One girl

hoofdstuk 28

Hoofdstuk 28

"Kelly, schatje, we moeten naar huis" fluister Milan teder in mijn oor. Ik bloos een beetje en draai me dan om. Ik geef hem een stevige knuffel. "Dankjewel voor alles, Milan. Ik hou van je" zeg ik tegen hem, waarna ik mijn lippen op de zijne druk. Ik voel zijn glimlach door onze kus heen.

We klimmen uit het zwembad en graaien onze spullen van de stoelen. Daarna lopen we naar onze kamer. We kleden ons weer om en pakken onze spullen bij elkaar. Wanneer we daarmee klaar zijn, checken we ons uit bij de receptie en lopen we naar de auto.

"Ik ben weer thuis" roep ik door mijn kamer, aangezien er niemand in de kamer is, maar wel in de badkamer. "Hee, Kel!" wordt er vanuit de badkamer terug geroepen. Ik lach even. Na een tijdje komt Jente de kamer uitgelopen. Ze stormt op mij af en knuffelt mij stevig, alsof ik jaren weg ben geweest.

"Rustig" zeg ik lachend, als ik Jente van mij af probeer te duwen. Ook Jente is aan het lachen. "Ik ben gewoon blij dat je er weer bent" zegt ze enthousiast. Na een tijdje komen ook Luca en Luna binnen en begint het weer opnieuw.

Na een vermoeiende dag, val ik dan eindelijk in slaap. Rust. Maar die rust wordt bijna meteen weer verstoord.

"Kelly, Kelly, wakker worden, help Luna" roept Luca hysterisch in mijn oor. Ik word wakker en wrijf slaperig met mijn handen in mijn ogen, althans, dat probeer ik, want Luca trekt mij zowat uit bed.

"Rustig, vertel eerst maar eens wat er aan de hand is" zeg ik rustig tegen haar, maar de tranen staan bij haar in de ogen. Ik knuffel haar even en ga dan verder met mijn verhaal, "Luca, what's going on?" vraag ik aan haar, met nu en beetje paniek in mijn stem. Ze begint alleen maar nog harder te huilen en wijst naar de deur.

Ik zie Luna in de deuropening liggen, gewond. Ik ren er meteen naartoe en voel aan haar polsslagader, ze leeft nog. Ik zucht opgelucht. Ik schud zachtjes aan haar schouders, maar ze reageert niet. "Bel 911" roep ik naar Luca en leg dan Luna in een stabiele zijligging.

Na 10 minuutjes is de ambulance hier al. "Aan de kant allemaal" roept een ambulancebroeder en iedereen, er zijn een aantal mensen komen kijken in de tussentijd, gaat aan de kant. Ze leggen Luna op een brandcard. Opeens komt er een ambulancebroeder naar mij toe gelopen.

"Wat is er gebeurd?" vraagt hij. Ik denk even na, "ik weet het niet, ik weet het echt niet. Mijn vriendin maakte mij opeens wakker en toen lag ze daar al" zeg ik, verbaasd dat ik nog niet in huilen ben uitgebarst. Hij knikt even en kijkt bedenkelijk voor zich uit, "wie is jouw vriendin?" vraagt hij, ik wijs naar Luca. Hij knikt weer. "Bedankt" zegt en en dan loopt hij naar zijn collega.

Aangezien ik een persoon ben die niet zo snel haar gevoelens uit in het openbaar, ren ik naar buiten. Alweer naar het laatste hockeyveld. Daar huil ik even uit en staar ik voor me uit. Na een tijdje vind ik het wel weer genoeg en loop ik weer naar binnen. Daar staat Milan op mij te wachten, met zijn armen wijd.

"Ik zag dat je naar buiten rende, ik wilde je niet storen" zegt hij zachtjes tegen mij. Ik glimlach droevig naar hem, "bedankt" zeg ik. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en ruik zijn vertrouwde geurtje van One Milion.

Ik trek mezelf zachtjes uit zijn omhelzing en loop zonder iets te zeggen naar Luca, die alleen in een hoekje zit. Ik knuffel haar, waardoor ze weer zachtjes begint te huilen. Ik zeg haar allemaal lieve woordjes, waardoor ze iets kalmeert.

Ik zucht even diep en vraag dan: "wat is er eigenlijk gebeurt?" "Jeske kwam eigenlijk voor jou, maar jij was er niet en dat wist ze niet. Dus ze vroeg aan Luna waar jij was, maar ze wilde dat niet zeggen. Dus toen sloeg Jeske haar, 3 keer" ze zucht even en gaat dan verder, "Luna nam het voor je op." Ik glimlach naar haar, "wat lief." Ze knikt, "dat was het zeker. Kom, we gaan ons omkleden, we moeten zo naar school. Ik hoef geen ontbijt" zegt ze en samen lopen we weer naar onze kamer.

Ik douche, kleed mij aan. Een lange, grijze jurk met streepjes. Daarover heen trek ik een leren jackje. Ook trek ik mijn witte Allstars aan en doe wat zilveren accessoires aan. Ik föhn nog even mijn haren en doe het in een rommelige staart, waarbij ik het onderste plukje van mijn staart over het elastiekje heen trek. Ik kijk tevreden naar mezelf in de spiegel.

Dan loop ik door naar mijn make-uptasje, die nog in mijn koffer zat. Ik pak mijn mascara, felroze lippenstift, concealer en bronzer en doe het allemaal op.Ik moet vandaag nog wel even langs het ziekenhuis en naar de kapper, bedenk ik me en in mijn hoofd maak ik een planner.

Ik loop met mijn lichtroze Prada tas naar de deuropening. "Kom je?" vraag ik aan Luca, "jaa, ik kom!" roept ze terug en binnen 3 seconde staat ze al naast mij. Samen lopen we naar de eerste les, aangezien wij dus het ontbijt gemist hebben. Wat ik trouwens niet zo erg vind.

Dan komt Jeske naast mijn tafeltje staan. "Wat moet je?" vraag ik chagrijnig aan haar. Ze lacht gemeen naar mij, "ik heb hier het lied en het dansje" zegt ze tegen mij. Ik graai het papiertje uit haar handen en verfrommel het. Daarna gooi ik weer terug naar haar. "Steek dat lied maar lekker in je fucking reet" zeg ik tegen haar.

Luca staart mij met open mond aan. "What the... Wat is dat lied?" vraagt ze dan aan mij. "Oh een traditie iets" zeg ik terug en ik draai me om naar de docent, die iets begint te vertellen over Napoléon.