Τολμάς;

Μέρος 28

Περπατάω για λίγο στο κολέγιο περιμένοντας να περάσει η ώρα και μετά ο στόχος μου γίνεται η βιβλιοθήκη.Όταν μπαίνω,βλέπω ήδη τον Σεμπάστιαν κάθεται στο ίδιο μέρος που καθόταν και την πρώτη φορά που τον είδα εκεί.Φοράει ένα γαλάζιο πουλόβερ και τα μαύρα τετράγωνα γυαλιά του που κάνουν τα μάτια του να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο.Μόλις με βλέπει,στο πρόσωπό του απλώνεται ένα ζεστό χαμόγελο που με κάνει να αισθάνομαι οικεία.Πλησιάζω.
<<Γεια.>>μου λέει διατηρώντας το χαμόγελο στα χείλη του.
<<Γεια.>>τον χαιρετάω και εγώ και ακολουθώ την πρώτη μου παρόρμηση η οποία είναι να κάτσω στην καρέκλα δίπλα του και όχι απέναντί του.Όταν πια το κάνω,η απόστασή μας είναι τόσο μικρή που ένα κύμα του αρώματος του με χτυπάει στο πρόσωπο.Εισπνέω με ευχαρίστηση αλλα και λιγάκι ενοχή.Μέχρι τώρα ήμουν ερωτευμένος με τον τρόπο που μύριζε μόνο ο Κρίστιαν και ήταν το μόνο άρωμα που με ευχαριστούσε να μυρίζω.

Προσπαθώ να σταματήσω την ιδέα του Κρίστιαν να καταβάλει όλο το μυαλό μου και συγκεντρώνομαι στον Σεμπάστιαν και στον τρόπο που με κοιτάει αυτή τη στιγμή.Ανταποδίδω το βλέμμα και το χαμόγελο.

<<Σχετικά με το πρωί στο μάθημα...μη δίνεις και πολλή σημασία στον Κρίστιαν.Του αρέσει να γίνεται κακός.>>προσπαθώ να τα μπαλώσω με κάποιο τρόπο έστω και αργά.
Δείχνει να επεξεργάζεται για λίγο αυτό που του λέω.

<<Εσένα;>>με ρωτάει.<<Εσένα σου αρέσει όταν γίνεται κακός;>>με ρωτάει και με πιάνει απροετοίμαστο για κάτι τέτοιο.
<<Όχι.>>του απαντάω ενώ η φωνή μου βραχνιάζει απότομα προδίδοντας την αμηχανία μου.
<<Γενικά όμως;Σου αρέσει;>>με ρωτάει και πάλι ενώ με καρφώνει με τα μεγάλα καστανά του μάτια και νιώθω να ιδρώνω.
<<Εγώ..εγώ και εκείνος .. δηλαδή..εγώ και ο Κρίστιαν ήμασταν...και τώρα δεν ..εε..>>με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου νιώθω ακόμη πιο γελοίος μπροστά του.
Εκείνος γελάει.<<Μάλιστα.>>είναι το μόνο που λέει και για κλάσματα του δευτερολέπτου τα μάτια του πέφτουν πάνω στα χείλη μου.

Ξεροβήχω καθαρίζοντας τον λαιμό μου.
<<Να ξεκινήσουμε;Είπες πως έχεις πολλές απορίες.>>του λέω.

<<Ναι φυσικά.>>μου απαντάει.

Καθόλη την διάρκεια της μελέτης μας η αμηχανία δεν έπαψε να είναι παρούσα έστω και λίγο ούτε στιγμή.Κάθε φορά που εξηγούσα κάτι στον Σεμπάστιαν εκείνος με κάρφωνε κατευθείαν στα μάτια και δεν τα ξεκολλούσε μέχρι να χρειαστεί να σημειώσει κάτι στο τετράδιό του.Εγώ απολάμβανα την προσοχή του με το μικρό αίσθημα της προδοσίας να καίει συνεχώς ένα κομματάκι του εγκεφάλου μου.Όσο και να προσπαθούσα να το εξαφανίσω εκείνο βρισκόταν εκεί αμετάκλητο,ανεπηρέαστο να υποχωρήσει.