Τολμάς;

Μέρος 34 .

Πόσες φορές σκεφτόμαστε να τα παρατήσουμε;Να παρατήσουμε τα πάντα και απλα να μεινουνουμε στάσιμοι σε ένα μέρος μέχρι αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα να τελειώσει για εμάς.Κάποτε άκουσα κάποιον να μου λέει: Όταν σκέφτεσαι πως δεν αντέχεις άλλο,πως κάτι έχει τελειώσει και θέλεις να τα παρατήσεις όλα , να ξέρεις πως πάντα υπάρχει λίγο ακόμα.

Μαζεύω τα ρούχα μου απο το δωμάτιο του κολεγίου.Οι κινήσεις μου είναι μηχανικές και απλές χωρίς πολλή σκέψη.Το μυαλό μου δεν είχε ποτέ ξανά τόσο λίγη ενέργεια και πρόθεση να συγκεντρωθεί κάπου.

Τίποτα.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα.

Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα.Τίποτα εκτός απο αυτή την αίσθηση του χοντρού μαύρου πέπλου που είχε καλύψει ικανότητά μου να αισθάνομαι και που φοβόμουν για το τι θα γίνει αν προσπαθήσω να το μετακινήσω η αν απο μόνο του αποφασίσει να εξαφανισθεί.
Η πόρτα ανοίγει και μετά κλείνει πάλι.Μετά ένα χέρι με ακουμπάει μαλακά στον ώμο.
Ο Κρίστιαν με κοιτάει με μάτια που ψάχνουν μέσα μου.
<<Έτοιμος;>>με ρωτάει.
Γνέφω καταφατικά χωρίς να βγάλω λέξη απο το στόμα μου και βάζω τον σάκο μου στον ώμο.Εκείνος παίρνει την βαλίτσα μου και κατευθηνόμαστε προς την πόρτα.

Οι δύο τελευταίες μέρες υπήρξαν οι δυσκολότερες στη ζωή μου.Αλλα και οι πιο σκληρές.Έπρεπε να υπογράψω ένα σορό χαρτιά.Να αποφύγω αμέτρητους δημοσιογράφους κανάλια και περιοδικά που σκότωναν ακόμη και για μια λέξη μου.Μερικά απο αυτά δεν κατάφερα να τα αποφύγω με αποτέλεσμα όποτε περνούσα μπροστά απο τηλεόραση να βλέπω συνεχώς το παγωμένο μου βλέμμα να επιβεβαιώνει τον θάνατο του πατέρα μου απο καρδιακή προσβολή σε περισσότερα απο δέκα μικρόφωνα.

Αυτές τις μέρες ο Κρίστιαν ήταν κάτι παραπάνω απο κοντά μου.Μερικές φορές αισθανόμουνα οτι μπορώ για λίγο να αφήσω πάνω του όλο αυτό το βάρος που υπήρχε μέσα μου , να ξεκουραστώ για λίγο και έπειτα να το ξανα βάλω μέσα μου.Δεν υπήρχε κάτι ερωτικό μεταξύ μας αλλα κάτι ανθρώπινο,κάτι πέρα απο τον έρωτα και την αγάπη.Δεν το μίσησα ούτε λεπτό που ήταν το στόμα του που μου ανακοίνωσε κάτι τέτοιο.Αντιθέτως,ανακουφήστηκα που ήταν εκείνος που μου το είπε.Όχι πως αυτό έκανε τα πράγματα πιο ανωδυνα.Δεν είχα την ιδανική σχέση με τον πατέρα μου,αυτό το ήξερα.Ποτέ δεν ήταν κοντά μου συνεχώς ήταν απασχολημένος  με την ζωή του και τις πολυτέλειες της.Με τους δίσκους , τα ταξίδια , τα περιοδικά και τις περιοδίες.Παρόλαυτα σε τρομάζει να ξέρεις πως είσαι μόνο σου στον κόσμο απο εδώ και πέρα.
<<Σεθ.>>ακούω την φωνή του Κρίστιαν,λίγο πριν βγούμε απο το δωμάτιο.διαστακτική, <<ήθελα να σου πω οτι ..δεν είσαι μόνος σου.Αυτό.>>μου λέει.Λες και  με κάποιο τρόπο να διάβασε τις σκέψεις μου.
Κουνάω το κεφάλι μου σαν  του λέω ευχαριστώ και πιάνω το κρύο πόμολο της πόρτας.Βγαίνουμε μαζί εγώ μπροστά και εκείνος πίσω μου με τα υπόλοιπα πράγματά μου.
Το πρώτο πράγμα που βλέπουε μόλις βγαίνουμε είναι το Σεμπάστιαν να περιμένει ακριβώς έξω απο το δωμάτιο.Σηκώνει το βλέεμα του και καρφώνει τα μάτια του στα δικά μου.Αμέσως σκέφτομαι τον Κρίστιαν πίσω μου.
<<Ήμουν έτοιμος να σου χτυπήσω.>>μου λέει ο Σεμπάστιαν.
<<Φεύγαμε.>>του πετάει ο Κρίστιαν <<Δηλαδή...ο Σεθ φεύγει μόνο.>>λέει το τελευταίο σαν με κατηγορεί.
Ρυτίδες σχηματίζονται στο μέτωπο του Σεμπάστιαν
<<Θα μπορούσα να σου μιλήσω για δύο λεπτά;Εμμ..Μόνο σου.>>ρίχνει μια γρήγορα ματια προς τον Κρίστιαν σαν να φοβάται να τον κοιτάξει περισσότερο.
Περιμένω απο στιγμή σε στιγμή εκείνον απλά να αρνηθεί να φύγει.Όταν δεν εισπράττω καμία του αντίδραση γυρνάω να τον κοιτάξω.Με κοιτάει ήδη.Ίσως είναι και το δυσκολότερο πράγμα που έχει κάνει χωρίς να το θέλει.Αλλά έπειτα απο λίγο λέει. 
<<Θα είμαι κάτω.>>και φεύγει.
Στεκόμαστε για λίγο ο ένασ απέναντι απο τον άλλον, μόνοι μας σε έναν διάδρομο του κολεγίου που δεν ήξερα αν θα ξανα έβλεπα.Εγώ και ο Σεμπαστιαν.
Του παίρνει μερικά δευτερόλεπτα αλλα στο τέλος μιλάει.
<<Λυπάμαι για τον πατέρα σου.>>
Κοιτάω το πάτωμα και μετά εκείνον.Δε ξέρω τι να πω.
<<Φεύγεις;>>με ρωτάει.
<<Ναι.>>σηκώνω του ώμους.
<<Γιατί;>>
<<Γιατί όχι;Το να έρθω εδώ ήταν επιλογή του πατέρα μου.Και τώρα εκείνος ...>>δεν ξέρω πως τελειώνει αυτή η πρόταση <<..έφυγε.Οποτε θα φύγω και εγώ.>>
<<Για που;Που θα πας;>>
Ωραία ερώτηση.Που θα πάω άραγε;Με μια πρώτη σκέψη δεν βρίσκω ούτε ένα μέρος στο οποίο θα ήθελα να βρίσκομαι.Ήξερα οτι τα λεφτά που είχα πλέον κληρονομήσει απο τον πατέρα μου ήταν αρκετά ωστέ να μην χρειαστεί να δουλέψω ποτέ στη ζωή μου.Για την ακρίβια ήταν τόσα ωστε να μη χρειαστεί να ξανα νοιαστώ πραγματικά για τίποτα.Παρόλαυτα δεν μπορούσα να φανταστώ μια ζωή χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα οπότε το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρος ήταν πως αυτό που θα έκανα προς το παρόν ήταν να αναλάβω κάποιες απο τις εταιρίες τις οποίες είχε αγοράσει ο πατέρας μου.Όπως αποδείχθηκε ο Ντάνι Στάιλερ είχε κάνει και κάτι έξυπνο στη ζωή του.Ο συμβολαιογράφος μου είχε αποκαλύψει πως ο πατέρας μου λίγο αφότου απέκτησε την τεράστια αυτή περιουσία του επένδυσε τα χρήματά του σε εταιρίες μεγάλων ονομάτων σε περίπτωση που όλα τα υπόλοιπα πήγαιναν στο διάολο.Και να που τώρα αυτή του η κίνηση αποδείχθηκε σωστή.Όσον αφορά τη μητέρα του Κρίστιαν,ο πατέρας μου την είχε βάλει να υπογράψει προγαμιαίο συμβόλαιο οπου συμφωνούσε πως σε μια τέτοια περίπτωση δεν δικαιούvταν να πάρει ούτε δεκάρα του πατέρα μου.
<<Σκέφτομαι να δουλέψω σε μια απο τις εταιρίες του πατέρα μου στην Καλιφόρνια.Και οτι προκείψει.>>του απαντάω.
<<Γιατί δεν κάθεσαι μέχρι να τελειώσεις το κολέγιο;Εξάλλου το πτυχίο του βοηθάει..>>τον διακόπτω.
<<Το ξέρω τα έχω σκεφτεί όλα αυτα.Έχω καταλήξει οτι απλά δε μπορώ να μείνω άλλο εδώ.Για πολλούς λόγους.>>
<<Για τον Κρίστιαν το κάνεις;>>με ρωτάει.
<<Και για αυτόν.>>
Με πλησιάζει.
<<Πίστεψα πως έκανες μια νέα αρχή.>>τα καστανά του μάτια με καρφώνουν.Ξέρω πως εννοεί εμάς.
<<Όχι.Αν δεν φύγω απο εδώ δε θα μπορέσει ποτέ να συμβεί αυτό.>>
<<Τότε λοιπόν το μόνο που έμεινε να πούμε είναι αντίο.>>μου λέει.
Τώρα μοιάζει απογοητευμένος.Με πλησιάζει ακόμη περισσότερο και τα χείλη του προσεγγίζουν τα δικά μου αλλα γυρνάω ελαφρώς το κεφάλι μου ώστε να βρουν το μάγουλό μου.Το φιλί του ειναι απαλό.Τρυφερό.
<<Τι θα γίνει,περιμένω τόση ώρα κάτω.>>ακούγεται η φωνή του Κρίστιαν απο το τέλος του διαδρόμου.Τόσο άντεξε λοιπόν.
Ο Σεμπάστιαν απομακρύνεται και εγώ παίρνω ξανά στον ώμο μου τον σάκο.Περπατάμε μαζί μέχρι κάτω μέχρι να πέσουμε πάνω στον Κρίστιαν που με περιμένει έξω και φαίνεται να έχει καπνίσει τα πιο πολλά τσιγάρα του κόσμου αν κρίνω απο τις γόπες που βλέπω στο πάτωμα.
<<Έντάξει τα είπατε;>>λέει όλο ειρωνία.Κλασσικός Κρίστιαν.
Κοιτάω στον Σεμπάστιαν.
<<Ξέρεις οτι μπορείς να μου τηλεφωνήσεις όποτε θέλεις.>>του λέω.
<<Θα το κάνω.>>μου απαντάει.
<<Ναι εντάξει καταλάβαμε εσύ μπορείς να του τηλεφωνήσεις και εκείνος θα σου απαντήσει.Πάμε τώρα;>>ξεσπάει ο Κρίστιαν.
<<Σεθ!>>βλέπω την Κέιτ να εμφανίζεται.Έρχεται με φόρα προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει.Ανταποδίδω την σχεδόν σιντριπτική αγκαλιά της.<<Μπορείς και να μη φύγεις ξέρεις..>>λέει και ρουφάει τη μύτης της.Τα μάτια της είναι βουρκωμένα.
Της χαμογελώ.
<<Να προσέχεις.>>της λέω.Κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
Ο Σεμπάστιαν μου χαμογελάει για τελευταία φορά και έπειτα ξανα μπαίνει στο κολέγιο μαζί με την Κέιτ που σκουπίζει τα μάτια της.
<<Γιατί του είπες να σου τηλεφωνήσει;>>μου λέει ο Κρίστιαν μόλις ξεκινάμε το περπάτημα για την εξωτερική πύλη του σχολείου.>>
<<Γιατί θέλω να το κάνει.>>
<<Εγώ όμως δε θέλω να το κάνει.>>σταματάει να περπατάει.
Έχω κουραστεί.
<<Και τι θέλεις Κρίστιαν;>>
<<Μην περιμένεις κάποια κλισέ απάντηση  όπως "Θέλω εσένα" τώρα γιατί δε θα την πάρεις.>>
<<Υπέροχα!Τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να περπατάμε.>>λέω εκνευρισμένος και συνεχίζω αυτή τη φορά με πιο γρήγορο βάδιν.Τον ακούω να περπατάει πίσω μου.
Δεν ήθελα οι τελευταίες μου στιγμές μαζί του να είναι απότομες αλλά με τον Κρίστιαν δεν μπορείς ποτέ να ελπίζεις για κάτι τέτοιο.Είχα πάρει τόσο στα σοβαρά την απόφασή μου να φύγω και να κάνω μια νέα αρχή που δεν σκέφτηκα πως αυτή η νέα αρχή δεν περιλαμβάνει εκείνον.Ένιωθα πως κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό να συμβεί.Ένιωθα την καρδιά μου να διαλύεται σε χίλια δυό μικροσκοπικά κομμάτια και μόνο στη σκέψη πως θα συνεχίσω τη ζωη μου χωρίς εκείνον και πως ίσως τα μάτια μου δε θα τον ξανα δούνε.Τα χέρια μου δε θα τον ξανα ακουμπήσουν.Κι όμως να μαι τώρα να περπατάω προς την πύλη έτοιμος να απομακρυνθώ μια για πάντα.Με εκείνον απο πίσω μου να προχωράει με τα μισά μου πράγματα επάνω του.Βοηθώντας με να κάνω κάτι που δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει.Αλλα θα αντέξει.
Όλα τα υπόλοιπα γίνονται πολύ γρήγορα.
Φτάνουμε στην πύλη.
Το αμάξι μας περιμένει ήδη.
Φορτώνουμε τα πράγματα και αυτό ήταν.
Μένουμε και οι δυο ακίνητοι έξω απο το αυτοκίνητο περιμένοντας το αντίο να έρθει απο μόνο του χωρίς κανένας μας να κάνει την αρχή.
Ο Κρίστιαν ανακατεύει τα μαλλιά του αμήχανα.
<<Θα..θα λείψεις.>>καταφέρνει να μου πει.
Γνωρίζοντας τον και απο την καλή και απο την ανάποδη ξέρω πόσο δύσκολο του είναι να εκφράζεται και ξέρω πως σε αυτο το "Θα λειψεις" υπάρχει κάπου κρυμμένο και ένα μου.Θα μου λειψεις.

Ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω αλλα με προλαβαίνει.
<<Ναι ξέρω μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο αν θέλω.Μπες μέσα τώρα και φύγε.>>μου πετάει αλλά ξέρω οτι το κάνει απο άμυνα.
<<Τα λέμε>>είναι το μόνο που βρίσκω να πω.Γιατί μέσα μου όντως θέλω να τα ξανα πούμε.Για την ακρίβεια θέλω να μου πει να μη φύγω αλλά δε θα κάνει ποτέ κάτι τέτοιο.
Μπαίνω στο αμάξι και κλείνω την πόρτα πίσω μου.Ο οδηγός ξεκινάει αμέσως και παίρνω μια βαθιά ανάσα.Βλέπω την μορφή του Κρίστιαν απομακρύνεται όλο και περισσότερο μέχρι που χάνεται και σχεδόν δεν το αντέχω.Κλείνω τα μάτια και πείθω τον εαυτό μου πως αυτό είναι για το καλύτερο.Οτι έτσι πρέπει να γίνει.
Δεν προλαβαίνουν να περάσουν 2 λεπτά και νιώθω το κινητό μου να δονείται μέσα στην τσέπη μου.Το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω στην οθόνη το όνομα του.
<<Κρίστιαν;>>
<<Έλα Σεθ φτάνει τώρα.Γύρνα πίσω.>>τον ακούω να λέει και η φωνή του σπάει.
<<Τι λες;>>
<<Φτάνει με την πλάκα,σταμάτα το αμάξι και γύρνα πίσω.Σταμάτα το Σεθ αρκετά.>>
Η κάθε του λέξη μου ραγίζει την καρδιά και είμαι έτοιμος να κάνω αυτό που μου λέει.

<<Δεν είναι πλάκα Κρίστιαν.>>
<<Γύρνα πίσω Σεθ.Τολμάς;>>μου λέει.
<<Όχι.>>του απαντάω και έπειτα κλείνω το τηλέφωνο.

Τελος Βιβλίου ΝΟ1