Τολμάς;

Μέρος 14

<<Κρίστιαν;>>λέει η Άλις και εγώ απομακρύνομαι γρήγορα από κοντά της.
Εκείνος βγαίνει από το μπάνιο αργά και κοιτάει μια εμένα και μια αυτή.
<<Τι κάνεις εδώ;>>τον ξαναρωτάει.Η καρδιά μου είναι έτοιμη να σταματήσει.

<<Ήρθε για να τα βρούμε.>>πετάγομαι προσπαθώντας να το σώσω.Ρίχνω ένα σοβαρό αλλά ταυτόχρονα βλέμμα ικεσίας στον Κρίστιαν ελπίζοντας να πάει με τα νερά μου.Εκείνος απλά με κοιτάει.
<<Και;Όλα καλά;Μιλήσατε;>>λέει η Άλις που φαίνεται να έχει πιστέψει αυτό που της είπα.

<<Μας διέκοψες.>>λέει ο Κρίστιαν σοβαρός.
<<Καλά λοιπόν...Φεύγω.Αλλά μην πιαστείτε πάλι στα χέρια.Μιλήστε σαν άνθρωποι.Εμείς θα τα πούμε Σέθ.>>λέει ενώ με κοιτάει και μετά φεύγει.Νομίζει πως αυτό που έγινε μεταξύ μας θα έχει συνέχεια.Για την ώρα όμως έχω να ξεμπλέξω τα πράγματα με τον Κρίστιαν.Άκουσε τα πάντα για εμένα και την Άλις και σίγουρα θα θέλει εξηγήσεις.Δεν μπορώ να καταλάβω και πολλά από το ύφος του.Απλά στέκεται  και με κοιτάει.Δεν ήθελα να του πω τίποτα.Δεν ήθελα να παραδεχτώ πως την φίλησα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να καταλάβω αν με ελκύουν πλέον τα κορίτσια ή όχι.Θα ήταν σαν να του παραδινόμουν.Όχι δεν έπρεπε.
<<Τι στο διάολο συνέβη μόλις τώρα;>>ρωτάει.
<<Η Άλις παρεξήγησε κάποια πράγματα.>>λέω.
<<Σαν τι πράγματα;Δεν την φίλησες;>>
Γαμώτο.
<<Ναι το έκανα.Αλλά όχι έτσι όπως νομίζεις.>>λέω ξερά.
<<Δεν νομίζω τίποτα.>>
Από την στάση του δεν μπορώ να καταλάβω αν τον ενόχλησε ή όχι.Θέλω να τον πλησιάσω αλλά δεν το κάνω.Κοιταζόμαστε για λίγο όρθιοι και έπειτα εκείνος πάει και ξαπλώνει στο κρεβάτι μου.Ξετυλίγει την υπόλοιπη σοκολάτα και παίρνει το λάπτοπ μου στα πόδια του.Κάθομαι και τον παρατηρώ.Είναι τόσο ήρεμος και το βλέμμα του καθαρό από κάθε ίχνος ειρωνείας ή σαρκασμού.Είναι πλέον απορροφημένος στο διαδίκτυο με ένα μακρόστενο κομμάτι σοκολάτας να προεξέχει,μισό μέσα στο στόμα του και μισό έξω.Αναρωτιέμαι αν αφήνει αυτό του τον εαυτό να φανεί και σε άλλους.

<<Εκεί θα κάτσεις;>>μου λέει με το κομμάτι σοκολάτας να τον εμποδίζει στην σωστή άρθρωση των λέξεων.Παρόλαυτα το βρίσκω χαριτωμένο.Σκάω ένα χαμόγελο και πηγαίνω κοντά του.Το κρεβάτι είναι διπλό επομένως χωράει και τους δύο μας άνετα.Ξαπλώνω και εγώ πάνω από  το πάπλωμα δίπλα του.Εκείνος βολεύεται πιο κοντά μου καλύπτοντας το κενό που είχαμε και ακουμπάει το μπράτσο του στο μπούτι μου καθώς πιάνει το λάπτοπ.
Για ώρα βλέπουμε ασήμαντα βιντεάκια στο ίντερνετ  και σε κάθε λεπτό που περνάει αφήνω τον εαυτό μου να χαλαρώνει όλο και περισσότερο.Καταλήγουμε σχεδόν αγκαλιά με τα πόδια μας μπλεγμένα μεταξύ τους.Απολαμβάνω αυτή την επαφή,αρνούμαι να σκέφτομαι και να αναλύω τα πράγματα.Απολαμβάνω ακόμα και την ήρεμη,φυσιολογική  συμπεριφορά του Κρίστιαν απέναντί μου.Παρόλαυτα δεν λείπουν τα ειρωνικά του σχόλια για κάθε τι που βλέπουμε.
  Έχω μεθύσει στην μυρωδιά των μαλλιών του και δεν καταλαβαίνω πότε με παίρνει ο ύπνος.


Μπαμ
<<Στο διάολο!>>ακούω τη φωνή του Κρίστιαν να βρίζει ψιθυρίζοντας.
Ανοίγω αργά τα μάτια μου ζαλισμένος από τον ύπνο ακόμα και προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτός ο θόρυβος.Το δωμάτιο είναι σκοτεινό και εκείνος στέκεται κοντά στην πόρτα.
<<Σε ξύπνησα γαμώτο;Έπεσα πάνω στην πολυθρόνα.>>λέει.
<<Που πας;>>ρωτάω με βραχνή φωνή και μισόκλειστα μάτια.
<<Στο δωμάτιό μου,κοιμήσου.>> μου λέει.