Τολμάς;

Μερος 26

Φτάνοντας στο κολέγιο νιώθω αρκετά ελαφρύτερος που ξέρω πως ο Κρίστιαν είναι εδώ και εγώ έχω έρθει κοντά του.Το πρώτο βήμα έχει γίνει αλλά το δυσκολότερο κομμάτι ξεκινάει τώρα.Βγαίνω απο το αμάξι και προσπαθώ να διώξω απο το μυαλό μου εάν τα κανάλια έχουν κάνει τη δουλειά τους και η είδηση έχει πια φτάσει παντού.Ο Κρίστιαν συνεχίζει να έχει κλειστό το κινητό του μα πλέον δεν έχει σημασία γιατί εγώ είμαι εδώ.Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ στο δωμάτιο μου για να αφήσω το σάκο μου.Σε κάθε μου βήμα σκανάρω οποιονδήποτε βλέπω ψάχνοντας για το βλέμμα του αλλά αυτό δεν είναι σε κανένα απο τα σώματα που προσπερνάω.Το κολέγιο δεν είναι γεμάτο.Υποθέτω πως οι περισσότεροι θα έρθουν μια μέρα πριν την έναρξη των μαθημάτων,δηλαδή σε δύο μέρες.Ξεκλειδώνω αδέξια την πόρτα του δωματίου μου αλλά δεν κάνω καν τον κόπο να μπω μέσα.Πετάω σε ένα τυχαίο σημείο τα πράγματά μου και  ξανακλείνω την πόρτα πίσω μου.Περνάω τον έναν διάδρομο μετά τον άλλον και η επιθυμία μέσα μου μεγαλώνει.Το πρώτο μέρος που πηγαίνω είναι το δωμάτιο του φυσικά.Εισβάλω μέσα χωρίς να χτυπήσω αλλά προς έκπληξή μου δεν είναι κανείς.Όλα του τα πράγματα όμως βρίσκονται στο κρεβάτι του.Μάλλον θα είναι κάπου μέσα στο κολέγιο.Πρέπει να τον βρω.

Πετάγομαι απο το δωμάτιο και κατεβαίνω ξανά σαν τρελός τον ένα διάδρομο μετά τον άλλον,τη μία σκάλα μετά την άλλη.Ψάχνω στην τραπεζαρία.Δεν είναι.Ψαχνω στην βιβλιοθήκη.Δεν είναι.Πηγαίνω στην αυλή και την διασχίζω σπιθαμή προς σπιθαμή μα δεν είναι ούτε εκεί.Δεν έχω άλλη επιλογή από το να ξεκινήσω να περπατάω σε όλο το κολέγιο μέχρι να πέσω επάνω του.Έτσι συνεχίζω το ψάξιμο παντού περνοντας ξανά και ξανά απο κάθε σημείο του κολεγίου.
Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει όταν άρχισα να σκέφτομαι πως πρέπει να τα παρατήσω . Τουλάχιστον προς το παρόν . Ίσως ήταν κλεισμένος στο δωμάτιο της Άλις για να με αποφύγει.Αλλωστε δεν είχα πετύχει ούτε εκείνη πουθενά.Δεν ήθελα όμως να πάω στο δωμάτιο της και να ξεκινήσω απο εκει την κουβέντα με τον Κρίστιαν.Καλυτερα να τον πετύχαινα κάπου μόνο του.
Κατευθύνομαι προς την μεγάλη κεντρική σκάλα που θα με οδηγούσε στο δωμάτιο μου όταν το μάτι μου πιάνει τα σγουρά μαλλιά του κάπου στα αριστερά και το κεφάλι μου γυρίζει αμέσως προς τα εκει.Αυτος ειναι.Τον βλέπω να μπαίνει στην τραπεζαρία.Παίρνω τρεις βαθιές ανάσες και τον ακολουθώ.Ειναι στην ουρά για το βραδινό και περιμένει υπομονετικά κρατώντας τον δίσκο του.Εκμεταλλευομαι το οτι δεν υπαρχει κανεις δίπλα του και παίρνω τη θέση μου στην ουρά.
<<Γεια.>>του λέω.Προπαθω να ξεκινήσω απο κάπου.
Εκείνος γυρνάει να με κοιτάξει και για ενα δευτερόλεπτο δείχνει ξαφνιασμένος που με βλέπει δίπλα του.Επειτα όμως φοράει και πάλι το ανέκφραστο προσωπείο του με την τάση ειρωνίας και κοιτάει και πάλι μπροστά.
<<Δεν θα μου μιλήσεις καν;>>προσπαθώ ξανά.
<<Τι θέλεις Σεθ;>>μου πετάει χωρίς να με κοιτάξει καν.Η ουρά προχωράει και αρχίζουμε να παιρνουμε το φαγητό μας απο τις τραπεζοκόμους.
<<Να μιλήσουμε.>>
<<Αλήθεια;Εισαι σίγουρος;Και αν μας δει κανένας  και νομίζει πως κάτι τρέχει μεταξύ μας;Δεν νομίζω να το θέλεις αυτό έτσι δεν ειναι Σεθ;Απορώ δηλαδή ακόμη και τώρα πως αποφάσισες να μου μιλήσεις!Υπαρχουν πολλά μάτια εδώ τριγύρω που μπορούν να μας παρεξηγήσουν.>>μου λέει και ενα κομμάτι μου σκέφτεται πως μου είχε λείψει η ειρωνία του.
<<Έλα τώρα μη γίνεσαι γελοίος.Παμε κάπου να μιλήσουμε.>>του λέω και τον ακουμπάω Μαλακα στο χέρι.Εκεινος προλαβαίνει την κίνηση μου και τινάζει μακριά το δικό του.
<<Γαμησε το Σεθ.Δεν ψηνομαι πια.>>μου λέει έτσι απλά και έπειτα μου γυρίζει την πλάτη και φεύγει.Απομακρυνεται απο εμένα και κάθεται σε μια μεγάλη παρέα σε ενα τραπέζι κοντά στην πόρτα της αίθουσας.
Μένω να τον κοιτάζω σαν ηλίθιος για ακόμη μια φορά χωρίς να μπορω να πιστέψω τι μου είπε μόλις,και με τον πιο απλό τρόπο.
<<Φίλε,θα προχωρήσεις;>>ακούω έναν τύπο απο πίσω μου να λέει και συνειδητοποιώ πως έχω μπλοκάρει την ουρά φαγητου.Παραταω τον δίσκο μου και φεύγω.Πριν εξαφανιστω πίσω απο την ανοιχτή πόρτα εγω και ο Κριστιαν ανταλλάσσουμε ενα κοινό βλέμμα μεταξύ μας.Επειτα χάνομαι και πάλι στους διαδρόμους του κολεγίου.