Τολμάς;

Μέρος 5

Μόλις βλέπω το αμάξι να χάνεται κάνω μεταβολή και επιστρέφω αμέσως στο κολέγιο.Φορτισμένος ακόμη με τον Κρίστιαν κάνω μεγάλη προσπάθεια να ηρεμήσω τον εαυτό μου πριν φτάσω στο δωμάτιο καθώς σκέφτομαι πως ένας επιπλέον καβγάς θα είναι χαμένος κόπος.Οι διάδρομοι του κολεγίου είναι σχεδόν άδειοι και όσο πλησιάζω στο δωμάτιο το άτομα γύρω μου γίνονται όλο και λιγότερα.Λίγο πριν στρίψω και περάσω την τελευταία πόρτα πριν τη δική μας ακούω δυνατή την φωνή του Κρίστιαν πριν  μπω στο δωμάτιο.Στέκομαι από έξω και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται από το λόγια του.

<<ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ!Δεν θέλω καμία σχέση μαζί της,δεν θέλω ούτε να την ξέρω!Είναι η τελευταία φορά που μιλάμε γιαυτό μη με ξανα πάρεις τηλέφωνο για να μου πείς  γι'αυτήν!>>τον ακούω να φωνάζει.Έπειτα περιμένει λίγο και υποθέτω οτι ακούει τον συνομιλητή του στο τηλέφωνο.

<<Όχι!Να πάει να γαμηθεί και αυτή και άλλος!>>λέει και μετά ακούω κάτι να πέφτει πάνω στην πόρτα και να σπάει.Αποφασίζω να μπώ μέσα.

Ανοίγω την πόρτα και αμέσως νιώθω να πατάω κάτι.Σκύβω και βλέπω το κινητό του Κρίστιαν,η τουλάχιστον κάτι που έμοιαζε με αυτό,κομματιασμένο στο πάτωμα.Εκείνος κάθεται στο κρεβάτι κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια του.

<<Τι κοιτάς;>>μου λέει.

<<Τι στο καλό ήταν αυτό;>>

Δεν μου απαντάει και αντί για αυτό ανάβει ένα τσιγάρο.Καθώς πετάει τον αναπτήρα στο κομοδίνο νομίζω πως βλέπω για ένα δευτερόλεπτο πριν σκύψει πάλι το κεφάλι τα μάτια του βουρκωμένα.Δεν είμαι σίγουρος για το τί στάση θα πρέπει να κρατήσω απέναντί του,αλλά από όσο τον είχα μάθει ξέρω πως οτι και αν ήταν αυτό που τον έκανε να αντιδράσει έτσι ήταν σοβαρό.Δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορεί να συνέβη που τον οδήγησε σε αυτού του είδους το ξέσπασμα.Ήξερα οτι θα μετάνιωνα που ρωτούσα.

<<Έγινε κάτι με την κοπέλα σου;>>είναι το πρώτο που μου έρχεται να πω.Νιώθω τρομερά άβολα να προσπαθώ όχι μόνο να κάνω μια φυσιολογική κουβέντα με τον Κρίστιαν αλλά να προσπαθώ να τον κάνω να μου πεί τι τον βασανίζει.Ακούγεται γελοίο ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το κεφάλι.

<<Δεν έχεις ιδέα.>>μου απαντάει με ένα πνιχτό γέλιο που δεν αγγίζει καν τα μάτια του.

Δεν ξέρω καν γιατί του μιλάω αυτή τη στιγμή. Στέκομαι ακόμα όρθιος μπροστά από την πόρτα σαν ηλίθιος και περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.Προσπαθώ να αποφασίσω εαν αξίζει να επιμείνω ή να τα παρατήσω και απλά να αγνοήσω οτι άκουσα.