Here's my update for November! Expect updates! :) Hindi na ganun katagal unlike before! :3 Enjoy reading!
Chapter31 I'm home Adrian
Tinignan ko si Sephira. Hindi ko maiwasang hindi mapangisi dahil bakas na bakas ang inis sa pagmumukha niya. Alam ko kung anong pinunta niya at kung bakit siya narito. Dapat siguro'y inasahan ko nang magpupunta siya dito diba?
Hindi ang tulad niya ang manonood nalang habang namamatay ang mga tao sa paligid niya. Gusto niyang malaman kung anong nangyayare kaya ako kaagad ang naisip niya.
Napangisi ako. Mukha siyang desperado dahil sa hilatsa ng mukha niya.
"Hi Seph. Long time no see." Natatawang bati ko. "Unfortunately we met in unfortunate way." Nakangiting sabi ko.
"Cut the greeting A." Inis na sabi niya habang nakakyuom ang mga kamao niya.
Muli akong ngumiti sakanya. "I can't see anything wrong in greeting an acquaintance." Sabi ko.
Nakagat niya ang labi niya. She's desperately restraining herself to shout at me. Napangisi nanaman ako dahil sa ginagawa niya. Just dare.
"Let's cut this chase." Sabi niya at nag buntong hininga. Tumitig siya sa mga mata ko with so much resolve. Too determined my friend. "Stop your game and get yourself out of this prison." Sabi niya-mali, inuutusan niya pala ako dahil sa tono ng pananalita niya.
Hindi ko naiwasang hindi tumaas ang kilay ko dahil sa ginamit niyang tono saakin. "Is that your resolve in coming here?" Tanong ko. "To accuse me in playing? I thought you knew me." Painosenteng sagot ko.
I wanted to laugh ng tuluyan na siyang magalit pero pinigilan ko. "Accuse you?!" Hindi makapaniwalang tanong niya. "I'm not accusing you when in fact, I'm telling the damn truth here A! I want you to stop this nonsense! This madness of yours will bring nothing but pain to everyone A!"
Napangisi ako. Magsasalita sana ako pero nagsalita nanaman siya.
"Your Adrian is hurt." Sabi niya at natigilan ako. "He's hurt emotionally... and you can bear that? And you tell yourself that you love him? Don't be a bitch Antonette." Sabi niya saakin. "Isa isa sa mga kaibigan niya namamatay. Isa isa silang pinapatay pero wala kang ginagawa kung hindi ang maupo dito sa kulungan when all along alam mo naman kung sino ang gumagawa nito diba? Alam mo!" She shouted in frustration.
Napasimangot ako at nag iwas ng tingin. I clearly forgot about his feeling. Damn it.
Tumawa sa harapan ko si Sephira. "You're damn selfish A! Palagi kang inaalala ni Adrian! Ikaw palagi ang inuuna niya! Ikaw palagi ang iniisip niya kung masaya kaba o malungkot! O kaya naman kung sasama ba ang loob mo sa gagawin niya!" She breathes harshly. "Pero ikaw ba naisip mo kung anong nararamdaman niya? You're unworthy Antonette."
Natigilan ako sa sinabi niya.
Nakita niya ang himbing na natutulog na si Adrian na may tuyong luha sa pisngi. Napahawak siya don at pinunasan ng daliri niya at hinaplos ang mukha nito. Nakatitig siya dito. Nadudurog ang puso niya sa nakikita na kahit hindi niya aminin ay alam niyang may kakaibang nararamdaman na siya para kay Adrian na ngayon nga ay nakatulog ng umiiyak.
'Bakit? Bakit ka lumuha? Sa anong dahilan? Gustong gusto kong malaman ang dahilan upang malaman ko ang gagawin ko.' Isip niya.
Hinalikan niya ang noo ni Adrian at lihim na napangiti. Hinaplos niya ang mukha nito at akmang tatayo ng yakapin siya nito kaya taka siyang napatingin dito ay natutulog ito kaya tinignan niya maigi ng malamang tulog talaga ito at niyakap siya ay hinayaan niya nalang at humiga sa tabi nito at sumubsob sa dibdib nito.
