Çatı katı

Bölüm 42 Beni Bırakma

Arkadaşlar kısa yazıyorum wattpad silmesin diye. Bölümü açılmasa wattpada çıkış yapıb tekrar girin...Geriye kaldı iki hikaye .

Öylece arkasından bakmayı denümiştim sadece yarım saat oldu şaka yapıyordur belki dedim ama şaka değilmiş gerçekten gitti.Oturdiğu yere sanki mıhlanmıştım.Ne ağlıyorum ne başka bir şey yapıyorum sadece bomboş yere bakıyorum.Çalan kapı sesiyle bir ümit belki Selimdir dedim koşarak kapıyı açtım ama değildi Pınar gelmişti.

"Senmiydin?"

"Ne o sevinmedinmi?"

"Yok sevindim ben Selim sanmıştım ama değilmiş.Neyse geç içeri.

"Ay ne oldu Kaan apar topar evden aldı beni." Koltuğa oturduk

"Bilmiyorum Selim neyin peşinde bilmiyorum.Aslında hata bendeydi.

"Ne oldu ki?"

"Selim biraz ayrı kalalım dedi işte.Ya ben yarım saat bile kalamam onsuz ne yapacağım ben onsuz.Gece nasıl uyuyacağım ben şimdi.

"Siz hala birlektemi uyuyorsunuz ay yoksa şeymi oldu?" Pınara anlamsız bakışlar atıyordum.

"Ne?"

"Ne ne Şebnem birliktemi oldunuz?Olmuşsunuz hadi anlat ya."

"Neyi anlayayım ki?İyi tamam olduk bu kadar yeter sana." Omuz silkmeye başladı.

"Ya hayır tam olarak nasıl bir şey acıyormu?"

"Onu ben sana nasıl analatayım şimdi? Çok güzel bir şey işte tamam canın yanıyor ama sonra geçiyor işte.Öyle bir şey utandırma beni Pınar ya?"

"İyi tamam tamam peki kaç kere oldu."

"Ay yok artık Pınar." Gülmeye başladım.

"3 2 4 mü ne kadar."

"Bilmiyorum."

"O kadar çok yani?"

"Saçmalama.iki üç kez oldu işte hadi yatalım çok yorgunum."Yukarı çıktım.
"Soldaki oda Kaanımmış bende orsa uyuurum sağdakide Selimin odası."

"Sen nerden biliyorsun?"

"Kaan söyledi." Başımı sallayıp odaiya girdim.Gri renk odada hükmünü sürüyordu.Gri duvar beyaz mobilye gri yatak örtüsü.Selimin renkleri.İstemsiz olarak karşımdaki dolaba doğru yürüdüm.Amtığımda yine Selimin kokusu burnuma doldu.Renkli tişörtler vardı.Bordo mavi siyah beyaz her renk.Bordoyu elime alıp kokaldım daha sonra üzerime geçirip yatağa uzandım.Yastığına sarılaraj gözlerimi kapattım.

3 gün sonra

Koltumta oturmuç hafif bulutların arasından çıkan güneşi ışıklarını izliyorum.Hava sıcak ama ben üşüyordum.Tam 3 gündür Selim olmadan yaşıyorum.

"Hayatım ben çıktım." Pınarın annesi hastalandığı imin gitmek mecvuriyettinde kaldı.

"Tamam görüşürüz." O gittikten sonra televizyonun karşısıba geçtim.Yemek programı veriyordular. Selimi aradım çaldığı gibi açtı.

"Alo!" Sesini duyduğumda ağzım kulaklarıma çıktı.

"Selim?Nerdesin?"

"Şebnem iyimisin?Ne oldu?"

"Şey buraya gele bilirmisin bün yalnız kaldımda.

"Aç kapıyı kapıdayım." Ayağa klakdığımda başım döndü ama ona iyi görünmeliydim.Kapıyı açtığımsa boynuna sarıldım.Bana sarılmasını bekliyordum ama o sarılmıyordu.Elimi boynunda çekio yukarı çıktım.

"Sen iyimisin Şebnem?"

"Değilim halsizim biraz ateşimde var." Peşimden geldi.

"Ve bu kiyafetlerle  dolanıyorsun ter içinde."Kapıyı açıp benden önce içeri girdi.Arkasından girip yatağa oturdum.Dolaptan tişört alıp yanıma geldi.

"Ayakta bile duramıyorsun yardım üt çıkarləm şunu." Kollarımı havaya kaldırdımığda tişörtü üzerimde çıkardı.Karşısında sütyenle duruyorum ama hiç bir tepki vermiyordu.

"Niye kendine dikkat etmiyorsun prenses."

"Özlemişim."

"Neyi?"

"Bana prenses demeni özlemişim Selim." Ayağa kalktı.

"Ben sana yemek getiriyim."

"İstemiyorum yemek falan ben seni istiyorum Selim.Beni bırakma ne olur burda benimle kal."