Napraw mnie [ZOSTANIE WYDANA]

Rozdział 20

Will

        Gdy tylko zaparkowałem pod odpowiednim domem, opuściłem samochód, nawet go nie zamykając. Wbiegłem do salonu, gdzie zastałem przyjaciela. Od razu widać było, że jest przestraszony i zmartwiony, co wcale mi nie pomagało.

        – Co się właściwie stało? Co z nią? – spytałem, mając nadzieje, że chłopak wie coś więcej niż to, co mówił przez telefon.

        – Nie mam pojęcia. Chciałem ją zawołać, żeby coś zjadła, ale nie schodziła, więc poszedłem do jej pokoju. Leżała skulona i płakała. Próbowałem z nią porozmawiać, ale mnie wyrzuciła. Proszę, zrób coś – wyszeptał z błaganiem.

        W jego głosie było czuć desperacje. Nie dziwie się, sam byłem przerażony. Przecież jeszcze wczoraj wszystko było dobrze. Co mogło się stać...

        Wymusiłem lekki uśmiech, aby dodać Johnowi otuchy i ruszyłem na górę do jej pokoju. Przez całą drogę strasznie się denerwowałem, bojąc się o stan Sofii.

        Wziąłem głęboki oddech i lekko zapukałem w odpowiednie drzwi. Odpowiedziała mi kompletna cisza, więc uchyliłem drzwi, zaglądając do środka. Zobaczyłem na łóżku skuloną dziewczynę. Powoli wszedłem do pokoju, na co lekko się poruszyła.

        – Mówiłam, że nie chcę rozmawiać, John – wyszeptała zachrypniętym od płaczu głosem. – Zostaw mnie samą.

        – To ja – powiedziałem równie cicho, zbliżając się powoli do jej łóżka.

        Blondynka podniosła się powoli i odwróciła w moją stronę. Jej oczy były smutne i czerwone od płaczu. Nie widziałem już w nich tej iskierki radości co ostatnio. Patrzyła na mnie z cały czas spływającymi łzami. Jednak w jej oczach widziałem coś jeszcze, złość, zawiść. Znów była małą bezbronną osóbką.

        A wszystko było już tak dobrze...

        – Wyjdź – wyszeptała cicho, wskazując ręką drzwi.

        Dopiero po chwili zorientowała się, co zrobiła i szybko opuściła rękę. Jednak to wystarczyło, bym zobaczył zawinięty w bandaż nadgarstek. Nie, błagam tylko nie to...

        Moje serce boleśnie się skręciło. Wiedziałem co było pod bandażem. Znowu to zrobiła. Znowu się skrzywdziła, a ja mogłem tylko bezczynnie na to patrzeć...

        – Dlaczego Sofii? Co się stało, maleństwo? – wyszeptałem drżącym głosem.

        Tak, byłem bliski płaczu. I nie pytajcie, dlaczego tak bardzo się o nią martwiłem, bo sam nie znam odpowiedzi na to pytanie. Po prostu myśl o stracie dziewczyny całkowicie mnie rozbijała.

        – Nie nazywaj mnie tak, rozumiesz? – wstała i wykrzyczała. Pierwszy raz słyszałem, jak krzyczy. – Po prostu stąd wyjdź – jej głos był przesiąknięty rozpaczą i wściekłością.

        – Sofii – powiedziałem delikatnie i zbliżyłem się do niej, następnie lekko ją do siebie przytulając.

        Niestety od razu wyszarpała się z moich objęć i odepchnęła.

        – Nie jestem twoim maleństwem. Po prostu wyjdź stąd i zostaw mnie w spokoju.

        Wszyscy zostawcie mnie w spokoju – przy ostatnich słowach jej głos zaczął się załamywać.

        – Proszę, porozmawiajmy.

        Jednak, zamiast ze mną porozmawiać, otworzyła drzwi i wskazała na nie ręka, pokazując w ten sposób bym wyszedł. Nie ruszyłem się, nie potrafiłem jej zostawić. Cały czas stałem i patrzyłem na nią z bólem.