One girl

hoofdstuk 24

Hoofdstuk 24

Na wat te hebben gepiekerd, een ik weer terug naar mijn kamer. Maar net voordat ik de meisjesgang in wil lopen, wordt ik tegen de muur aan gedrukt. "Jij. Blijft. Nu. Van. Mij. Af!" bijt ik Jeske toe, aangezien het Jeske was die mij tegen de muur aandrukte. "Nee, ik stop pas als je belooft niet mijn plek in te nemen" zegt ze nu gemeen terug.

"Ik hoef jouw fucking plek op school niet, ik hoef niet zo'n bitch te zijn als jij" roep ik woedend terug. "Als jij nu niet van mij afblijft, dan ruk ik je van mij af" roep ik boos. "Probeer maar" zegt ze gemeen terug, net alsof ze sterk genoeg is om mij tegen te houden. Oké, ik heb haar gewaarschuwd. Ik ruk mijn armen los en sla haar in haar gezicht, dan geef ik haar nog een elleboog in haar buik en loop weg.

"Kelly! Wacht!" roept Hugo naar mij. Ik draai me niet om, daar heb ik nu even geen behoefte aan. Ik begin te rennen en een naar de meisjestoilet. Ik hoop dat hij mij niet naar binnen heeft zien lopen. "Kelly, ik weet dat je hier bent. Kom uit die wc, of ik kom je persoonlijk van die wc afsleuren" zegt hij. Ik blijf zitten.

Hij trekt een paar deuren open, maar dat waren allemaal de verkeerde. Hij heeft nog 2 kansen. De deur naast mij, of mijn deur. Jammer genoeg trekt hij mijn deur open. Ik staar in zijn mooie, smaragd groene ogen en hij staart terug. Als ik mezelf erop betrap, dat ik aan het staren ben, werp ik mijn blik op mijn schoenen, die opeens heel interessant zijn.

"Wat moet je?" vraag ik, ik schrik van mezelf. Ik schrik van de toon die ik opzette tegen hem. "Kelly, wat is er toch met je? Ik herken je nu niet meer in het meisje, die ik de eerste schooldag ontmoette" zegt hij, ik zie de bezorgde blik ik zijn ogen. Ik kijk hem een beetje verbijsterd aan. Hij ként mij niet eens! "Je kent mij niet eens, maar je weet wel dat ik anders ben dan normaal!?" ik schreeuw nu zowat tegen hem. Hij zet een stap achteruit. "Sorry, zo bedoelde ik het niet" zeg ik er snel achterna, als ik Hugo's gezicht zie.

"Weet ik" zegt hij terug en dan zet hij weer een stap naar voren. Als antwoord daarop, stap ik een stukje naar achteren en Hugo doet weer een stap naar voren. Er zit 10 centimeter van onze lippen verwijderd. Dan kust hij me opeens en ik kus mee. Totdat ik mij realiseer wat ik nu aan het doen ben. Ik die hem van mij af. Ik ben nu echt boos.

"Doe dit alsjeblieft nooit meer. Ik heb verdomme een vriend" zeg ik, terwijl ik mezelf afsluit voor de buitenwereld. Dan wordt het mij allemaal teveel. Al die drama's en die opgekropte gevoelens van school. Maar ook al mijn weggedrukte tranen, van papa's dood. Ze komen allemaal in een keer naar boven en het zijn zoveel gevoelens, dat het zwart wordt voor mijn ogen. Het enige wat ik nog hoor en voel, zijn 2 sterke armen om mij heen en een stem die zegt dat ik wakker moet blijven.

Ik word wakker, in een witte kamer. Ik zie dat er iemand naast mij zit, maar ik kan haar gezicht niet plaatsen. Natuurlijk, het is gewoon een verpleegster. "Kelly? Ben je wakker?" vraagt ze bezorgd, ik hoor het gewoon. Ik wil antwoorden, maar het lukt mij gewoon niet, dus knik ik maar. "Oh Kelly! Ik was zo bang om ook jou te verliezen!" zegt ze nu huilend tegen mij, terwijl ze mijn hand vastpakt. Dan weet ik het, dat is mama.

"Mama" komt er heel zachtjes, met een hese stem uit. "Ja Kelly, ik weet het. Ik ga je niet verliezen en zeker niet verlaten.

Ik lig daar ongeveer een halve dag, dan mag ik weer weg. Gelukkig kan ik nog op tijd zijn voor mijn wedstrijd, aangezien het zaterdag is. Ik neem afscheid van mama en loop dan naar de jongens kant. Daar klop ik op de deur, maar ik zie niemand. Ik haal mijn schouders op en loop naar mijn eigen kamer.

Wanneer ik de kamer binnen kom, zie ik al mijn vrienden zitten. Ik glimlach naar ze, wat heb ik toch een lieve vrienden. "We waren aan het wachten, totdat je weer terug zou komen" zegt Aron tegen mij. "Wat ontzettend lief van jullie!" zeg ik en ik geef ze één voor één een knuffel. "Er is alleen wel 1 klein probleempje" zeg ik. Ze kijken mij allemaal vragend aan. "Ik moet dadelijk hockeyen" zeg ik, zo vanzelfsprekend mogelijk. "Nee, jij gaat onder deze omstandigheden niet hockeyen Kelly" zegt Milan streng, maar ik negeer hem en loop naar mijn kledingkast, daar pak ik mijn spullen uit en loop uiteindelijk door naar mijn badkamer.

3..2..1.. Ja hoor daar is hij, Milan. Ik had hem al verwacht, maar ik ga rustig door met omkleden. Hij pakt mijn pols vast, maar die ruk ik los. Ik ben het zat dat iedereen steeds voor mij beslist wat ik moet doen. "Kelly.." begint hij, maar ik kap hem af. "Nee Milan, ik ga gewoon hockeyen" zeg ik zelfverzekerd. "Kelly, doe dit nou niet, verpest het nou niet. Dalijk val je flauw op het veld en mag je misschien niet meer in de MB1" zegt hij bezorgd. Maar ik negeer hem, alweer.

Ik zeg gedag tegen mijn vrienden en loop de deur uit. Op de gang kom ik Hugo tegen, maar ook hem negeer ik hard. Ik loop naar het 3e hockeyveld toe en ik zie dat mijn coach er al is. Ik loop naar hem toe en zeg: "ik doe gewoon mee" aangezien ik weet dat Milan hem al heeft ingelicht over mijn omstandigheden. "Is dat wel zo verstandig?" vraagt hij aan mij. Ik knik en hij haalt zijn schouders op. Dan beginnen we met inlopen.