Her karanlığın ardı aydınlık olsa da her aydınlığın sonu da hep bizim için karanlık oldu aslın da. Ne değişe bildik ne de gelişe bildik. Hep kırdık, ezdik bir birimizi. Aşk bunları görsey di küsremiydi bize? Alkışlayıp gidemezdi kıskançlı duygular. Yine de anılar ile atardı kalbim rüya larda attığı gibi. Belki de gece uyurken adını defalarca bilinçsiz bir biçimde dilimin ucundan süzülerek tekrarlamak seni daha yakın kılıyordu,aklımın en dibinden gelen yakınlık belki de kokunu bile bana hissettiriyordu. Ne kadar da özlemişim seni yine seni bana çekebilirmi sözlerim? İstersen aşkın dörtlüğünü yazayım, belki de yeniden ruhuna işler kelimlerim.
Daha bir geç kaldık aşk a ne dönesimiz kaldı ne sevesimiz, dönsek bile bir bahane ile yeniden çevirir olduk yüzümüzü. Fazla mı egoisttik ? Yoksa inadına inatmı? Aldatıyor bu duygular, sigaranın inatla gözleri doyurması gibi zarar verice rahalık veriyor.
Sevgisi içten ve samimi gelen insanlar vardır. Gülüşünü hissettiğin an, için güler daha bir bağlanır kalp. Yaşanan olumsuzlukları unutur bile. Farklıydın diyelim anlatmam zaman alır. Sildin hayatından belki de nasıl bir kalp ise iz bırakmadı içinden, ben de silmeyi denedim içimden neden iz kaldı peki ?
