Τολμάς;

Μέρος 21

Πρωτού καν το καταλάβω με παίρνει ο ύπνος και ξυπνάω μόνο από την φωνή του Κρίστιαν στο αυτί μου.

<<Σεθ...φτάσαμε.>>
Ανοίγω απευθείας τα μάτια μου και πετάγομαι από το κάθισμα.Αμέσως όλο το άγχος που είχε ξεγελαστεί από την γλυκιά ζάλη του ύπνου τρυπώνει ξανά μέσα μου και νιώθω οτι χρειάζομαι οξυγόνο αλλά δε τολμάω να βγω από το αμάξι αμέσως.Κοιτάω τον Κρίστιαν αλλά δεν εντοπίζω ίχνος άγχους επάνω του.Αντίθετα το βλέμμα του έχει  φουσκώσει με την γνωστή του αλαζονεία και σε αντίθεση με εμένα εκείνος βγαίνει από το αμάξι κατευθείαν γεμάτος ενέργεια.Μερικές φορές θα ήθελα να είμαι σαν εκείνον.Γεμάτος τσαμπουκά και θάρρος για τα πάντα.

<<Θα έρθεις;>>μου λέει και με βγάζει από τις σκέψεις μου προσγειωνοντάς με στην πραγματικότητα και στο τι επρόκειτο  να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα.
Βγαίνω με τη σειρά μου από αμάξι ξεροκαταπίνοντας και προσπαθώ να πείσω το εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά.Ο σοφέρ ανοίγει το πορτ μπαγκάζ για να βγάλει και να μεταφέρει τις βαλίτσες μας.Ο Κρίστιαν παίρνει μόνος του την δική του και γυρνάμε προς το σπίτι.Στεκόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα έξω από την πελώρια άσπρη πόρτα.Ρίχνουμε ένα βλέμμα ο ένας στον άλλον και γυρνάω το κλειδί.
Ο διάδρομος του σπιτιού ανοίγεται μπροστά μας και περνάω πρώτος μέσα με τον Κρίστιαν από πίσω μου και τον σοφέρ να έχει μπει από την πίσω πόρτα.Περπατάμε για λίγο μαζί και όλα δείχνουν πως οι γονείς μας μάλλον λείπουν από το σπίτι.
<<Δεν είναι εδώ;>>ρωτάει ο Κρίστιαν.
<<Έτσι φαίνεται...>>του απαντάω τσεκάροντας για μια ακόμη φορά το άδειο σαλόνι.<<Πάμε επάνω.>>του λέω και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μου.
Εκείνος αφήνει την βαλίτσα του και τριγυρνάει εξερευνώντας τα πράγματά μου.
Βουλιάζω ανακουφισμένος από την απουσία τους ,στο κρεβάτι.

<<Μην χαλαρώνεις  πολύ,πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα κάποια στιγμή θα γυρίσουν.>>μου λέει και ακουμπάει την πλάτη του στην πόρτα.
<<Mμμμμ....>>του απαντάω και τρίβω το πρόσωπό μου στο πάπλωμα του κρεβατιού.<<Εκεί σκοπεύεις να μείνεις;>>ρωτάω.
<<Ναι.>>μου λέει και τινάζει το κεφάλι του σε μια προσπάθεια να απελευθερώσει το βλέμμα του από μερικές ατίθασες μπούκλες που τον ενοχλούσαν.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω κοντά του.Κολλάω τα χείλη του στα δικά μου με στοργή και προσπαθώ να του πάρω όλη την ένταση που ξαφνικά τον έχει καταβάλει.
<<Έλα εδώ.>>του λέω και τον φέρνω στο κρεβάτι.<<Δεν θα είμαστε στην πρίζα μέχρι να έρθουν.Μπορεί να κάνουν ώρες.Ηρέμησε.>>του λέω και ξαπλώνω.
<<Ήρεμος είμαι.>>μου απαντάει και παρατηρώ πως πρώτη φορά τον βλέπω να ανησυχεί τόσο για κάτι.Πριν από λίγα λεπτά θα ορκιζόμουν πως είναι σε καλύτερη κατάσταση από εμένα αλλά τώρα φαίνεται πως οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί.Ίσως ο χρόνος που μας δόθηκε με την απουσία των γονιών μας από το σπίτι τον άγχωσε.Σε εμένα αυτό λειτούργησε εντελώς διαφορετικά.Χάρηκα που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα από τώρα και θα είχαμε κάποιον χρόνο για ξεκούραση.Όσος και αν ήταν αυτός ο χρόνος,εγώ σκόπευα να τον εκμεταλλευτώ.Βολεύομαι καλύτερα στο κρεβάτι και αφήνω τα βλέφαρά μου να κλείσουν αργά.Αν και τα μάτια μου είναι κλειστά,συνεχίζω  να νιώθω την παρουσία του Κρίστιαν δίπλα μου μέχρι που σε κάποια στιγμή ρίχνει το σώμα του δίπλα μου περνώντας το χέρι του πάνω μου και κολλώντας τη μύτη του στη δική μου.Με τη σειρά μου βάζω το πόδι μου επάνω του και αφήνω την μυρωδιά του Κρίστιαν να με νανουρίσει.

Μας ξυπνάει μετά από ώρα ο ήχος του κινητού μου που χτυπάει κάπου μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου.Ψάχνω μηχανικά μία μία τις τσέπες μου μέχρι που τελικά το βρίσκω.Δεν κοιτάω τον αριθμό που με καλεί και απαντώ απευθείας.