Özünde iyi biri olduğun beni ilgilendirmiyor,ben bana yaptığına bakarım. Hani seni seviyorum dediğimde somurtan yüzün içimi çekirdek gibi çıtlatsada, kalbime inen soğuk kanları buz tuttururdu. İçten gelicek sözleri dolandılmaması mutluluğu sağlayan kemik olabilirdi. Her güçe dayanaklı her gülüşe ağlayan bir iskelete dönüşe bilirdi. Ne kadarda kas bağlasada mutlulukları yinede bana güç katabilirdi.
Belkide uğur böceği toplamalıydık, bir dilek tutup parmak ucumuzdan uçurup tekrar özgür kılsaydık. Bize mutluluk verirdi kanatlarının çırpınışı. Kaldırıp attık duygularımızı görmeden ezdik,bazen kaldırır gibi olup elimizden kayıp yeniden düştü uçurumlardan. Ne tutunacak dalı vardı ne de söyliycek sözü . Şimdi ise sabah uykunun en tatlı anında sıçrayarak uyan. Ne kadar da hıçkırığa boğulurdu kalbin. Bozuk saat gibi kaç kere doğru insan için atardı ki. Hep kayıp şehirde farklı şeyler peşindeydin oysa ki her sokak bana çıkması lazım dı. Acaba yollarmı yanlıştı yoksa kokumuz ap aydınlık mavi göklerdemiydi. Neyse az bekleyelim belkide şafakta güzel görünür gülüşün, ne kadarda yakamoz olsada hayallerimiz, tsunami gibiydi kalbimiz.
Kısacası benim susukunluğumu duya bilen biri sendin, ben ise seni sevmekten yoruldum,birazda sen severmisin??
