Everything Has Changed

Forthieth Changed

Forthieth Changed

"Ano? Pwede bang huminahon ka?"sabi ko kay Jimuel habang nagmamadali akong makalabas ng room. Bigla na lang kasi syang tumawag at may sinasabi tungkol kay Seojin pero Seojin lang ang naintindihan ko.

"Seojin got hit by a car. Were here at *insert pangalan ng ospital"napatigil naman ako sa paglalakad. Nabundol si Seojin?

Pinatay ko yung cellphone ko tsaka tumakbo palabas ng eskwelahan. Nag-abang ako ng taxi at nananadya pa ata ang panahon dahil walang nadaan na taxi, kung meron man ay puno na o hindi dadaan sa ospital na sinabi ni Jimuel.

Muli kong inilabas yung cellphone ko at naghanap ng matatawagan. Scroll ako ng scroll hanggang sa makita ko yung pangalan ni Vincent kaya agad kong idinial.

Matapos ang ilang ring ay sinagot rin nya.

[Hel---]

"Vincent! Alam kong malapit ka lang dito sa Kim Academy, pwede mo ba akong dalhin sa *insert pangalan ng ospital here. May nangyari kasi kay Seojin eh" agad na sabi ko. Nakarinig naman ako ng tunog ng mga susi at pagbukas ng pinto.

[I'll be there in 5 minutes] sabi nya. Pinatay ko yung tawag at idinial yung number ni Jimuel.

"Hello. What happened?" bungad ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa kaba at pag-aalala para kay Seojin. Masyado pa syang bata para makaranas ng kung ano-anong operasyon.

"I don't know Dana, I was just putting the groceries we bought inside the car and then there's a loud screech then I saw Seojin lying on the ground, full of blood" ramdam ko ang pag-init ng mga sulok na mata ko pero pinipigilan kong tumulo ang mga luha ko. Kanina nakangiti pa syang nagpaalam sa akin tapos ngayon makikita ko na lang sya sa ospital.

"Jimuel" tawag ko sa pangalan nya. Narinig ko yung paghikbi nya at basag na rin yung boses nya.

"I don't know what to do, what if--"

"Shhh nothing will happen to Seojin ok? Believe her, she's a strong girl, she can make it" alo ko sa kanya. Isa si Jimuel sa matapang na tao na kilala ko. Matapang hindi dahil sa basag-ulo sya dati pero dahil sa kahit anong pagsubok man ang dumating sa buhay nya ay kaya nyang lampasan. Pero tao rin sya at may kahinaan, at yun ang mag-ina nya. Huli kong nakitang umiiyak si Jimuel nung namatay yung asawa nya. I never thought that one day I will see Jimuel Jung crying but even the strongest man cries, so do Jimuel.

"Believe Seojin, she can make it" sabi ko habang nasakay sa loob ng sasakyan ni Vincent.

"Anong nangyari?" tanong sa akin ni Vincent pagkaend ko nung tawag. Tumgin ako sa kanya at nakatingin sya sa akin gamit yung rear view mirror nya.

"Nabundol daw si Seojin" mahinang sabi ko. Nanlaki naman ang mga mata nya. "What?" tunamango ako.

Pagkatapos nyang sabihin yon ay pinaandar na nya yung sasakyan.

Mabilis naman kaming nakarating sa ospital kung saan isinugod si Seojin. Halos liparin ko na yung hallway makarating lang sa Emeegency Room.

Pagdating naman sa labas ng ER ay nandoon si Jimuel at nakayuko. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at napansin kong puno ng dugo yung damit at braso nya.

Nakayuko pa rin sya nung malapait na ako sa kanya kaya hindi nya ako napansin.

Niyakap ko sya.

"Dana!" tawag nya sa pangalan ko at nagsimula na syang umiiyak kaya hindi ko na din napigilan yung nga luha ko.

"It's my fault Dana. It's my --"