Τολμάς;

Μέρος 33:Με τα μάτια του Κρίστιαν.

Κλείνω το τηλέφωνο αμέσως και μένω παγωμένος.Το μόνο που ακούγεται είναι η ανάσα που βγαίνει απο μέσα σου.Νιώθω αναγούλα.
Δεν υπάρχει περίπτωση ο πατέρας του Σεθ να είναι νεκρός.Μαλακίες.Αν κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια θα είχαν βουήξει τα κανάλια,οι εφημερίδες,τα περιοδικά και δεν ξέρω και εγω τι άλλο.Όχι οτι ειχα τσεκάρει βέβαια κάποιο απο όλα αυτά.Μπορεί απλώς να έγινε πριν μια μέρα.Ή πριν μια ώρα.Δε ξέρω.Το μυαλό μου πάει να εκραγεί και προσπαθώ να σκεφτώ τι σκατά πρέπει να κάνω εγώ.Να τρέξω και να το πω στο Σεθ;Αν δεν είναι αλήθεια δεν θέλω να του μεταφέρω μια τέτοια είδηση χωρίς να ισχύει.Απο την άλλη αν ισχύει καλύτερα να το ακούσει απο εμένα και όχι απο κάποιο πρωινάδικο της τηλεορασης.Προσπαθώ πολύ σκληρά να αποφασίσω τι θα ήταν το καλύτερο να κάνω.Και τότε σκέφτομαι που μπορώ να στραφώ για να μάθω τι πραγματικά συνέβη.Βγάζω το δικό μου κινητό απο την τσέπη και πληκτρολογώ τον αριθμό που δεν ήθελα με τίποτα να πληκτρολογήσω.
Χτυπάει.

Το άτομο στην απέναντι γραμμή το σηκώνει αλλά δεν απαντάει αμέσως.Ο ήχος μιας ανάσας που βγαίνει με δυσκολία φτάνει στα αυτιά μου.
<<Μαμά;>>
<<Κρίστιαν;>>μου απαντάει με δυσκολία.
<<Τι έχει γίνει γαμώτο;>>
Την ακούω να αναπναίει βαριά και καταλαβαίνω οτι χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα προκειμένου να ανακτήσει και πάλι το αυστηρό και συγκρότημένο της ύφος.

<<Συγνώμη δεν πήρα να ενημερώσω εγώ η ίδια τον Σεθ,αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα και πρέπει μόνη να αντιμετωπίσω τους πάντες.>>

<<Ο Σεθ δεν ξέρει τίποτα ακόμη.>>λέω.Και πλέον ξέρω πως είναι αλήθεια.Ο πατέρας του έχει όντως πεθάνει.
<<Πως δεν ξέρει τίποτα;Έβαλα να τον πάρουν τηλέφωνο.>>
<<Το ξέρω.Και ευτυχώς που το σήκωσα εγώ και όχι εκείνος γιατι,τι καλύτερο απο το μαθαίνεις οτι ο πατέρας σου πέθανε,απο έναν ακύρο τύπο στο τηλέφωνο!>>της φωνάζω.
<<Κρίστιαν δεν μπορώ να αντιμετωπίσω και τις δικές σου κρίσεις αυτή τι στιγμή.>>μου λέει ρουφώντας τη μύτη της.
Νιώθω το αίμα μου να αναβαίνει στο κεφάλι.
<<Ω με συγχωρείς καλή μου μανούλα που για ακόμη μια φορά δεν μπορείς να ασχοληθείς μαζί μου!Ας μην σπαταλήσω λοιπόν περισσότερο τον πολύτιμο χρόνο σου!>>ουρλιάζω και βάζω τέλος στο τηλεφώνημά μας.
<<Μαλακισμένη καριόλα.>>μουρμουρίζω ενώ κοπανάω μια καρέκλα με το πόδι μου.

Κάθομαι στο κρεβάτι και σκεπάζω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου παίρνοντας βαθιές ανάσες.
Πρέπει να το κάνω.Πρέπει να πάω και να το πω στον Σεθ και όσο πιο γρήγορα γίνει τοσο το καλύτερο.Επιστρατεύω όλη μου τη δύναμη για να σηκωθώ και να βγω απο το δωμάτιο.Σε όλη  τη διαδρομή.Όταν φτάνω στην πόρτα του δωματίου του αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά εαν κάνω το σωστό που βρίσκομαι εκεί.Με αυτά που είχαν γίνει χθες μεταξύ μας δεν ξέρω ποια θα είναι η αντιδρασή του αν με δει ξαφνικά μπροστά του.Χτυπάω παρόλαυτα την πόρτα του δωματίου του και περιμένω.
Αργεί να ανοίξει και όταν επιτέλους το κάνει τα μάτια του είναι κόκκινα και τα μαλλιά του ανακατομμένα.Κοιμόταν.Στο κάτω χείλος του βρίσκεται η πληγή που του είχα ανοίξει την προηγούμενη μέρα με το φιλί μου.
Δεν μου μιλάει.Απλά μένει να με κοιτάει χωρίς να βγάζει λέξη.