Τολμάς;

Μέρος 27

Ο ήχος του ξυπνητηριού μπαίνει στα αυτιά μου και με αναγκάζει να σηκωθώ.Τρίβω το πρόσωπό μου νυσταγμενα και πηγαίνω ως το μπάνιο.Πραγματικά δεν θέλω να πάω στο μάθημα.Κοιτάζομαι στο καθρέπτη ενώ πλένω τα δόντια μου.Τα καστανόξανθα μαλλιά μου πετάνε από δω και από εκεί και τα μάτια μου είναι ακόμη κόκκινα από τον ύπνο.Ξεπλένω το στόμα μου και ρίχνω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μου.Βάζω ένα τζιν ,μια πλεχτή γκρι μπλούζα,χτενίζω βιαστικά τα μαλλιά μου και κατεβαίνω προς την τάξη.Στην διαδρομή αναρωτιέμαι τι θα ήταν καλύτερο.Να πάρω πρωινό και να πετύχω τον Κρίστιαν στην τραπεζαρία η να πάω απευθείας στην τάξη και να κάθομαι στη θέση μου προτού εκείνος έρθει;Τι θα είναι λιγότερο άβολο;Έχοντας πλέον αποδεχτεί πως οποιαδήποτε επιλογή θα μου χαλούσε την διάθεση έτσι κι αλλιώς αποφασίζω να πάω κατευθείαν στην τάξη.Υπόσχομαι στον εαυτό μου να φάω κάτι μετά το μάθημα καθώς η κοιλιά μου είχε ήδη αρχίσει να διαμαρτήρεται.Δεν είμαι όμως ο πρώτος που φτάνει στην τάξη.Βρίσκω το αγόρι με τις ξανθές μπούκλες που είχα δει το προηγούμενο βράδυ στην βιβλιοθήκη, να κάθεται σε ένα από τα θρανία της αίθουσας.Συγκεκριμένα στη θέση του Κρίστιαν.Διστάζω για λίγο πριν πάρω την απόφαση να κάτσω κανονικά στη δική μου θέση.Προχωράω προς τη θέση μου αλλά δεν κάθομαι.Μένω απλώς να τον κοιτάω.Εκείνος σηκώνει το κεφάλι του από το βιβλίο που έχει στα χέρια του και στρέφει το βλέμμα του προς εμένα.Με κοιτάει και λίγο και έπειτα μου λέει:

<<Συγνώμη,μήπως κάθομαι στην θέση σου;>>
Η φωνή του είναι βαθιά και η χροιά του ιδιαίτερη.
<<Όχι..για την ακρίβεια η θέση μου είναι αυτή.>>λέω και δείχνω άδεια καρέκλα δίπλα του.Έπειτα κάθομαι.

<<Εδώ κάθεται κάποιος;>>με ρωτάει και δείχνει την δική του θέση.
Το σκέφτομαι για λίγο και του απαντάω.
<<Όχι.Η θέση είναι ελεύθερη.>>

Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό.Ήξερα πως εδώ κάθεται ο Κρίστιαν και παρόλαυτα του είπα ψέματα.
Εκείνος ξαναγυρίζει στο βιβλίο ικανοποιημένος με την απάντησή μου.Σήμερα φοράει γυαλιά και μια γαλάζια μπλούζα που κάνει τα ξανθά μαλλιά του να φαίνονται ακόμη πιο ξανθά,και το σώμα του γεροδεμένο.
Η απόλυτη σιωπή του με ξαφνιάζει.Έτσι γυρνάω και εγώ στην τσάντα μου βγάζοντας τα απαραίτητα βιβλία και τοποθετώντας τα επάνω στο θρανίο.Εκείνος φαίνεται αποροφημένος από το βιβλίο του αλλά εγώ θέλω να μάθω το όνομά του.Και γιατί δεν τον έχω ξαναδεί μέχρι τώρα στο κολέγιο.Μέχρι όμως να πάρω την απόφαση και να του μιλήσω μπαίνουν στην τάξη τα υπόλοιπα άτομα με θόρυβο και έτσι τα παρατάω.Ακούω τη φωνή του Κρίστιαν από κάπου μακριά και όσο περνάει κάθε δευτερόλεπτο γίνεται δυνατότερη.Πλησιάζει.Ωσπου σταματάει ξαφνικά.Τον βλέπω με την περιφερική μου όραση να έρχεται προς το μέρος μας.Κοιτάει πρώτα εμένα και μετά το αγόρι δίπλα μου.
<<Ποιος είσαι εσύ;>>ρωτάει.
<<Εσύ ποιος είσαι;>>του λέει εκείνος ήρεμα γυρνώντας του πίσω την ερώτηση.Βλέπω τον Κρίστιαν να εκνευρίζεται καθώς η απάντηση του αγοριού τον πιάνει απροετοίμαστο.