Napraw mnie [ZOSTANIE WYDANA]

Rozdział 38

Sofii

        Od bankietu charytatywnego minęły trzy miesiące. Zaczęła się szkoła, ale nie ubolewałam już tak nad tym. Miałam Jane, która bardzo mi pomogła, udało mi się nawet zakolegować z paroma osobami. Oczywiście dzięki niej. Z dnia na dzień byłam coraz bardziej otwarta i uśmiechnięta. Wszystko szło w dobrą stronę. Miałam najwspanialszego chłopaka na ziemi, przyjaciółkę, kochającego brata i jego dziewczynę. Czego chcieć więcej?

        Ostatnio nawet odwiedziłam kilka razy grób mamy i wiem, że na pewno cieszy się moim szczęściem.

        Wraz z Jane opuściłyśmy mury szkoły. Dzień był wyjątkowo słoneczny, a ja uwielbiałam taką pogodę.

        – Niech zgadnę, idziesz do mojego braciszka – zaśmiała się Jane.

        – Zgadłaś – uśmiechnęłam się lekko.

        – No tak, zapomniałam. Nie widzieliście się całe osiem godzin – zaczęła się ze mnie śmiać.

        – Ej! – uderzyłam ją w ramię. – Jak się zakochasz, to zrozumiesz – wytknęłam na nią język.

        – Tak, tak wiem. Tylko wiesz... nie chcę jeszcze zostać ciocią.

        – Nie denerwuj mnie. Kiedy wreszcie skończysz? – powiedziałam zawstydzona.

        – Nigdy. Będę Ci przypominała do końca życia.

        I tak to właśnie z nią jest. A o co chodzi? Jakiś miesiąc temu... jakby to powiedzieć, kochałam się z blondynem i cholera to było coś cudownego. Był taki troskliwy i czuły. Co prawda na początku trochę bolało, ale potem była tylko zniewalająca przyjemność. I za żadne skarby nie zmieniłabym tamtego momentu. Niestety następnego dnia jego siostra zobaczyła, że nieco dziwnie chodzę. No i dodała dwa do dwóch. Od tamtego dnia co chwilę mówi nam, że nie chce zostać ciocią, a ja za każdym razem rumienię się z tego powodu.

        – Dobra już dam ci spokój, bo jak Will się dowie, to dostanę ochrzan – zaśmiała się.

        – Co ja z tobą mam, Jane? – pokręciłam głową.

        – Przyjemność – zaśmiała się, a ja zgromiłam ją wzrokiem i ruszyłam w stronę kliniki.

        Po kilkunastu minutach dotarłam na miejsce i ruszyłam w stronę odpowiedniego gabinetu. Po drodze witałam się z większością personelu. Przez ten czas zdążyłam poznać wielu z nich. I mogłam przyznać, że blondyn ma tu naprawdę super towarzystwo.

        Uśmiechając się lekko, otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Will od razu mnie dostrzegł i po sekundzie znajdowałam się w jego ramionach. Całowaliśmy się zachłannie, jakbyśmy nie widzieli się co najmniej miesiąc, ale co ja poradzę. Przy nim nie da się inaczej.

        Przygryzłam jego wargę i odsunęłam się lekko.

        – Nie rób tak, bo zaraz się nie opanuje – wyszeptał.

        – Zboczeniec – pacnęłam go w ramię. – Tęskniłam – dodałam cicho.

        – Ja też, maleństwo. Cholernie mocno – pocałował mnie w czoło, na co się uśmiechnęłam.

        – Idziemy? – spytałam uśmiechnięta.

        – Tak i zabieram cię na obiad, maleństwo.

        – Z tobą zawsze – powiedziałam.

        Złapał moją dłoń i ruszyliśmy w stronę windy. Lubiłam, gdy trzymał moją dłoń. Moja taka malutka, a jego duża i silna. Zresztą to zupełnie tak jak w życiu.