အကၡရာအလုပ္ၿပီးလို႔ ကိုယ့္ေဆးခန္းကိုေရာက္လာခ်ိန္ဟာ ည၁၁နာရီထိုးခါနီးေလာက္ျဖစ္သည္။ေဆးခန္းပိတ္ၿပီး ေစာင့္ေနေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြစပ္လာတာေၾကာင့္ အေပၚမွာခဏလွဲေနတုန္း အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
အိပ္မက္လိုလို ဝိုးတဝါးျဖင့္အသိစိတ္ထဲမွာ ဟင္းနံ႔ေမႊးေမႊးေလးရေနသည္။မ်က္လံုးကိုအားယူဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဇာျခင္ေထာင္အမိုးကိုျမင္ရ၏။ကိုယ္လွဲေနတုန္းက ခဏဆိုၿပီး ျခင္ေထာင္ ေထာင္မခဲ့ပါဘူး။
ရင္ဘတ္ထိဆဲြႃခံုရက္ရိွေသာ ေစာင္ကိုဖယ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာလိုက္သည္။မီးဖိုခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ သူရဲ့ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးဟာ အရာရာအားကိုးခ်င္စရာ။သူငယ္ခ်င္းေတြေပးထားသၫ့္ ေသာ့အပိုကို သိပ္အသံုးမျပဳေသာ္လည္း ကိုယ့္ေဆးခန္းေသာ့အပိုကိုေတာ့ သူအၿမဲသံုးေလ့ရိွပါသည္။
ေလွကားေပၚက အသံၾကားေတာ့ လွၫ့္ၾကၫ့္လာသည္။သို႔ေသာ္ သူ႔ေခါင္းက ပံုမွန္လူလွၫ့္လို႔ရတဲ့အထိ ေရာက္မလာဘဲ တစ္ခုခုကျပန္ဆဲြထားသလို ခံေန၏။ဟင္းအိုးထဲေမႊေနသၫ့္ ဇြန္းကို ဇလံုအလြတ္ထဲခ်ၿပီးမွ ခႏၶာကိုယ္ပါလွၫ့္လာသည္။ကိုယ့္ကိုျမင္ေတာ့မ်က္လံုးေအာက္က အခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဖက္ေပၚေအာင္ႃပံုးျပလ်က္
"ႏိုးၿပီလား ေဒါက္တာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတယ္"
"ရပါတယ္ ကိုယ္လည္း ဗိုက္မဆာေသးတာနဲ႔ အတူစားဖို႔ေစာင့္ေနတာ"
"ဟုတ္ ဒီတစ္ေရဆီျပန္ရင္ရၿပီ"
ေျပာရင္း မိးဖိုဘက္ကို တစ္ကိုယ္လံုးျပန္လွၫ့္ၿပီး ထမင္းခူးေနသည္။သူ႔ၾကၫ့္ရတာ ဂုတ္က အလြယ္တကူ ဟိုဘက္ဒီဘက္လႈပ္ရွားဖို႔ အဆင္မေျပေနသလိုပင္။အလုပ္ေတြ ဆက္တိုက္ပိထားေတာ့ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ဒဏ္ခံႏိုင္ေတာ့မလဲ။
"အကၡရာ ဇက္နာေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္ ၪီးလႊဲသြားတာထင္တယ္ လွၫ့္မရဘူး"
"ေပးေပး ဒါေတြ ကိုယ္လုပ္မယ္"
"အာ ရပါတယ္ ၊ ထိုင္ေနပါ"
"မရပါဘူး"
သူ႔လက္ေမာင္းကို လက္နဲ႔အသာတိုက္ရင္း ဒီညရဲ့ စားဖိုမွဴးေနရာက ကိုယ္ျဖစ္သြားသည္။စားဖိုမွဴးလို႔ ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္း သူခ်က္ထားၿပီးသားဟင္းကို က်က္၊မက်က္ ေစာင့္ရံုသာ။ေခါင္းငံု႔ထားေပမယ့္ ေဘးကေနၾကၫ့္ေနတာကို အလိုလိုသိေနသည္။ဟင္းအိုးက ရိုက္တဲ့အေငြ့က မ်က္ႏွာကို ပူေနြးေစၿပီး ျမန္ျမန္က်က္ဖို႔သာစိတ္ေလာေန၏။
YOU ARE READING
Painting On The Skin
RomanceBlack and white, but they are the most compatible colors in the world. Own Creation by ZReed_Feb29 Cover by Pinterest
