Τολμάς;

Μέρος 15

Νιώθω υπέροχα.Περπατάω κοιτώντας γύρω μου συναντώντας τα βλέμματα των φοιτητών και αντιμετοπίζοντας τα.Νιώθω όλα τα συνασθήματά μου να έχουν γίνει πιο έντονα από ότι ήταν πριν λίγα μόνο λεπτά.Το βήμα μου γίνεται πιο γρήγορο.Νιώθω περισσότερη ενέργεια από όσο χρειάζομαι αυτή τη στιγμή.Ενέργεια η οποία επιθυμεί να βγει προς τα έξω.Χαμογελάω χωρίς να ξέρω το λόγο.Απλά χαμογελάω.Περπατάω,και περπατάω,και περπατάω χαμογελώντας σε όσα μάτια εμφανίζονται μπροστά μου.Μου χαμογελάνε και εκείνα.Το βλέπω.Αναρωτιέμαι που να είναι ο Κρίστιαν και η Άλις και μετά θυμάμαι πως έχουμε την τρίτη ώρα του μαθήματός μας. Προχωράω
ανενόχλητος και μπαίνω στην αίθουσα με το μάθημα να έχει αρχίσει.Δεν μπαίνω καν στον κόμπο να ζητήσω άδεια αυτή τη φορά.Ο Κρίστιαν φαίνεται να ξαφνιάζεται μόλις κάθομαι στο θρανίο δίπλα του ενώ μερικοί από τους φοιτητές ρίχνουν το βλέμμα τους επάνω μου και μετά το απομακρύνουν.Ο καθηγητής - του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι- σημειώνει κάτι στον πίνακα με αποτέλεσμα να μην με δει.Ακόμα και όταν γυρίζει προς το μέρος μας δεν φαίνεται να με προσέχει ιδιαίτερα.Περίεργο.Το μυαλό μου φεύγει από τον καθηγητή και συγκεντρώνεται στον Κρίστιαν.Ξαφνικά το στήθος μου καίγεται και διψάω για να τον αγγίξω.Μόλις όμως κάνω να κουνήσω το χέρι μου τα πάντα γύρω μου δείχνουν να κουνιούνται και να αλλάζουν μορφές.Τα χρώματα λεκιάζουν και το ένα αναμιγνύεται με το άλλο.Μαζεύω το χέρι μου και κλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να σταματήσω αυτό που γίνεται μέσα στο κεφάλι μου. Όταν τα ξανά ανοίγω όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει.Βαριανασαίνω και νιώθω να ανακατεύομαι.Η εικόνα των παραμορφωμένων πραγμάτων γύρω μου με κάνει να θέλω να ξεράσω.
<<Σέθ. Είσαι καλά;Φαίνεσαι σκατά.>>ακούω την ψιθυριστή φωνή του Κρίστιαν δίπλα μου και το πόδι του σκουντάει μαλακά το δικό μου,κάτι που κάνει την κατάστασή μου χειρότερη.Δεν είμαι ικανός να του απαντήσω,το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να συνέλθω ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου και πιάνοντας το κεφάλι μου να προσπαθώ να στεθεροποιήσω την όρασή μου.Δεν έχω πια επαφή με τους γύρω μου.Δεν είμαι καν σίγουρος οτι ακόμα κάθομαι στην καρέκλα του θρανίου.
<<Στάιλερ;Τι συμβαίνει;>>ακούω μια φωνή η οποία μου φαίνεται πως έρχεται από πολύ μακριά.
Όλα γυρίζουν και οι μορφές παίζουν μπροστά μου και αλλάζουν σχήματα.Ακούω ήχους το ίδιο περίεργους και παραμορφωμένους.Νιώθω ένα ταρακούνημα και μετά παραδίνομαι.Κάνω εμετό ακριβώς μπροστά μου χωρίς να έχω ιδέα τι βρίσκεται εκεί.Το μόνο που βλέπω είναι χρώματα ανακατεμένα μεταξύ τους.Για την ακρίβεια δεν είμαι καν σίγουρος εάν όντως κάνω εμετό.Παρόλαυτα αφήνω το στόμα μου ανοιχτό και νιώθω το κεφάλι μου να γίνεται ελαφρύτερο.Το περιβάλλον γύρω μου επιτέλους αποκτά μια τάση να καθαρίσει.Ένα στήριγμα δημιουργείται πίσω από κεφάλι μου.Αφήνω το βάρος μου να οδηγήσει το κορμί μου στο πάτωμα χωρίς να με νοιάζει.Όλα γύρω μου σκοτεινιάζουν.

Περπατάω στους διαδρόμους του κολεγίου μόνος μου.Η σιωπή που υπάρχει στην ατμόσφαιρα μου δημιουργεί μια σχεδόν ανατριχιαστική αίσθηση.Κατεβαίνω την μεγάλη πέτρινη σκάλα και έρχομαι αντιμέτωπος  με τα ακινητοποιημένα σώματα των συμφοιτητών μου να στέκονται με βλέμματα χαμένα.Τίποτα δεν κουνιέται,ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει και οι ακτίνες του ήλιου που εισβάλουν από τα παράθυρα,αποκαλύπτουν τους κόκκους σκόνης που έχουν κοκαλώσει στον αέρα το ίδιο ακίνητοι.Περιπλανιέμαι περνώντας από δίπλα τους και παρατηρώ τα πρόσωπά τους ένα ένα έως την παραμικρή λεπτομέρεια.Τις διαφορετικές εκφράσεις τους,την στάση του σώματός τους.τα αντικείμενα που κρατάνε.Ένα μέρος του εαυτό μου τα είχε χαμένα, ενώ ένα άλλο απολάμβανε αυτό που συνέβαινε.Συνεχίζω να περπατάω αργά ανάμεσά τους και κάπου εκεί εντοπίζω και τον Κρίστιαν.Είναι στυλωμένος στον τοίχο.Φοράει ένα μαύρο παντελόνι και μια μπλέ μπλούζα που ταιριάζει απόλυτα με τις μαύρες μπούκλες που πέφτουν ατημέλητες στο πρόσωπό του.Γύρω του είναι μαζεμένα άτομα που δεν γνωρίζω εκτός της Άλις.Πηγαίνω κοντά και τον κοιτάζω.Κοιτάζω μέσα στα μάτια του και επιτρέπω στον εαυτό μου να χαθεί μέσα στο πράσινό τους.Νιώθω έναν κόμπο χαμηλά στο στομάχι,μια μικρή φλόγα που απειλεί να με μαρτυρήσει.Να μαρτυρήσει όλα όσα έχω αρχίσει να αισθάνομαι για τον Κρίστιαν.Αυτός ο χείμαρρος από συναισθήματα με προκαλεί σε μάχη.Μια μάχη στην οποία είμαι καταδικασμένος να χάσω αργά ή γρήγορα.Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ ποιος πραγματικά ίσως να είμαι;Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ πως με ελκύει ένα αγόρι;Ο Κρίστιαν.Ναι με ελκύει.Με ελκύει περισσότερο απ'ότι πίστευα πως μπορούσε να με ελκύει ποτέ ένας άνθρωπος.Γιατί πρέπει να κρύβομαι πίσω από στερεότυπα και άγραφους κανόνες που καθορίζουν τη ζωή ενός ατόμου;Για ποιο λόγο να βάζω φραγμούς και "πρέπει" σε αυτά που νιώθω;Σε αυτά που ΘΕΛΩ να νιώθω.Στέκομαι και τον κοιτάω για ώρα.Κοιτάω το απλανές βλέμμα του και τον ακίνητο εαυτό του,τόσο ήρεμο,τόσο γαλήνιο που σχεδόν είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου.Είμαι σίγουρος πως θέλω να φωνάξω σε όσους μέχρι τώρα δημιουργούν τις ταμπέλες με το τι μπορώ και τι δε μπορώ να κάνω,το τι πρέπει και το τι δεν πρέπει να επιθυμώ,να πάνε να γαμηθούν γιατί εγώ επιλέγω εκείνον.Επιλέγω κάτι που είναι φτιαγμένο από το ίδιο υλικό με εμένα.Όπως όλοι μας.Γιατί κάτι τέτοιο είναι τόσο κακό;Εγώ επιλέγω να μην είναι.
Απλώνω το χέρι μου και του χαϊδεύω τα χείλη με τον αντίχειρά μου τρυφερά.Ένα μικρό χαμόγελο απλώνεται στα δικά μου χείλη και μένω έτσι.Το ίδιο ακίνητος με εκείνον,ακριβώς απέναντί του.Μπορώ να κουνηθώ,αλλά επιλέγω να μείνω ακίνητος.Επιλέγω να μείνω ακίνητος.Όπως αυτός.



<<Πως μπορεις να αφήνεις κάτι τέτοιο να περνάει έτσι  Μπάρνει;>>
<<Ω, έλα τώρα Έντμοντ,μην μεγαλοποιείς τα πράγματα.>>
<<Είναι δυνατόν να το λες εσύ αυτό;Βρίσκομαι τόσα χρόνια στη θέση του γιατρού του κολεγίου  και γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος πως είναι η πρώτη φορά που έχουμε φοιτητή εξαρτημένο από ουσίες!Και όχι έναν οποιονδήποτε φοιτητή!Είναι ο γιος του Ντάνι Στάιλερ που να πάρει και να σηκώσει!>>
<<ΣΣΣΣ!Μη φωνάζεις σε παρακαλώ!Γνωρίζω πολύ καλά την βαρύτητα αυτού του γεγονότος.Δεν χρειάζεται να του δώσουμε μεγαλύτερες διαστάσεις.>>
<<Θέλεις να πεις πως ο συγκεκριμένος νεαρός θα συνεχίσει να φοιτεί κανονικά στο κολέγιό μας;>>
<<Και βέβαια.Το θέμα θεωρείται λήξαν.Ήταν μια άτυχη στιγμή,είμαι σίγουρος πως δεν θα επαναληφθεί.Αυτός ο φοιτητής ευνοεί την φήμη του κολεγίου μας δεν καταλαβαίνεις;Είναι χρυσάφι!>>