Ağır Abi

21. BÖLÜM

Yahya donuk bie şekilde kaldı.
Sesi yerine geldiğinde
- Toplayın. Diye bağırdı.
Koşarak arabasına yöneldi. Yusuf da peşinden.
Yahya endişeyle yumruk yaptığı elini direksiyona geçirdi. Sinirle evden çıkmasaydı bunlar olmazdı. Esme evden çıkmaz korunurdu.
Diğer araçları sollayarak Esme'nin evine doğru sürdü.
Yusuf a
- Arda'yı ara eve ulaşan olmuş mu?

Yusuf Arda'yı aradı
-Arda yengeye ulaşılmış mı?
-. .....
- Tamam hangi hastaneye?
........
- Tamam

-Yahya Özel ......... Hastanesi oraya götürüyormuş.
Yahya deli gibi kullanarak geldi hastahaneye.

Acile giriş yaptı. Danışmadan Esme'nin nerde olduğuna öğrendi.
Odanın önüne geldiklerinde koruma kapı önünde duruyordu. Yahya'yı görünce hemen önünü ilikledi.
- Durum ne?
- Abi çok fena dövmüş cam kırıkları falan vardı yerlerde boğuşma olmuş. Çok kanaması vardı. Hemen getirdim.
- Doktor çıktı mı?
- Yok abi içerde.

Yahya kapının önünde beklemeye başladı. Yusuf elini omuzuna koyarak sıktı.
Içerden bir hemşire çıktı.
Yahya
- Durumu nasıl?
- Doktor bey sizi bilgilendirecek. Dedi hemşire ve uzaklaştı.
Yarım saat sonra hala doktor çıkmayınca Yahya odaya yöneldi. Yusuf onu engelledi
-Sabırlı ol. Çıkar şimdi

Yahya ellerini saçlarından geçirdi.
Doktor kapıdan çıktığında Yahya ona yöneldi.
-Esme Hanımın yakınları?
- Evet. Dedi Yahya
- Şimdilik durumu iyi. Başına çok fazla darbe almış uyandığında 24 saat gözetim altında tutacağız onun haricinde elleri kolları ve dizlerinde cam kırıkları ve kesikleri vardı. Dikiş atıldı. Fazla kan kaybetmiş. Ayılınca haber verin tekrar muayene edeceğim. Dedi

Yahya odaya girdi. Esme'nin avuç içlerinden dirseklerine kadar kolları sarılıydı. Dizleri de aynı şekilde. Yüzündeki morluklar daha çok tazeydi. Dudağı patlamış kaşı yarılmıştı.

Yahya yutkundu. Yatağın yanına gidip Esme'nin saçlarına dokundu.
- Burdayım bebeğim. Geldim. Dedi
Yahya koltuğa oturdu. Kapının tıklatılmasıyla bakışlarını Esme'den çekip kapıya baktı.

Yusuf kafasını içeri uzattı.
- Kendine geldi mi? Diye sordu
- Hayır gel.
Yusuf odaya girdi. Yatağa yaklaşıp Esme'yi inceledi.
-Fena hırpalanmış. Dedi
- Evet.
-Yine de o çok güzel. Dedi Yusuf hayranlıkla

Yahya onun bu haline güldü. Yusuf'un sesi kutsal bir yerde konuşur gibi çıkmıştı.

-Sen bir de gözlerini gör. Dedi

- Yuh onlar da mı güzel?
- Evet. Dedi Yahya koltuktan kalkıp pencere kenarına yürüdü. Dışarıya bakmaya başladı.

Yusuf
- Evet gözleri de güzelmiş. Deyince hemen arkasına dönüp Esme'nin yanına geldi.

Esme gözlerini açmak için savaş veriyordu. Yahya saçlarını şefkatle düzeltti.
Gözlerini tam olarak açıp ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Hareket etmeye yeltenince Yahya omuzuna dokundu.

- Kıpırdama bebeğim canın acıyacak. Dedi
Yusuf ilk defa dostunun bu ses tonuyla konuştuğunu duydu. Bakışları endişe ve sevgiyle yoğrulmuştu.

Esme başını çevirdi. Yüzüne bakamıyordu.
Yahya
- Bana bak. Dedi
Esme ona itaat ettiğinde elini yüzüne getirdi sağ kaşına dokundu.

Esme
- Sen neden burdasın? Diye sordu çatallı sesiyle
- Başka bir yerde olmam gerekmiyor. Şimdi saçmalamayı kes. Kendini nasıl hissediyorsun onu söyle.

- Daha iyi günlerim olmuştu.
Yahya güldü.
- Muhakkak. Şimdi doktoru çağıralım tekrar muayene edecek tamam mı. Dedi yumuşak bir sesle. Esme'nin başucundaki düğmeye bastı.

Yusuf daha fazla dayanamadı
-Abicim az kaç kenara bende göreyim. Dedi
Yahya gülerek baktı dostuna
- Esme bu dostum Yusuf.
Esme bakışlarını Yusuf'a çevirdi. Tebessüm etmeye çalıştı ama pek başarılı olamadı.

- Korkuttun bizi Esme. Dedi Yusuf
- Allah aşkına siz ve korkmak pek bağdaşmayan şeyler sanki. Dedi Esme

Yusuf'ta Yahya gibi kahkaha attı.

O sırada genç doktor odaya girdi. Yatağa yaklaşıp
- Güzel hastamız uyanmış. Dedi
Yahya'nın çatılan kaşları pek hayra alamet değildi ama doktor bunu farketmedi. Esme'nin üzerine doğru eğildi.

- Nasıl hissediyorsun?
- Iyiyim. Dedi Esme
- Tamam şimdi kalemin ucunu takip et. Dedi doktor.
Esme takip etti
- Şimdi sağ eline dokunacağım hissedip hissetmediğini söyle çünkü sağ elinde derin bir kesik vardı diktik ama his kaybı olabilir sinirler zedelendiyse.

Doktor Esme'nin eline dokunurken yanıbaşında olan 2 adam ateş saçıyordu.

- Hissediyorum. Dedi Esme
- Tamam çok güzel. Mide bulantısı var mı?
- Hayır yok.
-Tamam o zaman istersen çıkabilirsin yalnız 24 saat uyumayacaksın uyusan bire yarım saatte bir uyan.Her gün pansumana gelmen gerekiyor bir hafta boyunca. İlaçlarını yazdım. Saat 6 dan sonra gelirsen beni bulabilirsin pansuman için. Dedi.

Esme taramalı tüfek gibi konuşan doktordan Yahya'ya döndürdü. Yumruklarını sıkmış doktora bakıyordu.
Doktor sonunda Yahya'ya dönüp
- Siz abisisiniz sanırım ilaçlarını aksatmadan kullansın bir de pomat yazdım morlukların üzerine sürün. Dedi

Yahya kısık sesle
-Eşim. Esme benim eşim şimdi seni diri diri gömmeden kaybol. Dedi

Doktor ha öyle mi gibi birseyler saçmalayıp kaçtı.
Esme gözlerini patlatmış Yahya'ya bakıyordu.
Yusuf
- Ben çıkış işlemlerini halledeyim çıkalım. Dedi

Yahya başıyla onayladı. Yalnız kaldıklarında
Esme
- Neden öyle bir şey dedin ki? Diye sordu
- Paşa gönlüm öyle istedi. Diye tersledi.

Esme bakışlarını kaçırdı. Konusmamak en iyisi dedi kendi kendine. Yahya yaptığı şeyi farkedince Esme'nin yanına geldi.
- Hadi bebeğim gidelim burdan. Dedi
- Yahya ben çok susadım su verir misin?
-Tabiki ama önce yavaşça kalk olur mu

Yahya eliyle sırtından destekledi oturur pozisyona getirdi. Suyu açıp dudaklarına dayadı. Esme yavaş yavaş içti.
- Şimdi bacaklarını indireceğim biraz acıyabilir. Dedi Yahya
- Sorun değil ama üstüme giyecek bir şey yok. Dedi Esme
Yahya üstündeki tişörtü çıkardı. Esme'nin hastane kıyafetini de çıkardı. Çok dikkatli bir şekilde giydirdi.

Yusuf odaya geldiğinde Esme'nin saçlarını tişörtün içinden çıkarıyordu.
- Hazır mısınız? Çıkabiliriz
- Hazırız da gömleğini çıkart.
- Neden ki?
- Çok konuşma da çıkar Yusuf Esme'yi kucağıma alacağım sende gömleğinle bacaklarını örteceksin.
- Tamam tamam. Dedi Yusuf

Esme utanç içinde
-O kadarına gerek yok Yahya. Dedi

Yahya hiç cevap vermeden Esme'yi kucağına aldı. Esme dizleri yüzünden acıyla inledi.
Yusuf hemen gömleğini Esme'nin bacaklarına sardı.

Kapıdan çıkarken Yusuf
-Uzuuun bir 24 saat bizi bekliyor. Dedi
Bu sırada Esme'nin karnı guruldayınca Yahya güldü.
- Üstelik aç bir bebeğimiz var. Dedi
Esme kırmızı olan yanaklarını Yahya'nın çıplak göğsüne gömdü.