Painting On The Skin

Ep-3(Zawgyi)

ေနြနဲ႔မိုးရာသီအကူးအေျပာင္းကာလတြင္ တုတ္ေကြးအျဖစ္မ်ားတာေၾကာင့္ ေဆးခန္းမွာ အၿမဲလူက်ေနတတ္သည္။ပံုမွန္ဖြင့္ခ်ိန္က မနက္၈နာရီကေန ညေန၆နာရီထိသာျဖစ္ေသာ္လည္း လူနာျပၫ့္တဲ့ရက္ဆိုရင္ ည၁၀နာရီေလာက္ထိ ေရာက္သြားတဲ့ေန့ေတြရိွ၏။

ေဆးခန္းနဲ႔ ေနအိမ္က တဲြရက္တိုက္ခန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အဖြင့္အပိတ္အခ်ိန္ကေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါ။အဓိက လူနာေတြသက္သာသြားဖို႔ပဲ။

ေသာၾကာေန့ ညပိုင္း ၁၀နာရီ ေဆးခန္းပိတ္ၿပီး မနားေသးဘဲ အခန္းကိုသန႔္ရွင္းေရးအရင္လုပ္လိုက္သည္။အကူေခၚဖို႔ေတြးမိေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က အသံုးစရိတ္နည္းေနေသးတာေၾကာင့္ မေခၚျဖစ္ေသးေပ။

ေဆးကုတာေရာ၊သန႔္ရွင္းေရးေရာပါ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ရသည္။ညအိပ္ခ်ိန္က ၁၁ေက်ာ္နီးပါးျဖစ္တာရယ္ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာရယ္ေၾကာင့္ ထိုေန့ညက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။

အိပ္ေမာက်သြားရင္ အခ်ိန္ကားဘယ္ေလာက္မွပင္မၾကာ။နားထဲမွ လူအမ်ားရဲ့ဆူဆူညံ့ညံ့အသံေတြေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာခဲ့သည္။မိုးမလင္းေသးတာမို႔ အခန္းထဲမွာေမွာင္မည္းေနဆဲပင္။ဖုန္းထဲမွ နာရီကိုၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ မနက္၄နာရီစြန္းစြန္းသာရိွေသးသည္။

ထထိုင္ရင္း အျပင္က ပိုမိုဆူညံ့လာသၫ့္ အသံေတြကို ေသခ်ာၾကားလိုက္ရခ်ိန္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ထိတ္လန႔္တုန္ရီသြား၏။ခ်က္ခ်င္းအခန္းထဲကေျပးထြက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလိုက္ေတာ့ မီးခိုးမ်ားႏွင့္လံုးေနေသာ ေၫွာ္နံ႔ေတြဟာ ႏႈတ္ေခါင္းထဲေရာ ပါးစပ္ထဲပါ ဒေရာေသာပါးဝင္ေရာက္လာသည္။

"ဆရာေလး မီး...မီး ေဘးတိုက္ခန္းက မီးေလာင္ေနတယ္"

မွန္တံခါးဆဲြဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ဟင္းဆိုင္မွ အမ်ိဳးသမီးက ေအာ္ေျပာေနတာျဖစ္သည္။တစ္ရပ္ကြက္လံုးဝိုင္းၿငိမ္းတာေၾကာင့္ မီးေတာက္ကႀကီးမလာေသာ္လည္း မီးခိုးမ်ားအူေနေသး၏။ဆိုင္ခန္းေတြက တဲြရက္ျဖစ္တာမို႔ မႏိုင္ရင္ေတာ့ မေတြးဝံ့စရာ။အခ်ိန္ကလည္း အိပ္ေမာက်ခ်ိန္မွ ေလာင္တာဆိုေတာ့ အႏၲရာယ္က လက္တစ္ကမ္းတင္။