Τολμάς;

Μέρος 24ο

Οι επόμενες μέρες δεν πήγαν καλά.Ο Κρίστιαν δεν αντάλλαζε κουβέντα με την μητέρα του και προσποιούνταν πως δεν υπήρχε στο σπίτι ενώ εγώ με τον πατέρα μου περνάγαμε μια φάση απόλυτης αμηχανίας μεταξύ μας.Ήξερα πως το να του αποκαλύψω πως εγώ και ο Κρίστιαν είμαστε μαζί ήταν αρκετά μεγάλο ρίσκο αλλά εφόσον το είχα κάνει δεν θα το έπαιρνα τώρα πίσω.Και δεν ήθελα άλλωστε ούτε στο ελάχιστο.Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάτσει ποτέ να σκεφτώ πως ένιωθε εκείνος για όλα αυτά αλλά δεν ένιωθα τύψεις γιαυτό.Είχα μια ιδέα βέβαια γιατί το μόνο πράγμα που του είχε ξεφύγει μια μέρα σχετικά με το θέμα ήταν:<<Δεν πρέπει να το μάθουν τα κανάλια...>>

Αυτή του η αντίδραση έδωσε μια μεγαλύτερη ευκολία στο να μη με απασχολεί καθόλου η δική του μεριά σε όλο αυτό.Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην μολυνθεί η εικόνα που αυτός είχε δημιουργήσει.Να μην χαλάσει η περσόνα που με τόσο κόπο είχε καταφέρει να χτίσει.
Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες στο σπίτι με εμένα και τον Κρίστιαν να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο έξω  προκειμένου να αποφεύγουμε τους γονείς μας και τα επικριτικά τους βλέμματα.Τριγυρνούσαμε σε κάθε γωνιά της πόλης και ανακαλύπταμε κάθε κρυμμένο βιβλιοπωλείο και κάθε παλιό δισκάδικο που ερχόταν στο δρόμο μας η εμείς στον δικό του.Του έβαζα τα αγαπημένα μου κομμάτια μουσικής και εισέπραττα το χαμόγελό του, κάτι που με ικανοποιούσε όσο τίποτα στον κόσμο.Μου έδειχνε βιβλία που έχει διαβάσει δύο και τρείς φορές και ένιωθα την ανάγκη να τα διαβάσω και εγώ ώστε να μπω ακόμη πιο βαθιά στο μυαλό του και να τον καταλάβω όσο περισσότερο μπορώ.

Ένιωθα πως κάθε μέρα που περνούσε εγώ και αυτός ερχόμασταν ακόμη πιο κοντά και πλέον δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν αν δεν ήμασταν ποτέ μαζί.Ήταν πλέον η καθημερινότητά μου και εγώ η δική του.

<<Ξεκόλλα επιτέλους και πάμε,πεινάω!>>γκρινιάζει λίγα μέτρα μακριά μου ενώ εγώ είμαι απορροφημένος σε ένα από τα βιβλία που μου είχε δείξει.

<<Τώρα σε ένα λεπτό...>>μουρμουρίζω καθισμένος σε μια από τις ξύλινες καρέκλες του βιβλιοπωλείου.
Ξεφυσάει σαν μικρό παιδί και έρχεται κοντά μου.Μου αρπάζει το χέρι και με τραβάει σε μια προσπάθεια να με σηκώσει.
<<Έλα σήκω Σεθ,πάρτο μαζί σου και πάμε!Θα φύγω μόνος μου γαμώτο!>>παραπονιέται.

Αφού κοντεύει να με ρίξει από την καρέκλα αναγκάζομαι να σηκωθώ και να του κάνω το χατίρι.Μόνο όταν το κάνω συνειδητοποιώ πόσο είχα πεινάσει και εγώ ο ίδιος.Καθόμασταν σε αυτό το βιβλιοπωλείο σίγουρα πάνω από τρεις ώρες.