Τολμάς;

Μέρος 12

<<Ι-Ι-Ιδιωτικό δωμάτιο είπατε;Νόμιζα πως ήσασταν κάθετος στο να μη γίνει κάτι τέτοιο.>>μου λέει ο Μπάρνει.
<<Ναι έχετε δίκαιο έτσι έλεγα.Το ξανασκέφτηκα όμως και νομίζω πως θα είμαι πιο άνετα σε ένα δωμάτιο μόνο για μένα.Δεν συμφωνείτε;>>του λέω.

<<Μ-Μ-α φυσικά,βεβαίως!Θα στείλω τώρα κιόλας κάποιον να μεταφέρει τα πράγματά σας.Θα βρίσκεστε στο νέο δωμάτιο σας το συντομότερο.>>
<<Σας ευχαριστώ πολύ Κύριε Μπάρνει.Ομολογώ πως με διευκολύνετε ιδιαίτερα.>>του λέω και σηκώνομαι από την καρέκλα.
<<Μα τι λέτε τώρα!Οτιδήποτε για να είστε εσείς πιο άνετα Κ.Στάιλερ.>>
Γνέφω ικανοποιημένος,τον χαιρετάω και βγαίνω από το γραφείο του.Δεν μου άρεσε αυτό που μόλις έκανα.Ένα απο τα πράγματα που σιχαινόμουν περισσότερο ήταν να χρησιμοποιώ την δύναμη που μπορούσε να μου δώσει το όνομα μου.Αυτή τη στιγμή όμως δεν υπήρχε άλλη επιλογή.Θα απομόνωνα τον εαυτό μου απο όλους και όλα μέχρι να να στραγγίξω από μέσα μου και το παραμικρό συναίσθημα που μου προκαλούσε η παρουσία του Κρίστιαν.Αυτό χρειαζόταν να κάνω και αυτό θα έκανα.

  Περπατάω μέχρι την καφετέρια και παίρνω ένα σάντουιτς στο χέρι.Μόλις το τρώω αρχίζω να σκέφτομαι εάν είναι καλή ιδέα να ξανά ανέβω στο δωμάτιο ή όχι.Αποφασίζω να πεταχτώ στα γρήγορα για να πάρω μερικά από τα βιβλία μου και να περάσω όλο το βράδυ διαβάζοντας στην βιβλιοθήκη,εφόσον είχα κοιμηθεί ως αργά το απόγευμα και πλέον δεν νύσταζα. Περπατάω αργά και σταθερά και ανεβαίνω την κεντρική σκάλα.Έχει πάει σχεδόν έντεκα και μισή και οι διάδρομοι του κολεγίου έχουν αραιώσει από φοιτητές. Παρόλαυτα καθώς περπατάω ανάμεσά σε όσους έχουν απομείνει έξω,νιώθω μερικά βλέμματα επάνω μου.Είναι γελοίο.Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που ήρθα και ακόμα συνεχίζω να είμαι ο γιος του Ντάνι Στάιλερ και όχι ένας απλός φοιτητής που πηγαίνει στο δωμάτιο του.
   Σκέφτομαι τι πιθανότητες υπάρχουν,ο Κρίστιαν να έχει πέσει για ύπνο.Σχεδόν καμία.Πάντα ξενυχτάει διαβάζοντας κάποιο βιβλίο μέχρι να τον πάρει ο ύπνος με εκείνο στα χέρια του.
Γυρνάω αργά το πόμολο της πόρτας και μπαίνω μέσα.
<<Καλώς τον.>>λέει ο Κρίστιαν μόλις με βλέπει.Είναι όρθιος στη μέση του δωματίου με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδια του ο ίδιο.
Δύο τύποι γύρω στα σαράντα με μπλε πλεχτή μπλούζα και παντελόνι με τσάκιση είναι σκυμμένοι ο ένας πάνω από μια βαλίτσα  τακτοποιώντας τα ρούχα μου και ο άλλος μαζεύοντας τα βιβλία,και τα πράγματα που είχα στο γραφείο μου.