlacht naar mij, maar ik zie dat ook hij bang is. Dan kijk ik naar mijn ouders en zij kijken mij ook bang aan. Opeens hoor ik een knal en dan wordt alles zwart.

Als ik wakker wordt, zie ik heel veel rommel. Ik had Lotte in mijn armen, maar ze ligt er niet meer. Ik kijk bang naast me, naar Milan en ik zie dat Milan haar in zijn armen heeft. Opgelucht haal ik adem, als ik zie dat hen niks is overkomen. Milan probeert Lotte gerust te stellen, maar het helpt niet. Ze kijkt mij bang aan en heeft tranen in haar ogen en op haar wangen. Milan kijkt me opgelucht aan, wanneer hij ziet dat ik mijn ogen open heb. "Ik was zo bang dat je dood was" zei hij en dan komen er ook tranen in zijn ogen. Ik geef ze allebei een kus op hun voorhoofd en dan kruip ik tussen al het rommel naar mijn ouders.

Die zijn er slechter aan toe. Mijn moeder is buiten bewustzijn, dus ik leg haar in een stabiele zijligging, die heb ik op school geleerd. Ik begin heel hard te huilen als ik mijn vader zie liggen. "Nee pap, alsjeblieft" smeek ik. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik draai me niet eens om, want ik weet al dat die hand van Milan is. Er stroomt bloed uit papa's oren en neus. Ik pak zijn pols, die ijskoud aanvoelt. Ik voel geen hardslag meer. "Nee pap.." zeg en dan begin ik nog harder te huilen dan eerst, als dat al kan. Ik sla mijn armen om Milan en Lotte heen. Lotte klemt zich tussen ons aan mij en Milan vast en Milan houdt ons allebei vast.