Everything Has Changed

Last Changed

 Last Changed

Inilapag ko ang dala kong bulaklak sa gilid ng lapida. Malakas ang hangin kaya muntik pa itong matumba.

Umupo ako at saka inalis yung mga tuyong dahon na nilipad ng hangin sa lapida nya.

"Kamusta? Ok ka lang ba dyan? Malamang masaya kaya sa langit di ba? Miss mo na ba si Taejoon? Wag ka ng mag-alala, ok lang sya kahit medyo natrauma sya dahil sa nangyari. Pero ipinapangako ko sayo na gagaling si Taejoon at makakalimutan nya yung nangyari pero ikaw hindi nya malilimutan."Inilabas ko yung kandilang dala ko at sinindihan ang nga iyon.

Umupo ako sa damuhan at nagdasal.

Isang buwan matapos ang insidenteng iyon ay balik na sa normal ang buhay namin, pwera kay Taejoon na hindi pa rin nagsasalita hanggang ngayon. But were trying our best na makalimutan nya yung mga nangyari noon para naman maging maayos na ang buhay nya.

"Palaging nag-inaaway ni Seojin si Taejoon, hindi kasi sya pinapansin nung lalaki pero wag kang mag-alala hindi pa naman sila nagkakasakitan ng pisikal. Nakakatuwa nga yung anak mo eh, because he can stand Seojin's loudness but Seojin cannot stand Taejoon's silent treatment. Kung nakikita mo lang siguro sila sa tuwing naiirita si Seojin kapag hindi sya sinasagot ni Taejoon ay matutuwa ka rin." kwento ko. Nakakatuwa na kahit wala na sya ay nag-iwan pa rin sya ng dahilan kung bakit kami dapat magsaya at magpatuloy sa buhay.

"Miss ka na namin, sana palagi mo kaming bantayan at gabayan lalo na si Taejoon" tumayo ako at tumingala. Alam kong masaya ka na dyan.

"What are you doing here?" tanong ko sa isang taong biglang sumulpot sa harapan ko.

"Sinong nagdala sayo dito?" tanong ko ulit pero hindi nya ako sinagot sa halip ay ngumiti lang sya.

"Wag mo kong nginingitian, tinatanong kita kung paano ka nakarating dito" ulit ko. Lumapit ako sa kanya at inalalayan sya dahil mukhang matutumba na sya.

"I miss you" sa dami ng tinanong ko yun lang ang sinabi nya. Bakas pa rin sa mukha nya ang mga pasa at sugat na natamo nya noon.

"Don't you miss me too, Dana?" nung marinig kong tinawag nya ako sa pangalan ko ay biglang namuo yung luha sa mga mata ko. Ilang taon ko rin hinintay na tawagin nya ulit ang pangalan ko sa paraan na iyon.

Gamit ang saklay ay naglakad sya papalapit sa akin at pinunasan nya yung luha kong pumatak. "Shh stop crying Ok"

"I miss you too Stephen" sabi ko kaya mas lumaki yung mga ngiti nya at niyakap ako.

"Damn I miss hugging you" komento nya ulit at mas hinigpitan pa ang pagkakayakap sa akin. "I miss everything about you Dana" dagdag nya pa.

Hindi ako nagsasalita, gusto ko lang marinig ang boses nya at namnamin ang init ng yakap nya.

Humiwalay sya ng pagkakayakap sa akin at tinignan ako. Alam kong matanda na ako para maramdaman to pero nakaramdam ako ng pagkailang sa paraan ng pagtitig nya sa akin. Na para bang ito yung unang beses na tinitigan nya ako ng ganito.

"Hindi mo pa sinasagot yung tanong ko, sinong nagdala sayo dito? Dapat umuwi ka na lang at magpahinga" sabi ko sa kanya, umiling naman sya.

"Jimuel said your here thats why I decided to go her and look for you" sagot nya. Ang tigas din ng ulo netong lalaking to, ngayon ang labas nya sa ospital pero imbes na umuwi at magpahinga pumunta pa dito.

"At bakit mo naman ako hinahanap, aber?" tumingin muna sya sa akin bago sumagot.

"Because I miss you and I want to see you" napailing naman ako sa sagot nya. Lame excuses.

"Pupunta naman ako sa inyo mamaya, hindi mo na lang ako hinintay"

"I also want to see Erika" hindi nga pala sya gising noong libing ni Erika.

"She's always been good to me and I wanna thank her for that. I'm sorry if I didn't save you from Mark Erika, but I will make sure that he will rot in jail for you. Thank you for everything and don't worry about Taejoon I will take care of him. Me and Dana will take care of him, right Dana?" Tumango at ngumiti ako sa kanya matapos nyang sabihin iyon.

Nagstay pa kami ng ilang minuto bago pumunta sa isa pang puntod.

"Hey bae how are you? I miss you Bae so much" sabi ni Stephen habang inaalis yung mga dahon sa lapida ni Maybel.

"Bae I want you to meet Dana, she's the one I'm talking to you. She's my forever. I know you will hit me if I told you that I almost let her go, I was so stupid that time Bae. Letting my forever slip away, that a big mistake right, Bae? But don't worry I'll be wiser now and I will never let her go because I love her so much." nakatingin lang ako kay Stephen habang kinaka-usap nya si Maybel, kinikilig din sa bawat salitang binibitawan nya kaya hindi ko maiwasang hindi mapangiti at mamula.

"Should I tell her that question right now Bae? I'm afraid that she would not say yes instead she will ask me to court her again, aissh never mind. I would just find a right time before asking that question. We'll go now Bae, take care of us" tumayo na sya at hinawakan yung kamay ko saka nya inaya akong umuwi.

Malapit na kami sa lugar kung saan nakaparada yung sasakyan nya ng maalala ko yung tinatanong nya kay Maybel kanina. Inalis ko yung pagkakagawak nya sa kamay ko at pumunta sa unahan nya.

Tumingin ako sa mata nya at bumuntong hininga. Ayoko ng mawala sya kaya hindi ko na papalampasin ang pagkakatong ito.

"Kahit wag mo na akong tanungin, Oo, magpapaksal ako sayo at I do ang isasagot ko sa pari." sigaw ko saka naunang pumasok sa sasakyang dala nya.

Matagal naman na akong handang maging Mrs. Stephen Min.

----------------

Comments please.