Τολμάς;

Μέρος 23

Το επόμενο πρωί με ξυπνάνε τα χείλη του Κρίστιαν στον λαιμό μου.Ζεστά και απαλά επάνω στο δέρμα μου δημιουργούν ένα χαμόγελο ευχαρίστησης στο πρόσωπό μου.Αναγκάζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει μόνο και μόνο για να μπορέσει να ανταποκριθεί.Γυρνάω προς το μέρος του και γαντζώνοντας το πόδι μου στη μέση του τον κολλάω επάνω μου.Βρισκόμαστε αγκαλιά και ξανακλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας το άρωμά του.Το δέρμα του είναι ότι πιο απαλό έχω αγγίξει ποτέ και τα μισο-πρησμένα από τον ύπνο χείλη του το μόνο πράγμα που θα ήθελα ποτέ να φιλάω κάθε πρωί.Τον κρατάω στην αγκαλιά μου και εκείνος κρατάει εμένα και ξέρω πως θα μπορούσα να μείνω έτσι για πάντα.Με τα σώματά μας μπερδεμένα το ένα με το άλλο.Τις ανάσες μας να χτυπάνε η μία στο πρόσωπο του άλλου και τα αρώματα μας να έχουν γίνει ένα από την στενή επαφή.Να μην ξέρω αν εγώ μυρίζω σαν αυτόν η αν εκείνος μυρίζει σαν εμένα.Και αυτό να είναι το καλύτερο πράγμα του κόσμου.Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αυτό σαν να θυμίζει στον Κρίστιαν πως βρίσκομαι στην αγκαλιά του,με σφίγγει περισσότερο κοντά του.Χαμογελάω ικανοποιημένος.Δεν έχω ξανα νιώσει πιο όμορφα στη ζωή μου.Όλα αυτά τα χρώματα που εισέβαλαν μέσα μου δεν πίστευα ποτέ οτι μπορούν να υπάρξουν.Χθες το βράδυ έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως όλη αυτή η ευτυχία οφείλεται στον πατέρα μου.Αν εκείνος δεν είχε αποφασίσει να με βάλει στο κολέγιο δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Κρίστιαν,ούτε εκείνος εμένα.Με αυτή του την πράξη μπορούσε ακόμα και να εξιλεωθεί για τη συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια.Θα μπορούσα ακόμα και να ξεχάσω πόσο αδιάφορος υπήρξα για αυτόν μέχρι τώρα.Ίσως αυτό ακούγεται ηλίθιο,ίσως να είμαι όντως ηλίθιος ο ίδιος που ξεχνάω τα χρόνια απουσίας του από δίπλα μου τόσο εύκολα,αλλά από μια άλλη οπτική,από την οπτική του ερωτευμένου..μου έκανε το μεγαλύτερο καλό.

Μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια καταφέρνουμε να σηκωθούμε επιτέλους από το κρεβάτι και κατεβαίνουμε στην κουζίνα.Ο Κρίστιαν φοράει ξανά το "σκληρό" του ύφος και περιμένει πότε θα κάνει την εμφάνισή της η μητέρα του για να μπορέσει να της το τρίψει στη μούρη.

<<Σουζαν!>>δε μπορώ παρά να αναφωνήσω ενθουσιασμένα βλέποντας την με την ποδιά της να ετοιμάζει το πρωινό στην κουζίνα όπως πάντα.
Εκείνη με αγκαλιάζει με το ζεστό της χαμόγελο να φωτίζει το γέρικο της πρόσωπο.
<<Πως είστε κύριε Σεθ;>>με ρωτάει και το βλέμμα της πέφτει στον Κρίστιαν που τσιμπολογάει όρθιος ένα κομμάτι από το κομμένο κέικ που βρίσκεται στην τραπεζαρία.
<<Αυτός είναι ο φίλος μου ο Κρίστιαν.>>της λέω και την γνωρίζω σε εκείνον.
Της χαμογελάει μπουκωμένος και αυτό αρκεί για την Σούζαν.Όποιος εκτιμάει το φαγητό της γίνεται αυτόματα η αδυναμία της.
<<Καθίστε!>>μας λέει και εμείς την υπακούμε.<<Εμπρός!Φάτε καλά!Το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας!>>συνεχίζει και μόλις ακουμπάει και το τελευταίο πιάτο στο τραπέζι βγαίνει από την κουζίνα για να συνεχίσει τις δουλειές της.