Τολμάς;

Μερος 11

Προχωράω αβέβαιος για το τι πρόκειται να ειπωθεί,με έναν κόμπο στο στομάχι που όσο την πλησιάζω μεγαλώνει και δυσκολεύει τα βήματά μου.Γυρνάω και με κοιτάει πριν βρεθώ κοντά της.Όταν τελικά το κάνω,πρίν προλάβω να σχηματίσω οποιαδήποτε πρόταση με αρπάζει και κολλάει τα χείλη της στα δικά μου πιάνοντας με απροετοίμαστο.
  Πάλι δεν νιώθω την παραμικρή διέγερση με το φιλί μας και το διακόπτω αμέσως.Την πιάνω μαλακά απο τα μπράτσα και την απομακρύνω.
<<Άλις,νομίζω πως παρεξήγησες τα πράγματα.>>της λέω.
<<Τι εννοείς;Εσύ με φίλησες πρώτος.>>λέει σαν μικρό παιδί που το αδίκησαν.
<<Το ξέρω..συγνώμη ας το ξεχάσουμε.>>

<<Γιατί να το ξεχάσουμε;Εγώ δε μπορώ να το ξεχάσω.Βασικά δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι απο εκείνη τη στιγμή.>>
Τέλεια.Αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα.
<<Μα είμαι με την Λάουρα.>>της λέω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό.
<<Αυτό δε σε σταμάτησε από το να χώσεις την γλώσσα σου στον λαιμό μου.>>μου απαντάει ειρωνικά.
Ξεφυσάω και περνάω την παλάμη ανάμεσα στα μαλλιά μου.

<<Εντάξει.>>μου λέει μετά από λίγο.<<Τέλος πάντων ας το ξεχάσουμε.>>
<<Σίγουρα;Είμαστε εντάξει δηλαδή;>>
<<Ναι Σέθ.>>μου λέει και μου χαμογελάει.Έπειτα μου κλείνει το μάτι και φεύγει.

Mένω να την κοιτάω καθώς απομακρύνεται και για ακόμα μα φορά σκέφτομαι πόσο μπερδεμένα είχαν γίνει τα πράγματα απο τη μια στιγμή στην άλλη.Η συμπεριφορά της αυτή φώναζε πως το φιλί που της έδωσα δεν ήταν τόσο αδιάφορο για αυτήν όσο ήταν για μένα.Η κουβέντα που μόλις είχαμε δεν πήγε όπως ήθελα.Δεν ήμουν σίγουρος πως η κουβέντα που μόλις κάναμε είχε ξεκαθαρίσει ακριβώς τα πράγματα.To τελευταίο πράγμα που επιθυμούσα ήταν να αρχίσω σιγά σιγά να χάνω και τα ελάχιστα άτομα που με συμπαθούσαν πραγματικά και όχι εξαιτίας του πατέρα μου.Έπρεπε να διορθώσω την σχέση μεταξύ μας αλλά κάτι μου έλεγε πως για να το κάνω πραγματικά αυτό θα πρέπει να της πω τον αληθινό λόγο για τον οποίο της φίλησα.Έναν λόγο που ακόμα και εγώ ο ίδιος φοβόμουν να παραδεχτώ.

Συνειδητοποιώ πως στέκομαι εδώ και πέντε λεπτά έξω απο την πόρτα του δωματίου κοιτώντας το κενό και επιτέλους επανέρχομαι στην πραγματικότητα και μπαίνω μέσα.Δεν είναι κανείς στο δωμάτιο και ξεφυσάω ανακουφισμένος.Κάθομαι στο κρεβάτι και βγάζω το κινητό μου απο την τσέπη.Πηγαίνω στις επαφές  ψάχνω το νούμερο του Φαμπρίτσιο και τον καλώ.
<<Πολύ σύντομα δεν με ξαναπαίρνείς τηλέφωνο;>>τον ακούω απο την άλλη άκρη της γραμμής.
<<Χρειάζομαι κι άλλα χαπάκια.Έχεις;>>του λέω χωρίς πολλά πολλά.
<<Πάρτο λίγο πιο ήρεμα μικρέ, αυτά τα χάπια δεν είναι καραμέλες για να τα τελειώνεις σε μια μέρα>>
<<Έχεις ή όχι;>>τον ρωτάω κοφτά.Μετά απο μία παύση μερικών δευτερολέπτων μου απαντάει.
<<Έχω.Αλλα μόνο για σήμερα.>>
<<Γιατί;>>ρωτάω.
<<Δεν είναι δουλειά σου.Λέγε θες το σκατοχάπια σου η όχι;>>
<<Ναι..αλλα δε μπορώ να σε συναντήσω.Είμαι στο κολέγιο.>>του λέω.
<<Τότε γάμησέ το.>>μου απαντάει απότομα αλλα δε μπορώ να το αφήσω έτσι.
<<Περίμενε!>>του φωνάζω πριν προλάβει να το κλείσει.<<Έλα στο κολέγιο.Μπορείς;>>
<<Μπορώ αλλα θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω.>>
Ξεφυσάω.Αφού του εξηγώ πως μπορεί να έρθει στο κολέγιο κλείνω το τηλέφωνο και ξαπλώνω.Αναρωτιέμαι που να είναι ο Κρίστιαν.Αμέσως το μυαλό μου ξεκινάει τις σκέψεις για ακόμα μια φορά και για ακόμα μια φορά θέλω να βρω έναν τρόπο να το σταματήσω.Παίρνω τα ακουστικά μου από το κομοδίνο και αφήνω την μουσική να κάνει την δημιουργία σκέψεων αδύνατη.Μετά από λίγη ώρα αποκοιμάμαι. 

Όταν ξυπνάω το δωμάτιο είναι σκοτεινό.Σηκώνομαι και πάω προς το μπάνιο ενώ χασμουριέμαι.Μόλις μπαίνω πέφτω πάνω στον Κρίστιαν.Γαμώτο.Είναι γυμνός.Δεν έχει κάνει κάν τον κόπο να τραβήξει την κουρτίνα του μπάνιου.Ξαφνικά νιώθω τα πόδια μου καρφωμένα στο πάτωμα και τον λαιμό μου να στεγνώνει.
Γυρνάει ξαφνιασμένος και με κοιτάει αλλά δεν κάνει καμία κίνηση να καλύψει το σώμα του.Απλώς με κοιτάει χωρίς να πεί λέξη.Τα μαλλιά του έχουν ισιώσει από το νερό που πέφτει επάνω τους,το οποίο συνεχίζει την διαδρομή προς το πρόσωπό του.Κυλάει στον λευκό λαιμό του και στη συνέχεια κατεβαίνει στο στήθος του.Έπειτα το νερό τρέχει στην κοιλιά του και περνώντας από τους κοιλιακούς του φτάνει πιο κάτω--ξεροκαταπίνω.
<<Για όνομα του θεού ή μπες στην μπανιέρα μαζί μου ή φύγε.>>μου πετάει και με σκαλώνει ακόμα περισσότερο.
Νιώθω το παντελόνι μου να με πιέζει και ξαφνικά αισθάνομαι σαν να είμαι εγώ ο γυμνός στο δωμάτιο.Βγαίνω από το μπάνιο άρον άρον προσπαθώντας να κρύψω την στύση μου.Κάθομαι στο κρεβάτι βαριανασαίνοντας και κλείνω τα μάτια μου σε μια απόπειρα να διώξω την εικόνα του Κρίστιαν στο μπάνιο απο το μυαλό μου.Ακούω το νερό  να τρέχει μέσα και υποθέτω οτι απλώς εκείνος συνεχίζει το μπάνιο του σαν να μην συνέβη τίποτα.Ξαφνικά το κινητό μου δονείται και λιγα δευτερόλεπτα μετά χτυπάει.Το σηκώνω ευγνώμων που βρέθηκε κάτι να μου τραβήξει την προσοχή.Είναι ο Φαμπρίτσιο.
<<Εφτασα.Να μπώ;>>μου λέει.
<<Όχι..περίμενε στην πύλη,έρχομαι.>>του απαντάω και βγαίνω αμέσως από το δωμάτιο.
Περπατάω φουριόζος στους διαδρόμους σχεδόν τρέχοντας.Λες και έτσι θα ξεφύγω απο την πραγματικότητα που δε θέλω να αντιμετωπίσω. Λές και θα διαγραφεί αυτό που έγινε πριν λίγο.Ένα μέρος του εαυτού μου αρχίζει και το αποδέχεται ενώ ένα άλλο ουρλιάζει απεγνωσμένα μπερδεμένο με όσα συμβαίνουν.

Ο καθαρός αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου και ξαφνικά νιώθω αρκετά καλύτερα.Διασχίζω την αυλή του κολεγίου και φτάνω στην μεγάλη πύλη.Βλέπω τον Φαμπρίτσιο να περιμένει απέξω και βάζω το χέρι μου στην τσέπη για να του δώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα χρήματα.Δεν θέλω να ρισκάρω να μας δεί κανείς και να καταλάβει οτιδήποτε.
<<Στο ξαναλέω μικρέ>>λέει ενώ μου δίνει το σακουλάκι με τα πράσινα αυτή τη φορά χάπια.<<Δεν είναι καραμέλες.>>
<<Τι είναι αυτά;Γιατί είναι πράσινα;>>τον ρωτάω.
<<Άλλη παρτίδα.Διαφορετική.Θα σ'αρέσει.>>μου απαντάει και τα μάτια του αστράφτουν.
Δεν έχω άλλο χρόνο καθώς φοβάμαι πως θα τραβήξουμε την προσοχή.Χωρίς να το πολυσκεφτώ τα παίρνω,του δίνω τα λεφτά και φεύγω γρήγορα.
Ξαναμπαίνω στο κολέγιο και κατευθύνομαι προς το γραφείο του Μπάρνει.Πρέπει να φροντίσω να μη ξανασυμβεί αυτό με τον Κρίστιαν.Ποτέ ξανα.Ποτέ.
Μόλις η γραμματέας μου δίνει την έγκριση περνάω το γραφείο της και χτυπάω την πόρτα του γραφείου του Μπάρνει.
<<Παρακαλώ;>>απαντάει απο μέσα και εγώ μπαίνω.
Μόλις με βλέπει τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα και σηκώνεται απο την καρέκλα του.
<<Ώ!Κύριε Στάιλερ!Τι ευχάριστη έκπληξη!Καθίστε!>>
Κάθομαι σε μία απο τις καρέκλες απέναντί του,και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
<<Ξέρετε, ξανα σκέφτηκα την πρότασή σας για ένα ιδιωτικό δωμάτιο.>>του λέω.