Τολμάς;

Mέρος 9ο.

<<Σέθ;>>ακούω την φωνή της Λάουρας από την άλλη άκρη της γραμμής.

<<Λάουρα μωρό μου, δεν ξέρεις πόσο μου λείπεις!>>της λέω.
<<Σέθ είσαι καλά;>>μου απαντάει εκείνη.

<<Γιατί ρωτάς;>>
<<Επειδή ποτέ δεν είσαι τόσο διαχυτικός μαζί μου.Σίγουρα όλα καλά;>>
<<Λές οτι είμαι κρύος απέναντί σου;>>
<<Όχι Σέθ ..απλώς .. να.. τέλος πάντων δεν είναι ώρα για αυτό τώρα.Και μένα μου λείπεις πολύ αγάπη μου!Αναρωτιόμουν πότε θα μπορούσες να έρθεις..ίσως το σαββατοκύριακο;>>
<<Και γιατί δεν έρχεσαι εσύ;Σήμερα;Τώρα;>>της λέω χωρίς να το πολυσκεφτώ.Πρέπει να την δω όσο πιο σύντομα γίνεται.Χρειάζομαι κάποιον να με συνεφέρει. 

<<Τώρα;Σέθ τρελάθηκες;>>μου απαντάει εκείνη.
<<Γιατί όχι;Θα στείλω τον σοφέρ  να έρθει να σε πάρει και σε λίγες ώρες θα είσαι εδώ.Μη το σκέφτεσαι τόσο πολύ.>>της λέω.
<<Εντάξει, θα περιμένω τον σοφέρ.>>απαντάει τελικά.<<Σαγαπώ.>>
<<Κι εγώ.>>

Κλείνω το τηλέφωνο και αμέσως καλώ τον σοφέρ και στέλνω ένα αμάξι να πάει να την πάρει.Φτάνοντας στην αίθουσα κάθομαι στο θρανίο.Το μάθημα έχει ήδη αρχίσει και εγώ προσπαθώ σκληρά να παρακολουθήσω και να αγνοήσω το οτι ο Κρίστιαν δεν έχει έρθει ακόμα.Ένας τρομερός ξαφνικός πονοκέφαλος κάνει την εμφάνισή του και με βρίσκει απροετοίμαστο.Πιάνω το κεφάλι με τα δύο μου χέρια και κλείνω τα μάτια.Αρχίζω να κάνω απαλό μασάζ με τα δάχτυλά μου στους κροτάφους μου σε μια προσπάθεια να απαλύνω τον πόνο που μου τρυπάει το κεφάλι.Όλα θα πήγαιναν μια χαρά.Σε λίγες ώρες η Λάουρα θα βρισκόταν κοντά μου και θα με επανέφερε στην πραγματικότητα.Έτσι θα ξεκαθάριζα όλες τις ηλίθιες σκέψεις που είχα μέχρι τώρα.
    Νιώθω τον Κρίστιαν να κάθεται δίπλα μου αλλα δεν αντιδρώ.Κρατάω κλειστά τα μάτια μου και συνεχίζω να ακουμπάω τους κροτάφους μου ανέκφραστος.
<<Τι έπαθες Στάιλερ;>>μου λέει σιγανά κάτω απο τη φωνή του καθηγητή και με σκουντάει απαλά με το πόδι του.Νιώθω περίεργα.
<<Τι έπαθα;>>του ανταποδίδω την ερώτηση και μαζεύω το πόδι μου αντανακλαστικά.
<<Σέθ γαμώ το στανιό μου γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι;!Τι διάλο σημαίνουν όλα αυτά;>>λέει χαμηλόφωνα και δείχνει προς το μέρος όπου τράβηξα το πόδι μου μακριά του.
<<Για όνομα του θεού Κριστιαν σταμάτα να ασχολείσαι μαζί μου!Δεν είμαστε φίλοι δεν είμαστε τίποτα. Παράτα με επιτέλους.>>του λέω ενώ αποφεύγω το βλέμμα του.
<<Άντε γαμήσου.>>μου πετάει ,κάνει την καρέκλα του πίσω με θόρυβο,σηκώνεται και φεύγει.Φεύγει στη μέση του μαθήματος με τον καθηγητή να τον φωνάζει ξοπίσω του.
Πιάνω το βλέμμα της  Άλις να με καρφώνει με ορθάνοιχτα μάτια.Κοιτάω αλλού και την αποφεύγω για το υπόλοιπο της ώρας.
  Μόλις τα μαθήματα τελειώνουν βγαίνω απο την τάξη και πηγαίνω στην καφετέρια για να φάω κάτι.Κάθομαι μόνος και κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ καθώς ξέρω πως η Λάουρα λογικά θα φτάνει απο στιγμή σε στιγμή.Επίσης θέλω να αποφύγω άτομα με τα οποία δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω αυτή τη στιγμή και να δώσω εξηγήσεις για το οτιδήποτε.Ένα απο αυτά τα άτομα όμως με πλησιάζει και κάθεται στο τραπέζι μου.
<<Σέθ...>>
<<Γειά σου Κέιτ.>>της απαντάω ξερά και δαγκώνω μια μπουκιά απο το μπέργκερ μου.Μπορώ να φανταστώ τι πρόκειται να ακολουθήσει.
<<Σεθ, ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για ότι έγινε εχθές.Δεν θυμάμαι καν τα περισσότερα από αυτά.Είχα πιει πάρα πολύ.>>μου λέει ενώ μπλέκει και ξεμπλέκει νευρικά τα δάχτυλά της.
<<Δεν πειράζει όλα καλά.>>
<<Το εννοώ.Δεν ήμουν ο εαυτός μου δεν ήξερα τι έκανα.>>συνεχίζει.
<<Κέιτ,εντάξει σου ειπα δεν υπάρχει πρόβλημα.>>
<<Πώς είναι το στομάχι σου;>>με ρωτάει.
<<Θαυμάσια.Τώρα με συγχωρείς πρέπει να φύγω.>>λέω,σκουπίζω το στόμα μου με μια χαρτοπετσέτα και σηκώνομαι.
<<Μα δεν τελείωσες το φαγητό σου!>>
Ξεφυσάω.
<<Το ξέρω.Αλλα περιμένω την Λάουρα και μάλλον θα έχει φτάσει τώρα.>>της χαμογελάω επίτηδες μόλις βλέπω το ύφος της.<<Τα λέμε.>>της λέω και φεύγω.
Bγαίνω από την καφετέρια και περπατάω κατα μήκος των διαδρόμων μέχρι να με διακόψει ο ήχος του κινητού μου.
<<Αγάπη μου;Σχεδόν έχω φτάσει!>>ακούω την φωνή της Λάουρας από την άλλη άκρη της γραμμής γεμάτη ενθουσιασμό ανάμικτο με ανυπομονησία.