Yazmak istiyor düşünceler,yeniden haykırışını bestelemek istiyor. Tek kalem ile milyonlarca hissi küçük kelimlere sığdırmaya çalışıyor.Kalp ise mutluluğu kelimelere bırakıyor,peki yazmaktan başka çare varmı?
Anlatılmıcak hisleri küçük bir cam şişeye doldurup okyanusa atmak kadar kolay oldu aşk. Oysaki kalbine atmalı insan, en dibininde dibine. Atılıcak her hangi bir adımın sonunu düşünmeli. Yeniden canlanıcak aşkları okyanusta aramamalı. Böyle düşünerek sevdim seni daha bir harbi, daha sadık düşünceli. Duygularıma karşılık verebilseydin keşke, doldursaydın tenekelere hislerini bağlasaydık ağaçlara, belki o hava içimize işletirdi. Dilek fenerleri gibi yakıp havaya attık düşüncelerimizi, çok uzun sürmedi biraz yol aldıktan sonra yana yana çakıldık yere. Aslında yüzüne bakıp güzelce tebessüm etmem yetmezmiydi aşkı anlatmaya ya da adınımı kazımalıydım o yemyeşil huzur veren ağaçlara. Var olan hissimi ağaca işlemek yerine içine işleyemezmiydik? Elini tutup güzelce fısıldamam ruhunu hoplatmazmıydı? kan dolaşımını etkilyemezmiydim? Birde sen anlat bakayım hiç oluşmamış hislerini. Önemi varmı sarıldığımda titreyen içimin sıcaklığını veya öperken kokladığım anları, seni seviyorum dediğim de yüzüne bakamadığım vakitleri. Bırak eskileri serbest kalsın , dağılsın bakalım mas mavi gökyüzüne daha bir açılsın kaybolsun hisler nede olsa geri gelmiycek o günler. Çok sevmiştim seni ne yapalım kandım aklımın uçsuz yoluna.
