Ağır Abi

22. BÖLÜM

Esme Yahya ve Yusuf arabaya binip evin yolunu tuttular. Yahya'nın evine geldiklerinde Yahya Esme'yi kucağına aldı. Eve girdi her yer her yerdeydi.
Yusuf
- Abicim ne yaptın yaaa nereye oturtacağız kızı? Dedi
Yahya kafasını eğip Esme'nin yüzüne baktı. Bakışları donuktu. Yahya Esme'nin alnına bir öpücük kondurdu. Sessizce
- Bir daha gitme. Dedi

Esme
- Ama
-Aması yok. Bu konuyu sonra konuşacağız. Dedi

Esme başını salladı endişeli olduğu her halinden belliydi. Bakışlarını L koltuğu düzelten Yusuf'a çevirdi. Onun halini görünce güldü. Yahya da bakışlarını takip etti. Yusuf koltuğu düzeltince Esme'yi oraya yatırdı.
Esme
- Yahya yatmak istemiyorum oturmama yardım eder misin?
-Ama daha rahat edersin.
- Evet ederim ama uykum gelir böyle. Dedi Esme
- Tamam bebeğim.
Yahya Esme'yi oturur pozisyona getirdi.

Yusuf pür dikkat onları izledi.
- Ne yemek istersin bebeğim?
- Farketmez. Dedi Esme
- Yusuf söyle bir şeyler. Dedi Yahya Yusuf'a dönüp.

Yahya telefonu eline aldı. Arda'yı aradı.
-Alo Arda ne yaptın topladın mı?
......
- Tamam ben geleceğim kimse dokunmasın. Dedi ve kapattı.

Esme
- Nereye gidiyoruz? Dedi
- Gidiyoruz derken?
- Evet gidiyoruz benim tek başıma kalacak halim yok. Dedi
- Yemeğini ye gideriz. Dedi

Yusuf
- Dostum Esme'yi oraya götürme ben bakarım sen gelene kadar. Dedi.
- Sorun değil daha önce de şahit oldu. Dedi

Yusuf sırıtarak başını salladı.
Yemekler geldiğinde Esme'nin elleri sargıda olduğu için Yahya onu besledi. Arada Yusuf'ta ona içeceğini içirdi. Esme minnetle baktı.
- Teşekkür ederim. Dedi doyduğunda.
Yusuf boş tabakları toplayıp mutfağa gitti. Esme yerinde kıpırdandı.
Yahya'ya eğilip
-Şey Yahya lavaboya gitmem gerekiyor. Dedi.

Yahya onun bu haline güldü.
- Gel bakalım. Deyip kucağına aldı tekrar. Banyonun kapısına geldiklerinde birbirlerine baktılar.
Esme
- Tamam sen beni indir ben kendim hallederim. Dedi
- Allah aşkına Esme nasıl halledeceksin ellerini görmüyor musun? Dikişleri açacaksın.
- Off Yahya ne yapayım senin önünde yapacak halim yok. Dedi Esme sinirle

Yahya onu dinlemeden banyoya girdi. Esme daha ne olduğunu anlamadan çamaşırını indirip klozete oturttu başında dikilmeye başladı. Esme kıpkırmızı olmuş yüzle ona dik dik baktı.
- Tamam hadi yap bekliyorum. Dedi Yahya
- Daha neler çıkar mısın lütfen.
- Kapıda bekliyorum bitince seslen. Dedi ve çıktı.

Esme zor da olsa işini halletti biraz uzun sürdü ama.
Yahya kapıdan
-Esme. Diye bağırdı
-Patladın geliyorum. Dedi

Zar zor kapıya gelip açtı.
- Sana seslen dedim ayağa kalkmaman gerekiyordu.
Esme cevap vermedi. Yahya onu tekrar kucağına alıp odasına götürdü. Yatağın üstüne oturtup dolabına yöneldi. Kendi üstüne siyah bir tişört geçirdi. Esme için bir eşofman altı çıkardı. Esme'nin önüne gelip giydirmeye başladı. Ayağına da kendi çoraplarından giydirdi. Tekrar dolabından bir hırka alıp Esme'ye giydirdi.
- Hadi çıkalım. Dedi

Odaya gidip Yusuf'a seslendi.
- Mahzene gidiyoruz. Dedi
-Tamam. Dedi Yusuf da.

Esme'yi arka koltuğa oturttu direksiyona geçti. Yol boyunca Yahya dikiz aynasında Esme'ye baktı. Gözlerini uykuya teslim etmek üzere olduğunu farketti.
-Esme uyuma. Dedi sert bir sesle
- Pardon çok uykum geldi.
-Biraz daha sabret gelmek üzereyiz.
- Tamam. Dedi Esme.
Yusuf ona doğru döndü. Muhabbet etmeye başladı.
Babasının mekanına geldiklerinde Yahya tekrar Esme'yi kucağına aldı. İçeride bir sürü adam vardı.
Arda yanlarına geldi. Esme Arda'nın yüzünü görünce
- Ne oldu sana? Diye sordu
Arda ık mık etti
-Beni boşverin siz iyi misiniz? Diye sordu
- İyiyim teşekkür ederim. Dedi Esme
Yahya
- Aşağıdalar mı? Diye sordu
- Evet abi dediğin gibi kimse dokunmadı.
Yahya Esme'yi babasının odasına götürüp oturttu.
- Ben de gelebilir miyim?
Yahya keskin bir dille
-Hayır beni burda bekle. Dedi

Sonra Arda'ya dönüp
- Yengenin yanına adam koy uyursa yarım saatte bir uyandırsın. Dedi

- Tamam abi.
Yahya tekrar Esme'ye dönüp dudaklarına içten bir öpücük kondurdu.
- Bir şey istersen adamlara söyle işim çok uzun sürmez. Dedi
Tam gideceği sırada Esme eline dokundu.
- Öldürme tamam mı? Dedi kısık sesle

- Sen karışma Esme kimse sana zarar veremez. Sonucu belli olan şeyler değişmez. Dedi sinirle
- Ama o bana zarar verdi. Ben böyle bir şey istemiyorum.
- Senin ne istediğin umrumda değil anladın mı? Diye bağırdı.
- Benim kararlarıma burnunu sokma bu konuda seni bir daha uyarmam. Dedi ve korkuyla sinmiş bir Esme bıraktı arkasında.

Aşağı mahzene indi. Baba oğul karşılıklı sandalyeye oturtulmuş elleri bağlı duruyorlardı.

- Arda cam kırıkları getirin. Biriniz de şu piçi soysun. Diye bağırdı.

Yusuf çocuğun yüzüne bir yumruk geçirdi.
15 dakika sonra yere cam kırıkları yayıldı.
Yahya çocuğu gırtlağından tutup cam kırıkları üstüne fırlattı.
-Çıkın üstüne. Dedi Yahya adamlarına
Adamlar çocuğu camlara bastırdıkça çocuk çığlık attı. Babası da oturduğu yerde ağlamaktan başka bir şey yapamıyordu.

Çocuğun her yeri kan içinde kalmıştı. Yahya eline muştayı takıp yumruk atmaya başladı.
Sonunda durduğunda aklına Esme geldi. Ama bu düşünceyi kafasından attı. Çocuğun boynunu tek bir hamlede kırıp cesedi babasının önüne attı.

Sonra ağlamaktan helak olmuş babaya dönüp
- Bana Kara Yılan derler. Sakın karşıma bir daha çıkma. Yoksa bu gördüklerin sana yapacaklarımın sadece başlangıcı olur.

Arkasını dönüp Yusuf ve Arda'yla mahzenden çıktı.

-Sabah evi temizleyecek adamlar gönder eve bir de mobilya alınacak eksikleri tamamla. Esme'nin evine de gönder orayı da temizlesinler.
- Tamam abi.
-Buraları da temizleyin babasını da salın gitsin.

Esme'nin kaldığı odaya doğru ilerledi. Içeri girince Esme'nin başında bekleyen adama kafasıyla çık işareti verdi.

Esme onun yüzüne bakmıyordu. Yahya tepesine dikildiğinde bile hiç bir tepki vermedi. Yahya çenesini tutup kafasını kaldırdı. Gözlerine bakıp ne düşündüğünü çözmeye çalıştı.

- Ne düşünüyorsun?
- Senden korkup korkmadığımı.
- Cevap ne?
- Ben de bilmiyorum.
- Korkması gereken sen değilsin.
Esme cevap vermedi sadece baktı gözlerine.
Yahya eğilip Esme'yi kucağına aldı. Alnını öptü kokusunu içine çekerken.

Gözlerine bakıp
- Sana zarar vermiş verecek ya da bunu düşünen kimse hiç kimse elimden kaçamaz. Dedi üstüne basa basa