Painting On The Skin

Ep-21(Zawgyi)

ရုပ္ရွင္မၿပီးေသးခင္ အလုပ္ေပၚလာလို႔ဟုဆိုကာ အကၡရာက မီနီအိုးေဝငွား၍ျပန္သြားသည္။မတုန္မလႈပ္နဲ႔ခန႔္မွန္းရခက္ေနေသာ သူ႔ပံုစံေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ ေနခဲ့ရေသာ္လည္း စိတ္မေျဖာင့္။ကိုကိုက စကားေတြေျပာေနေပမယ့္ ၂ခါ၃ခါေလာက္ ျပန္ေမးရသည္အထိ စိတ္ျပန႔္ေနသည္။အကဲခတ္ျမန္တဲ့ ကိုကိုကလည္း သေဘာ‌ေပါက္စြာ တစ္ေနကုန္ရိွမၫ့္အစီအစဥ္ကိုဖ်က္၍ ေဆးခန္းျပန္လိုက္ပို႔၏။ထို႔ေနာက္ ေမေမ့အတြက္ ထိုးမုန႔္ဝယ္အံုးမယ္ဟုဆိုကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။

တကယ္ဆို အဲ့ဒီလက္ေဆာင္က ကိုယ္ကဝယ္ေပးရမွာကို အကၡရာမ်က္ႏွာညိုးေနတာနဲ႔ပဲ ဘာကိုမွ အာရံုမရေတာ့ဘူး။အျပင္သြားမယ္ဆိုလို႔ ပိတ္ထားတဲ့ေဆးခန္းက ေန့တစ္ပိုင္းဖြင့္ဖို႔ မွီေသးေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ပိတ္ထားဖို႔သာေရြးလိုက္သည္။ဒီလိုစိတ္ျပန႔္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လူနာမွ ေသခ်ာၾကၫ့္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေပ။

ပါလာတဲ့အထုတ္ေတြကို ေအာက္ထပ္မွာပဲခ်ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအဝတ္အစားျပန္လဲလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ မွန္တံခါးပိတ္ကာ လမ္းမဘက္သို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွေငးၾကၫ့္ေနမိ၏။

သူ႔ဆိုင္ကိုလိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို မေနွာက္ယွက္ခ်င္ပါ။ ေတြ့ခ်င္တဲ့စိတ္ကိုေအာင့္အီးကာ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔သာ ေမ်ွာ္လင့္မိသည္။

ထိုအခ်ိန္ ကိုယ္ေငးၾကၫ့္ေနတုန္း လမ္းမေပၚျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ဆိုင္တံခါးဖြင့္လိုက္ေပမယ့္ ျမန္လြန္းေသာဆိုင္ကယ္အရိွန္က ေက်ာျပင္ေလးျမင္ရရံုသာမွီလိုက္၏။

ဘယ္သြားတာပါလိမ့္။ အလုပ္ရိွတယ္ဆိုၿပီး အခုက် ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္ျပန္မလာေသးဘူးထင္လို႔မ်ားလား။ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။

အာ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတာကို ဖုန္းကိုင္ရင္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။တက္တူး ပစၥည္းလိုလို႔ သြားဝယ္တာ ျဖစ္မွာပါ။

မတည္ၿငိမ္ေသာ အေတြးေတျြဖင့္ လမ္းဘက္ကိုေငးၾကၫ့္ရင္း ကိုယ္ထိုင္ေနမိသည္။အခ်ိန္ကား ညေနေစာင္း၍ လာ၏။လမ္းမီးတိုင္က အလင္းေရာင္ကိုျမင္မွ ကိုယ့္ေဆးခန္းထဲေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္။သူျဖတ္သြားရင္ ျမင္ေအာင္လို႔ အခန္းမီးေတြအကုန္လင္းေအာင္ ထဖြင့္လိုက္၏။