Painting On The Skin

Ep-10(Zawgyi)

"ျဖစ္ပါ့မလား အကၡရာ"

"ျဖစ္ပါတယ္"

"လဲမယ္ထင္တယ္ေနာ္"

"မလဲဘူး စိတ္ခ်"

"အကၡရာ မရေလာက္ဘူး "

" ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုးရိွပါတယ္"

ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြရႈပ္ေနသၫ့္ လမ္းမဟုတ္ဘဲ ေျမသားလြင္ျပင္အလြတ္ထဲမွာေတာင္ ကိုယ္မရဲဘဲတြန႔္ဆုတ္ေနသည္။ ညာဘက္က လီဗာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆဲြေစၿပီး ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ ဘရိတ္ကိုလိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းဖမ္းလို႔ရေအာင္ လက္ဖဝါးျဖန႔္၍တင္ထားသည္။လက္ႏွစ္ခုထပ္ေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေအာက္က ကိုယ့္လက္ကိုမျမင္ရ။ ရွည္သြယ္ၿပီး ႀကီးမားသၫ့္ အကၡရာရဲ့ လက္မ်ားက ႏွစ္ဖက္လံုးေပၚအုပ္ကိုင္ထား၏။

ေနာက္ေက်ာဘက္မွ အေနြးဓာတ္ကို ခံစားရသည္။တစ္ကိုယ္လံုးအုပ္မိုးထားေသာ္လည္း သူရင္ဘတ္နဲ႔ မထိ။သို႔ေသာ္ ထိကပ္လုနီးပါးရိွေနတယ္ဆိုတာ သူ႔အသက္ရႉသံနဲ႔ ေလေငြ့ က ကိုယ့္ပါးကိုလာရိုက္ေနတာေၾကာင့္ သိႏိုင္သည္။ဆိုင္ကယ္ေပၚကိုယ္တိုင္ေမာင္းရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ ဒီလိုသင္ေပးရတာကို အခုမွ လက္ေတြ့သိတာေၾကာင့္ အသက္ေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မရႉမိ။ခႏၶာကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သမ်ွက်ဳံ႔ကာ ေတာင့္ထားမိသည္။

အကၡရာရဲ့ ပခံုးေပၚေမွာက္ၿပီး ငိုခဲ့တဲ့ ညက ဘယ္လိုရသြားတဲ့ ခြန္အားေတြလဲေတာ့မသိ၊မနက္လင္းေတာ့ ကိုယ္ဆိုင္ကယ္စီးသင္ခ်င္တယ္ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ျပန္တြန္းလွန္ဖို႔ စိတ္ကူးမိရာကေန မႏၲေလးမွာ ဆိုင္ကယ္မစီးရဲတဲ့ အရာကေန အရင္စမယ္လို႔ ေတြးၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။သူက ခဏ ၿငိမ္သြားၿပီးမွ ေနာက္တစ္ခါပိတ္ရက္မွာ သင္ေပးမယ္လို႔ေျပာသည္။

ပိတ္ရက္မေရာက္ခင္တစ္ရက္အလိုမွာ သူ တစ္ေနကုန္ရပ္ကြက္ထဲမွာမရိွ။မနက္ခင္းကတည္းက ထြက္သြားတာကို ေဆးခန္းထဲကေနလွမ္းျမင္လိုက္သည္။ညေန ၅နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ၾကားေနက် ဆိုင္ကယ္သံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အသံျမည္ရံုေလးသာထြက္သၫ့္ ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းျဖစ္ေန၏။