Τολμάς;

Μερος 1

<<Κύριε Σέθ;>>
Τίποτα.
<<Κύριε Σέθ έχετε αργήσει!>>
Τίποτα πάλι.
Χτυπήματα στην πόρτα.
<<Σε άκουσα Σούζαν.Θα είμαι κάτω σε δέκα λεπτά.>> Της φωνάζω μέσα απο τα σκεπάσματα και το επόμενο λεπτό σηκώνομαι απο το κρεβάτι.Στέκομαι για λίγο όρθιος δίνοντας χρόνο στον εαυτό μου να ξυπνήσει για τα καλά και έπειτα απο λίγα δευτερόλεπτα, όταν ξεκαθαρίζουν όλα στο μυαλό μου αρχίζω να ετοιμάζομαι.Κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και βρίσκω τα φρεσκοπλυμένα ρούχα μου σιδερωμένα και διπλωμένα στη πολυθρόνα δίπλα απο το τζάκι του δωματίου μου.Αχ Σούζαν.18 χρόνια υπηρεσίας και ακόμα δεν με έχεις μάθει.Ανοίγω την ντουλάπα ,βγάζω απο μέσα μία τσαλακωμένη μπλούζα και φοράω το πρώτο τζίν που πιάνει το χέρι μου.Βάζω ένα πουκάμισο χωρίς να το κουμπώσω και κατεβαίνω έτοιμος να αντιμετωπίσω τον γερο-Ντάνι.
<<Τι στο διάολο είναι αυτά που φοράς;>> χρόνια είχα να ακούσω κανονική καλημέρα απο το στόμα του τώρα που το σκέφτομαι.Και για να λέμε και την αλήθεια χρόνια είχα να τον δώ να παίρνει πρωινό μαζί μου σαν κανονικός άνθρωπος.Συνήθως κάθε βράδυ βρισκόταν σε κάποιο πάρτι που είτε διοργάνωνε ο ίδιος είτε ήταν καλεσμένος , γινόταν λιώμα και το επόμενο πρωί (δηλαδή μεσημέρι) που ξυπνούσε ήταν  χάλια για να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε.Το σπίτι ήταν υπερβολικά μεγάλο για εμένα και αυτόν και έτσι σχεδόν ποτέ δεν τον πετύχαινα τις ώρες που τριγυρνούσε προσπαθώντας να καταλάβει τι ώρα και τι μέρα ήταν.Με λίγα λόγια ήταν σαν να ζούσα σχεδόν μόνος εδώ και 18 χρόνια.Για την ακρίβεια για δέκα χρόνια αν σκεφτείς οτι η μητέρα μου πέθανε από τροχαίο όταν ήμουν οχτώ χρονών και άλλαζα την μια νταντά μετά την άλλη μέχρι τα 14 μου χρόνια.Από τότε είμαι απλά μια βιτρίνα του Ντάνι Στάιλερ. Του μεγαλύτερου ρόκ τραγουδιστή της εποχής του. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πήγαινα στα καλύτερα σχολεία είχα περισσότερα παιχνίδια απο το φυσιολογικό , και ήμουν διαρκώς περικυκλωμένος απο παπαράτσι.Μάλλον αυτό είναι το τίμημα του να είσαι το παιδί ενός διάσημου τραγουδιστή.Αν και ποτέ δεν με συγκίνησε κάτι απ'όλα αυτά.
<<Σου μιλάω Σέθ!Γαμώτο μή μου πείς οτι  τώρα άρχισες να παριστάνεις οτι δεν υπάρχω>>
Α εννοείς όπως κάνεις εσύ τα τελευταία 18 χρόνια;
<<Σέθ σε ρώτησα κάτι γαμώτο!Που στο διάολο βρήκες αυτά τα ρούχα;Πότε επιτέλους θα αρχίσεις να φοράς τα ρούχα που σου αφήνει η Σούζαν στο δωμάτιο;Δεν θα ανεχτώ και ειδικά σήμερα ο γιός μου να πάει πρώτη μέρα σε ένα απο τα πιο ακριβά κολέγια  σαν άστεγος!Πήγαινε να αλλάξεις.>>με μία πρώτη ματιά μου φαινόταν ακόμη μεθυσμένος από χθές το βράδυ οπότε υπέθεσα πως ό,τι και να του έλεγα θα ήταν χαμένος κόπος.
<<Tι ώρα φεύγουμε για το κολέγιο;>> ερώτηση παγίδα.Ήξερα οτι δεν είχε σκοπό να έρθει μαζί μου σήμερα. Αντί γιαυτό θα πήγαινα με ένα μάτσο σοφέρ και άν ήμουν τυχερός χωρίς σωματοφύλακα να με συνοδέψει.
Το ύφος του μαλάκωσε και ήπιε μιά γουλιά απο τον καφέ του.Αμέσως έκανε έναν μορφασμό αηδίας , έβγαλε απο την εσωτερική του τσέπη ένα μπουκαλάκι με αλκοόλ και έριξε λίγο στον καφέ.
<<Δεν νομίζω οτι θα τα καταφέρω να έρθω σήμερα..θα περάσω την μέρα   με την Τζασμίν...Μπορώ να έρθω το σαββατοκύριακο όμως..>> δεν τον άφησα να τελειώσει την πρόταση του και βγήκα απο την κουζίνα .Νομίζω οτι τον άκουσα να φωνάζει το όνομά μου αλλά δεν έδωσα σημασία.
<<Κύριε Σέθ ο σοφέρ σας περιμένει στο πίσω γκαράζ>> Με προλαβαίνει η Σούζαν.
Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω τις σκάλες για να φτάσω στο γκαράζ ενώ την ίδια στιγμή χτυπάει το κινητό μου.Είναι η Λάουρα.
<<Πές μου οτι δεν φεύγεις ακόμα και οτι αν ξεκινήσω τώρα θα σε προλάβω>> μου λέει μόλις το σηκώνω.
<<Λυπάμαι μωρό μου θα πρέπει να περιμένεις ως το σαββατοκύριακο , μόλις μπαίνω στο αμάξι για το κολέγιο>>
<<Ξέρεις οτι μπορούν να σε αφήσουν να βγείς και πρίν απο το σαββατοκύριακο Σέθ. Είσαι ο γιός του Ντάνι Στάιλερ που να πάρει.Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις!>>
<<Δεν σκοπεύω να εκμεταλλευτώ τα προνόμια που μου δίνει η φήμη του πατέρα μου Λάουρα.Και τώρα που το σκέφτομαι όσο λιγότερη προσοχή τραβήξω τόσο το καλύτερο.>>
<<Ποτέ δεν θα σε καταλάβω Σέθ.Αν είχα οτι και εσύ θα ήμουν ευτυχισμενη.Πότε θα σταματήσεις επιτέλους να παραπονιέσαι;Αυτή είναι η ζωή σου  αποδέξου την και απόλαυσέ το>>μου λέει
Ποτέ δεν μου άρεσαν τέτοιου είδους κηρύγματα για την ζωή μου και ειδικά απο άτομα που δεν είχαν ιδέα πώς είναι να ζείς σε αυτήν.Ήταν πολλά τα πράγματα που είχα να πώ στην Λάουρα, πράγματα που δε θα καταλάβαινε και πράγματα που δεν ήμουν διατεθειμένος να συζητήσω απο το τηλέφωνο ... ή απλά πράγματα που για μενα δεν είχα νόημα να συζητήσω μαζί της.
<<Λάουρα;>>
<<Ναι;>>
<<Πρέπει να κλείσω μπαίνω στο αμάξι.Θα τα πούμε θα σε πάρω τηλέφωνο.>>
Την ακούω να με αποχαιρετάει ενώ ο σοφέρ ανοίγει την πόρτα του τζιπ και μπαίνω μεσα.
Σε όλη τη διαδρομή δεν κοιτάζω ούτε μια φορά στο παράθυρο, και μετά απο κάποιο σημείο χάνω την αίσθηση του χρόνου και της ώρας.Είχα καρφώσει τα μάτια μου στο μπροστινό κάθισμα όταν μετά απο αρκετές ώρες ένιωσα το αμάξι να σταματάει.
<<Κυριε Σέθ, έχουμε φτάσει.>> ακούω τον Πίτερ τον σοφέρ να λέει και ανοίγω απρόθυμα την πόρτα.
Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια μεγάλη σιδερένια πύλη με περίτεχνα σχέδια τόσο ψηλή που σου δημιουργεί δέος.Μπροστά της στέκεται ένας χοντρός άντρας με γκρί κοστούμι και μουστάκι που μόλις βγαίνω απο το αμάξι γουρλώνει τα μάτια του και έρχεται πρός το μέρος μου.
<<Γ-Γ-Γειά σας Κύριε Στάιλερ χαίρομαι που σας γνωρίζω ο πατέρας σας μου είπε πως θα ερχόσασταν σήμερα , βέβαια τα  μαθήματα έχουν αρχίσει εδώ και δύο βδομάδες αλλά προς Θεού είναι τιμή μας που ο γιός του Ντάνι Στάιλερ πρόκειται να φοιτήσει στο κολέγιο μας , θα σας δεχόμασταν οποιαδήποτε στιγμή!>>  έχω ακούσει αυτόν τον πρόλογο σε τόσες πολλές παραλλαγές με το όνομα του πατέρα μου να πρωταγωνιστεί σε κάθε έναν απο αυτούς που πλέον μου προκαλεί εκνευρισμό.
<<Και εγώ χαίρομαι που σας γνωρίζω κύριε...>>
<<Μπάρνεϊ, Λάντον Μπάρνεϊ!>> Βιάζεται να συμπληρώσει και μου σφίγγει το χέρι.Παρατηρώ μερικές σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στο πρόσωπό.
<<Διευθυντής του κολεγίου αυτού!Μα ελάτε κύριε Στάιλερ, θα σας συνοδέψω μέχρι μέσα και θα σας δείξω τους βασικούς χώρους του κολεγίου!>>  μου λέει με ενθουσιασμό.
Τον ακολουθώ μαζί με τον σοφέρ να μεταφέρει τα πράγματα μου και καθώς περνάμε την μεγάλη  πύλη βλέπω απο μακριά το κολέγιο.Είναι μεγαλύτερο απο οποιοδήποτε κτήριο έχω δει ποτε στη ζωή μου και όσο πλησιάζουμε φαίνεται όλο και πιο μεγάλο.Γύρω του απλώνεται ενα πλούσιο καταπράσινο γρασίδι και παγκάκια υπάρχουν σε διάφορα σημεία της αυλης.
<<Για την ακρίβεια αν δεν σας πειράζει θα ήθελα να βρώ μόνος μου τους χώρους.>> του λέω καθώς πλησιάζουμε στην είσοδο.Δεν ξέρω αν έμπαινε κάθε φορά στον  κόπο να ξεναγήσει τους μαθητές του κολεγίου -αν και δεν το νομίζω- αλλα το τελευταίο που ήθελα ήταν κάνω βόλτες με τον διευθυντή μπροστά σε όλους τους φοιτητές.
<<Μ-Μ-Μα φυσικά κύριε Στάιλερ όπως επιθυμείτε.Θα μου επιτρέψετε να σας οδηγήσω τουλάχιστον στο προσωπικό σας δωμάτιό!Φαντάζομαι πως θα θέλατε να ξεκουραστείτε μετά απο το ταξίδι σας.>>
<<Το προσωπικό μου δωμάτιο;Νόμιζα πως οι φοιτητές μένουν σε κοινά δωμάτια.>>
<<Αυτό είναι είναι αλήθεια, παρ'όλαυτα δεν θα μπορούσα να επιτρέψω στον γιό το Ντάνι Στάιλερ να μείνει σε  ένα κοινό δωμάτιο με τους  με τους υπόλοιπους φοιτητές φυσικά!Έχει ήδη ετοιμαστεί ένα δωμάτιο προσωπικά για εσάς!>>
Μα φυσικά και θα είχα δικό μου δωμάτιο.
<<Δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο.>> του λέω και βλέπω αμέσως το πρόσωπό του να σοβαρεύει και στη συνέχεια να πανικοβάλεται.
<<Π-π-ως είπατε;Mα γιατι οχι;>> με ρωτάει και σταματάει μπροστά απο την πόρτα.
Μαλλον το εξαιρετικά μικρό απόθεμα που έχει για μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί πως έτσι το μόνο που θα καταφέρω είναι να προκαλέσω.
<<Γιατι δεν θελω καμία ειδική μεταχείριση εξαιτίας της διασημότητας που εχει ο πατέρας μου.>> του απαντάω με το πιο κρύο χαμόγελο που μπορώ να διαθέσω εκείνη τη στιγμή. Με κοιτάει για λίγο, στην συνέχεια ξεροκαταπίνει φανερά σε δύσκολη θέση .
<< Καλώς, όπως θέλετε...ακολουθήστε με.>> λέει και μπαίνει μέσα.
Γυρνάω στον σοφέρ που εξακολουθεί να είναι απο πίσω μας με τις βαλίτσες μου και τις παίρνω στα χέρια μου.<<Ευχαριστώ Πίτερ είμαι εντάξει τώρα>>του λέω
με χαιρετάει με ένα νεύμα του κεφαλιού του και φεύγει.
Μόλις μπαίνω μέσα δεν μπορώ παρά να καρφώσω το βλέμμα μου σε μιά μεγάλη κεντρική σκάλα που  υπάρχει στο κέντρο η οποία καθώς υψώνεται χωρίζεται σε δύο μικρότερες.Βιάζομαι να ακολουθήσω τον κύριο Μπάρνει καθώς ανεβαίνει και στρίβει στην αριστερή μεριά  της σκάλας.Μέχρι τώρα για καλή μου τύχη το κολέγιο είναι άδειο και υποθέτω πως είναι όλοι στο μάθημά τους.Μετά απο λίγο περπάτημα σε διάφορους διαδρόμους μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο αρκετά μεγάλο για να χωράει άνετα τρία κρεβάτια τρία θρανία και τρείς μεγάλες ξύλινες ντουλάπες.Ο Μπάρνει μου δείχνει  σε ποιο κρεβάτι μπορούσα να αφήσω τα πράγματά μου και μου δίνει έναν χάρτη του κολεγίου και ένα πρόγραμμα των μαθημάτων μου.Μόλις καταφέρνω να τον πείσω οτι είμαι εντάξει φεύγει λέγοντάς μου ξανά πόση μεγάλη τιμή είναι για το κολέγιο να φοιτά εδώ ο γιός του Ντάνι Στάιλερ.Όταν βγαίνει απο το δωμάτιο ανοίγω το πρόγραμμα μαθημάτων.Είχα μάθημα εκείνη τη στιγμή στην τάξη Α20.Αφήνω τα πράγματά μου πάνω στο κρεβάτι και παίρνω τον χάρτη του κολεγίου.Βγαίνω και περπατάω στο τυφλά ενώ ψάχνω με τα μάτια μου στον χάρτι με τους ατελείωτους ζωγραφισμένους διαδρόμους την αίθουσα Α20.Όλοι οι χώροι απο τους οποίους περνάω είναι μοντέρνα διακοσμημένοι  με κομψά έπιπλα που φαίνονται όλα τους  καινούρια.Περιπλανιέμαι για αρκετά λεπτά αλλα στο τέλος βρίσκω την αίθουσα.Αφού διπλώσω τον χάρτη και τον βάλω στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου χτυπάω τρείς φορές την πόρτα και περιμένω.
<<Παρακαλώ;>>ακούω μια γυναικεία φωνή να απαντάει.
Μπαίνω σε μια αίθουσα εντυπωσιακά μεγάλη και φωτεινή με πολλά θρανία στοιβαγμένα σε σειρές γεμάτα με μαθητές που έχουν στρέψει τα κεφάλια τους προς το μέρος μου.Αποφεύγω τα βλέμματά τους και κοιτάω μπροστά στην γυναίκα που μου απάντησε.Πρέπει να είναι γύρω στα σαράντα, και απο το ύφος της καταλαβαίνω οτι είναι άνθρωπος που δεν σηκώνει πολλά πολλά.
<<Συγνώμη που διακόπτω , έφτασα μόλις τώρα και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να παρακολουθήσω την υπόλοιπη ώρα του μαθήματος.>> της  λεω.
<<Και ποιός είστε εσείς παρακαλώ;>>μου λέει σηκώνοντας το ένα φρύδι.
<<Σωστά με συγχωρείτε.Λέγομαι Σέθ Στάιλερ.>>
Αμέσως νιώθω όλα τα μάτια που είναι στραμμένα επάνω μου να γουρλώνουν και θα ορκιζόμουν ότι άκουσα  μία πνιχτή κοριτσίστικη κραυγή να βγαίνει απο κάποιο στόμα.Το πρόσωπο της γυναίκας χαλαρώνει αλλά δεν χάνει την αυστηρή του όψη.
<<Μάλιστα κύριε Στάιλερ γνωρίζω για την άφιξή σας παρακαλώ βρείτε μία κενή θέση και καθίστε.>> 
Περπατάω και βρίσκω ένα κενό θρανίο.
<<Στο τέλος του μαθήματος μπορείτε να πάρετε τα βιβλία σας από τη γραμματεία.>>
Της γνέφω και εκείνη ξαναγυρίζει στο μάθημα.
Μετά από αρκετή ώρα η τάξη διαλύεται με την λήξη του μαθήματος.Σηκώνομαι από τη θέση μου και βγάζω από την τσέπη μου τον χάρτη για να μπορέσω να βρώ πιο εύκολα την γραμματεία όταν νιώθω κάποιον να έρχεται προς το μερος μου.
<<Γειά!Θέλεις βοήθεια για να πας στη γραμματεία;>> ήταν ξανθιά, αρκετά όμορφη με πλούσιο στήθος και παρόλο το έντονο μακιγιάζ που φορούσε φαινόταν πως και χωρίς αυτό θα είχε εξίσου εντυπωσιακή εμφάνιση.
<<Όχι ευχαριστώ είμαι εντάξει.>> της απαντάω και της δείχνω το χάρτη στο χέρι μου.
Φαίνεται να την έχει σοκάρει η απάντηση μου, μάλλον δεν έχει συνηθίσει να την απορρίπτουν.
<<Είσαι σίγουρος οτι δεν θέλεις να ... >>
<<Είμαι σίγουρος ευχαριστώ και πάλι>> την διακόπτω ενώ της ρίχνω ένα βιαστικό χαμόγελο και φεύγω.
Βρίσκω πολύ εύκολα την γραμματεία η οποία βρισκόταν σχεδόν απέναντι απο την αίθουσα όπου είχα μάθημα και φορτωμένος με βιβλία στα χέρια πηγαίνω προς το δωμάτιο.Δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα οπότε τη χτυπάω με το πόδι μου ελπίζοντας να υπάρχει κάποιο άτομο μέσα ώστε να μου ανοίξει.Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα βλέπω την πόρτα να ανοίγει και στην θέση της εμφανίζεται ένα αγόρι φορώντας μόνο το σλιπάκι του.Τα μάτια του φαίνονται κόκκινα και αγουροξυπνημένα και τα καστανά μαλλιά του είναι ανακατωμένα με διάφορες τούφες να πετάνε εδώ και εκεί.Όταν το βλέμμα  του πέφτει στα βιβλία που κρατάω αμέσως κάνει στην άκρη και εγώ μπαίνω γρήγορα στο δωμάτιο παραπατώντας απο το βάρος τους.Ακουμπάω τα μισά στο γραφείο που βρίσκεται δίπλα απο το κρεβάτι μου και τα άλλα μισά επάνω στο κρεβάτι.
<<Ασε με να μαντέψω, τα βιβλία του καινούριου είναι αυτά;>>ρωτάει ο τύπος ενώ πηγαίνει αργά πίσω στο κρεβάτι του.
<<Του καινούριου;>>
<<Ναι μωρέ.Τον γιό αυτουνού του τραγουδιστή...του Ντάνι Στάιλερ.>> μου απαντάει.
Αυτός ο τύπος ή είναι πολύ ηλίθιος ή με δουλεύει .Αποφασίζω να παίξω το παιχνίδι του.
<<Ναι τα βιβλία του είναι.>> του απαντάω.
<<Είπανε πως σήμερα θα έρθει και έχει βουίξει όλο το κολέγιο...Πόσα σου έδωσε για να του κουβαλήσεις τα βιβλία μέχρι εδώ;>>
<<Τί σε κάνει να νομίζεις οτι με πλήρωσε;>>
Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του.<<Έτσι δεν κάνουν όλοι αυτοί οι διάσημοι του κώλου;>>
Πραγματικά δεν έχει ιδέα για το ποιός είμαι.
<<Δίκαιο έχεις ούτε εγώ τους πάω,νομίζουν οτι ο κόσμος τους ανήκει.>>του απαντάω διασκεδάζοντας με την άγνοιά του
Τα μάτια του με περιεργάζονται και ανασηκώνεται για λίγο από το κρεβάτι.
<<Κρίστιαν.>>μου λέει το όνομά του αλλά  πριν προλάβω να του αποκαλύψω το δικό μου ανοίγει η πόρτα και μέσα μπαίνει ο Μπάρνει ξαφνιάζοντας και τους δύο μας.
<<Κύριε Στάιλερ!>>λέει και έρχεται προς το μέρος μου.<<Ήθελα να δω αυτοπροσώπως  αν είστε εντάξει.Έχετε όλα τα πράγματά σας;Πήρατε όλα τα βιβλία σας;Ακόμα επιμένω πως θα ήσασταν πιο άνετα στο δωμάτιο που σας ετοιμάσαμε.>> σταματάει για να πάρει ανάσα και τον διακόπτω πρίν ξαναρχίσει τον μονόλογο.
<<Είμαι μια χαρά ευχαριστώ.>>
<<Είστε σίγουρος κύριε Στάιλερ;>> με ξαναρωτάει και κάθε προσπάθεια να φανώ ευγενικός εξαφανίζεται.
<<Φεύγατε κύριε Μπάρνει;>> βλέπω τα μάτια του Κρίστιαν να ανοίγουν διάπλατα με την απάντησή μου.
<<Φ-Φ-Φυσικά...Με συγχωρείτε, θα σας αφήσω να ξεκουραστείτε.>> λέει τακτοποιώντας την γραβάτα του και έπειτα φεύγει.
Το βλέμμα μου συναντάει αυτό του Κρίστιαν.
<<Μάλλον δεν χρειάζεται να σου πώ πλέον το όνομά μου.>> του λέω.
<<Μή περιμένεις να σου ζητήσω συγνώμη γιαυτά που είπα η κάτι τέτοιο , εξακολουθώ να πιστεύω οτι οι περισσότεροι απο εσάς είστε καθίκια.>>