Painting On The Skin

Ep-23(Zawgyi)

တနဂၤေနြေန့ မနက္၉နာရီခန႔္ျဖစ္သည္။သည္းသည္းမဲမဲရြာတဲ့မိုးနဲ႔ ကားပိတ္ေနေသာ ရန္ကုန္က ခပ္ေဆြးေဆြးျဖင့္လိုက္ဖက္ေနသလို။

လူေတြဟာကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းကုန္လာတဲ့အခါ အရွက္သိကၡာဆိုတာ ငွဲ႔ကြက္ဖို႔ မလိုဘူးလို႔သတ္မွတ္ၾက၏။
သြားေနတဲ့လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လည္း "ငါဒီအတိုင္း ၿပိဳင္ပဲြကို စိတ္ဝင္စားလို႔"ဆိုသၫ့္အခ်က္အား လက္ကိုင္ထားသည္။တကယ္တမ္းေရာက္ရိွသြားေတာ့မွ ကားေပၚကေနဆင္းဖို႔တြ႕န္ေနျပန္သည္။

သူတကယ္လာၿပိဳင္လို႔ ေတြ့ခဲ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြက ၾကင္နာတဲ့အရိပ္အေယာင္နဲ႔ေဖာ္ေရြမလား။ဒါမွမဟုတ္ မေတြ့ခ်င္တဲ့လူအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲေလမလား။

မေသခ်ာမေရရာမူမ်ားစြာနဲ႔ ကားထဲမွာအၾကာႀကီးထိုင္ေနၿပီးမွ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ထိုပဲြက်င္းပရာအေဆာက္အၪီးထဲဝင္လာလိုက္သည္။မိန္းကေလး၊ေယာက္်ားေလး အရြယ္မ်ိဳးစံုက တက္တူးပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ သူ႔အဖဲြ႔နဲ႔သူရိွ၏။ဝင္ဝင္ခ်င္းကတည္းက လူေတြရႈပ္ေနၿပီး တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ၿပိဳင္ပဲြပံုစံက ဘယ္လိုရိွမလဲစိတ္ဝင္စားလာသည္။ထို႔အတူ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းေတြကလည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနဆဲ။

ေတြ့ခ်င္းေတြ့ ကိုယ္ကအရင္ေတြ့ခ်င္သည္။ဒါမွ မျမင္ကြယ္ရာကိုေရွာင္ၿပီး မ်က္ႏွာျမင္ရံုသာၾကၫ့္၍ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ဆယ္ႏိုင္မွာ။

အတြင္းကိုေရာက္ေတာ့ အျပင္ကထက္လူပိုမ်ားလာၿပီး ပရိုဂ်က္တာပါသၫ့္ စင္ေပၚတြင္တီးဝိုင္းတစ္ခုေတြ့ရသည္။ထိုစင္၏ညာဘက္ေဘးမွာေတာ့ အိပ္စင္ခုတင္၊လက္တင္ခံု၊ေက်ာမွီခံု စသည္တို႔ကို သူ႔အကန႔္ေလးနဲ႔သူ ထိုးေနၾကသၫ့္ တက္တူးအားတစ္မ်ားစြာရိွသည္။

ကိုယ္ခဏရပ္ေနၿပီးမွ ထိုအတန္းေတြဘက္ ၪီးတည္လိုက္၏။

"အ"

ဒူးမွာတစ္စံုတစ္ခုနဲ႔တိုက္မိၿပီးတစ္ၿပိဳင္တည္း အသံေသးေသးေလးပါထြက္လာသည္။ငံု႔ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ဖင္ထိုင္ရက္က်ေနသၫ့္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္။အ‌ေရ႔ွကိုသြားခ်င္ေဇာနဲ႔ ကိုယ္မျမင္လိုက္တာ။ခ်က္ခ်င္း ေအာက္သို႔ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကေလးေလးရဲ့ ခ်ိဳင္းကေန မ,ထူလိုက္သည္။