ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေမးဖို႔သတိမရဘဲ ေဆးခန္းထဲဆဲြေခၚၿပီးသာ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထၫ့္ေပးမိသည္။ကိုယ္လုပ္တဲ့အတိုင္း ၿငိမ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ အကၡရာက သူ႔မ်က္ႏွာကအညိုအမည္းစဲြရာေတြနဲ႔ မဆိုင္စြာ ႃပံုးၿဖီးေနျပန္၏။
အရက္ျပန္နဲ႔ တို႔လိုက္မွ ရႈံ႔မဲ့သြားသည္။
မွတ္ထား အဲ့ဒါကိုယ့္ကို ၄ရက္လံုး ပစ္ထားလို႔။
ရိႈင္းမင္းခန႔္ထိုသို႔ ကေလးဆန္ဆန္ေတြးလိုက္ေပမယ့္ လက္ကေတာ့ပို၍ညင္သာစြာလုပ္ကိုင္ေပးျဖစ္သည္။ႏွဖူးမွာ တစ္ခုခုနဲ႔ ပစ္ေပါက္ထားသလို ဘုကေနမွ ေသြးစို႔သၫ့္အနာ၊ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေန ပါးအထိ အညိုအမည္းအရာ ၊ဒီေလာက္နဲ႔ကိုယ့္ရဲ့ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း လက္ျပင္ရိုးနဲ႔ လက္ဖမိုးေတြမွာ ရိုက္ႏွက္ထားသၫ့္ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ဆက္ၿပီးသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္မိသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"အေဖရိုက္လိုက္တာ"
သူက ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွသၫ့္ အရာလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ေျဖသည္။
"ဒီအရြယ္ကို အဲ့ေလာက္ထိရိုက္တယ္ဆိုရင္ အကၡရာ ဘာအမွားလုပ္ထားမိလို႔လဲ"
ကိုယ့္အသံမွာ ဂရုဏာေဇာနဲ႔ အနည္းငယ္က်ယ္သြားသည္။ဒီေလာက္ထိရိုက္လိုက္တဲ့ သူ႔ဖခင္ကို မေက်နပ္သလိုရိွေသာ္လည္း ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ရိွေနလို႔ လုပ္လိုက္သလဲ မသိေသးတာေၾကာင့္ ရမ္းသမ္းၿပီးေတာ့ မေျပာႏိုင္။မႈန္ကုပ္ထားမိတဲ့ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို သူက ႃပံုးႃပံုးေလး ျပန္ၾကၫ့္ေနရင္း
"တက္တူး ဆရာျဖစ္ေနလို႔"
"အကၡရာအေဖက တက္တူးထိုးတာ မႀကိဳက္တာလား"
"ေတာ္ေတာ္ေလးကို မႀကိဳက္တာ ခါးခါးသီးသီးပဲ"
"ဒါ ဘယ္ႏွခုႏွစ္မို႔လို႔လဲကြာ"
သူ႔ဖခင္ကို ေရွးရိုးစဲြလူေတြထဲ သြပ္သြင္းလိုက္သၫ့္ စကားေၾကာင့္ ကိုယ္ေျပာၿပီးမွ အားနာသြားသည္။အကၡရာက ဘယ္လိုမွေတာင္မေနဘဲ မိမိလက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆဲြကိုင္ၿပီး သူထိုင္ေနတဲ့ လူနာခုတင္မွာပဲ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေစသည္။ထို႔ေနာက္ သူက ထသြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္ကမွ အသစ္တိုးလာေသာဖန္ခြက္တစ္ခြက္အပိုနဲ႔ ကိုယ္ေသာက္ေနက် ဖန္ခြက္အေဟာင္းေရာ ႏွစ္ခုလံုးကို ယူၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔လုပ္ေနသည္။ေကာ္ဖီမႈန႔္ေဖာက္ထၫ့္ၿပီး ႏို႔မႈန႔္နဲ႔ ေရႏြေးထၫ့္ကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေမႊေနပံုက အကၡရာ မိမိေဆးခန္းနဲ႔ သိပ္ကိုအသားက်ေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခန္းထဲမွာ ရိွေနသလို သက္ေသာင့္သက္သာပင္။ကိုယ့္ရဲ့ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြကို သူက လ်စ္လ်ူရႈ႔ထားၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ေပးၿပီးၿပီဆိုမွ စကားကို ျပန္ဆက္သည္။
VOUS LISEZ
Painting On The Skin
Roman d'amourBlack and white, but they are the most compatible colors in the world. Own Creation by ZReed_Feb29 Cover by Pinterest
