Τολμάς;

Μέρος 6ο.

<<Σέθ;Σέθ με ακούς;>>όμως δεν άκουγα την Κέιτ.

Η προσοχή μου είχε στραφεί σε αυτό που έβλεπα να συμβαίνει μερικά μέτρα μακριά μου.Ο πατέρας μου και ο Κρίστιαν να μιλάνε.Toμόνο που ήθελα ήταν να πάω εκεί αλλά πρώτα έπρεπε να ξεφύγω από την Κέιτ.

<<Tι;>>της λέω σε μια προσπάθεια να την προσέξω πριν σκεφτώ κάποια δικαιολογία για να με αφήσει ήσυχο.

<<Σε ρώτησα εάν θα είσαι και εσύ στην συνέντευξη που θα πάρουν στον πατέρα σου.>>

<<Δεν...Δεν ξέρω.Τα λέμε.>>της πετάω απότομα και για ακόμη μια φορά γίνομαι αγενής μαζί της.Αν και αυτό δεν έχει δείξει να την σταματάει μέχρι τώρα .Απομακρίνομαι από την Κέιτ και πλησιάζω τον πατέρα μου και τον Κρίστιαν.Mόλις με βλέπουν σταματάνε να μιλάνε.

<<Γεία σου Σέθ.>>μου λέει ο πατέρας μου ενώ ο Κρίστιαν μένει σιωπηλός.

<<Γνωρίζεστε;>>ρωτάω αμέσως.

Κοιτάζονται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και έπειτα ο πατέρας μου στρέφεται σε μένα.

<<Δεν έχουμε καιρό για τέτοια οι κάμερες θα φτάσουν από λεπτό σε λεπτό.>>μου λέει και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.<<Ετοιμάσου λοιπόν μη κάθεσαι και με κοιτάς.>>

Και βέβαια ούτε λόγος για το αν είμαι καλά η όχι.Το μόνο που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι η συνέντευξη.Οι κάμερες.Το πώς θα παρουσιαστεί στον κόσμο.Του γυρνάω την πλάτη και απομακρύνομαι για να μην τον φτύσω κατάμουτρα.Ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου και φυσικά αυτός ο κάποιος δεν είναι ο πατέρας μου αλλά ο Κρίστιαν.Δεν του δίνω σημασία και περπατάω ορμητικά κατά μήκος των διαδρόμων χωρίς να πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα.Ήταν από τις λίγες φορές που η πίκρα του να μην έχω έναν πατέρα που νοιάζεται έβγαινε στην επιφάνεια και νιώθω πως θέλω να εξαφανιστώ.Σκέφτομαι να πάω πίσω στο δωμάτιο αλλά δεν θέλω να διακινδυνεύσω να πέσω πάνω στον Λί.Θέλω να μείνω μόνος μου αλλά δεν έχω ιδέα για το που μπορώ να πάω.

Περπατάω ακόμη όταν σε μια στροφή βλέπω τον Μπάρνει μαζί με ένα συνεργείο από κάμερες να έρχονται προς το μέρος μου.Δεν προλαβαίνουν να με δούνε καθώς χωρίς να το πολύ σκεφτώ μπαίνω στην πρώτη αίθουσα που βρίσκω αριστερά μου και χάνομαι από το οπτικό τους πεδίο.Η αίθουσα είναι φυσικά άδεια. Η απουσία φοιτητών την κάνει να φαίνεται μελαγχολική και μουντή.Σαν να της λείπει λίγη ζωή.Προχωράω ανάμεσα στα θρανία και τελικά κάθομαι στην σε ένα από αυτά.Βάζω τα πόδια μου πάνω στο του και παίρνω μια βαθιά ανάσα.Είχα μάθει να πνίγω τα παράπονα που είχα από τον πατέρα μου και κάθε συναίσθημα που έκανε την εμφάνισή του και μου θύμιζε οτι ήμουν το τελευταίο πράγμα στην λίστα για το οποίο νοιαζόταν.Όσο μεγάλωνα όμως όλο και πιο δύσκολα μπορούσαν να αγνοώ αυτή την πίκρα που σιγά σιγά έγινε μόνιμη.Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που στράφηκα στα ναρκωτικά.Τα χαπάκια αυτά με έκαναν έστω και για λίγο να μη νιώθω τίποτα κάτι στο οποίο δεν ήταν δύσκολο να εθιστώ.Η σκέψη και μόνο μου θυμίζει την δίψα μου για εκείνα και η στέρηση των ημερών που είχα περάσει χωρίς αυτά κάνουν το χέρι μου να κινηθεί αυτόματα προς την εσωτερική τσέπη του πουκάμισού μου.Δεν με νοιάζει το οτι βρίσκομαι σε μια αίθουσα μαθημάτων ούτε οτι μπορεί ανα πάσα στιγμή να μπεί ο οποιοσδήποτε και να με πιάσει στα πράσα.Άλλωστε ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;Ότι και να είναι δε με νοιάζει τώρα.Βγάζω προσεχτικά το τσαλακωμένο ύφασμα και το ξετυλίγω με αργές κινήσεις.Παίρνω ένα από τα άσπρα χαπάκια που βρίσκονται σκορπισμένα πάνω του και το καταπίνω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.Και τότε η πόρτα ανοίγει και βλέπω τον Κρίστιαν να εισβάλει μέσα ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του μόλις αντικρίζει το ύφασμα με τα χάπια.