Here's the update! Sorry kung matagal! As in sa mga natagalan po. I share the same sentiments naman dahil reader din ako. I know kung paano mabitin! But as I've said, I'm sorry. Hindi ko ini-expect na hectic ang sem namin. Halos wala kaming tulog, I mean hindi kami natutulog! Kaya sorrryyy!
Ang tagal ko na ngang mag update tapos maikli pa? SORRY ulit. I'll do my best do finish this story so don't worry. I won't leave this story hanging.
To my ever silent reader, who posted on my MB. I dedicate this to you. gayle12 :)
29 Shattered Glass
Antonette**
Napakagat labi ako dahil ang totoo kanina pa ako nagpipigil ng tawa simula ng umalis sila Adrian mula dito sa presinto.
"Itawa mo na yan."
"Hahahaha. Nakita niyo ba yun?" Nakangising tanong ko sakanila.
"Kitang kita." Sagot ng isa sakanila.
Ngumisi ako lalo. Kitang kita ko kung paano mag bago ang itsura ni Sandra ng dahil kay Adrian. Anong akala niya porke nakulong ako kanya na si Adrian? No way in hell I would let her have what's mine!
Simula ng ipasok ako dito ay walang gumagalaw saakin simula ng aksidente nalang nakita ang tatoo ko sa likuran. Of course it was well known.
"Pero bata, hindi ka ba naawa dun sa lalake? Syota mo yun diba? Mukhang mahal na mahal ka ah." Sabi nung medyo may katandaan.
Nawala ang ngiti ko. "May kailangan pa akong patuyan bago ko siya balikan." Sabi ko.
Hanggang hindi pa kita nabubura. Hinding hindi ka matatahimik sa mga bagay na gugulo sayo. Hihintayin ko ang pagka sira mo. Ilalagay kita kung saan ka dapat. Kung hindi mo alam kung saan ka lulugar... ako ang maglulugar saiyo Sandra. Ako lang.
I'm not saying sorry because it's true. I'm saying sorry because I know I'm hurting you, for keeping you blind from all this shits.
Please wait Adrian... wait for my return.
Drake***
It's been weeks since ng makulong si Antonette for killing Ayumi. Hindi ko din alam kung dapat ba akong maghinala na ginawa niya talaga iyon. We don't have proof pero dumating ang evidence na may pangalan niya and the thing is... she keeps saying sorry to Adrian kaya hindi namin alam kung para saan ba iyon.
And in the end we took it for killing Ayumi.
We doubt. We hesitate. We no longer believe in her.
How can we do that kung hindi siya nagsasalita? Hindi siya nagsasabi at hindi na kami pinababalik ng kulungan.
The worst part Adrian act normally a few days later which worries his dad and mom even us. He didn't cry again. It would be good if he does atleast we know how we will act around him and we don't need to guess.
Palagi kaming nandito sa bahay nila. Kahit hindi kami nag uusap alam kong alam niyang nandito kami para sakanya sa oras na handa na siyang magsalita tungkol sa nararamdaman niya.
Hell it was unfair. It was always unfair for him.
We are all blind here pero hindi niya naisip na mag bigay ng kahit isang salita makakapaglinaw ng totoo. Instead she chooses to be silent and say sorry.
Nakita kong lumabas si Adrian kaya naman napatayo ako.
"Saan ka?" Tanong ni Axel.
"Lumabas si Calvin. Susundan ko lang." Sabi ko.
