Bırak inceldiği yerden kopsun hayat. Başarısız geçen her işe bir son verelim. Atayım kalbimin en derinliklerine çırpına çırpına boğul. Birde beni böyle gör. Karanlıkları yarıp içinden çıkan ay gibi dolu. Bırak bunları, deniz gibi olmalıydık biz. Rengi ile huzur verip dalga sesleri ile büyülemeliydik bir birimizi. Toprak gibi olduk hep, bazen yağmur kokularını sakladık bazen ise iyilerinde üstünü örttük kalbini kartanlarında. İki yüzlüydük aslında bir yolu seçip ordan devam edemedik. Ne terk ettik nede mutlu bir şekilde beraber olduk. Anlatmak zordur, geçilen yolları,bırakılan mekanları. Birde yalnız gör o alanı. Ne kadar itici,bunaltıcı. Kavuşmak özgürlük olsa dahi, barışmak zafer değildir aslında. Sensiz geçen günlerin hesabını nerden kesicektik ya? Şimdi sen anlat bakayım, hayatın sana verdiği yıllanmış sevgilerin bir kerede tükettiğin anları. Genç bir kelebek gibi ruhun dalgasını çarkala bir,nede olsa ölcek düşüncelerin başka birini görünce. Başka kişiler yeni bir rehber olmalı sana,umarım olur. Cahilleşmiş düşüncelerin ile aşkı başka yaşamayı bırakırsın,sevginin zirvesinden inmek kadar zor olan yolları bir kere daha çıkmayı deneye bilmelisin. Tabi gurur işlemiş ayak parmağından kulak memene kadar,sevginin işlemediği kalbine bir mühür çak.
