Τολμάς;

Μέρος 10

  Τον φιλάω και όσα ήθελα να νιώσω είναι εκεί.Όσα είχα την ανάγκη να αισθανθώ εμφανίζονται και απλώνονται ζεστά και έντονα μέσα μου.Σχεδόν πονάω από την απότομη εμφάνισή τους.Μόλις είχα κάνει κάτι που δεν περίμενα ποτέ οτι θα έκανα.Ούτε πως θα το έκανα επειδή το ήθελα.Τα χείλη του Κρίστιαν ξαφνιάζονται και δεν ανταποκρίνονται αμέσως.Ωστόσο του παίρνει μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να ανταποδώσει το φιλί.Μόλις όμως το κάνει κάτι μέσα μου αλλάζει και νιώθω τρομοκρατημένος.Αυτός φταίει για όλα.Αυτός ευθύνεται για την αλλαγή μου. Απομακρύνομαι απότομα και τον σπρώχνω.Χωρίς να του αφήσω χρόνο να αντιδράσει του ρίχνω μια μπουνιά στο πρόσωπο και έπειτα στο στομάχι.Εκτονώνεται με αυτόν τον τρόπο όλη μου η οργή.Μία οργή ανάμικτη με παράπονο και φόβο για ότι ένιωθα και δεν ήθελα να παραδεχτώ.Φόρτωνα σε αυτόν την ευθύνη των δικών μου συναισθημάτων.Ο Κρίστιαν δέχεται τα χτυπήματά μου χωρίς να μου ανταποδώσει κάτι αυτή τη φορά. Aντίθετα προσπαθεί να με αποκρούσει και να με ακινητοποιήσει.Ο θυμός μου όμως είναι δυνατότερος και του ξεφεύγω.Τον σπρώχνω στον τοίχο και εκείνος συγκρούεται με δύναμη επάνω του.Τον χτυπάω με δύναμη και μανία στο στομάχι.Βλέπω το πρόσωπό του να συσπάται από τον πόνο αλλά δεν σταματάω.Το βλέμμα του σκληραίνει και με αρπάζει με μεγαλύτερη δύναμη τώρα.Με χτυπάει στο αυτόματο μηχάνημα για τους καφέδες και ενώ παλεύω να φύγω ώστε να μπορέσω να του χώσω κι άλλες. Καταφέρνει να με ακινητοποιήσει και με φιλάει πριν κάνω οτιδήποτε.Η κίνησή του φαίνεται σωστή καθώς είναι το μόνο που με σταματάει.Κολλάμε ο ένας πάνω στον άλλον και παίρνει το πρόσωπό μου στα χέρια του.Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά στο στήθος μου αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά καταλαβαίνω πως δεν είναι η δική μου αλλά η δική του που την νιώθω επάνω μου.Αυτό κάνει τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής ακόμα πιο έντονα.Τόσο έντονα που νομίζω πως πονάω.Κάνω στην άκρη για λίγο τις σκέψεις μου και αφήνω τον εαυτό μου να απολαύσει αυτό το φιλί.Την γεύση του Κρίστιαν και την άμεση επαφή μας με τα σώματά μας.

Ξαφνικά απομακρύνομαι από κοντά του και τον κοιτάω.Φέρνει το δάχτυλό του κοντά στο στόμα του και μου κάνει νόημα να μην μιλήσω.Έπειτα με τραβάει μαλακά από τον αγκώνα και βγαίνουμε έξω από το καμαράκι και στη συνέχεια απο την βιβλιοθήκη.
Βρισκόμαστε μόνοι στο διάδρομο και ξαφνικά νιώθω άβολα.Δεν ξέρω τι πρέπει να πω η τι πρέπει να κάνω.Βάζω τα χέρια στις τσέπες και κοιτάω οπουδήποτε αλλού εκτός από τον Κρίστιαν.