Unexpected Jowa!

Chapter 22

Ja's POV

Hindi ulit umuwi si Seb kagabi.Umalis kasi siya dahil may Family dinner sa bahay nila.

Hanggang ngayon hindi siya tumatawag at kahit magtext man lang wala.

Nag-aalala na nga ako,hindi ko alam pero hindi akp mapakali.Naglinis na lang ako ng bahay.Habang naghuhugas ako ng pinggan nabitiwan ko yung baso kaya nalaglag ito sa sahig at nabasag.Kinabahan ako na natakot.

Parang may iba akong naramdaman pero binaliwala ko na lanh yun.Nilinis ko yung mga bubog na nagkalat sa sahig. At nagpatuloy sa paglilinis nang mag ring yung telepono kaya sinagot ko.

"Hello,sino to?"Sagot ko sa telepono.

["Ja"]sabi nung nasa kabilang linya at kung hindi ako nagkakamali si Tita Ella yo'n wala ba sa kanila si Seb?

"Tita napatawag po kayo,pauwi na po ba si Seb?"tanong ko.

Matagal siyang sumagot na nagpakaba sa akin.Anong bang nangyayari?

["Jaggi nandito ako ngayon sa Hospital.Naaksidente si Sebastian kagabi"]dirediretsong sabi ni Tita Ella na nagpatulala sa akin.Hindi parin pumapasok sa ulo ko lahat ng sinabi niya.
Narinig ko na lang na umiyak si Tita Ella.

"Tita anong Hospital po yan?"tanong ko.

["Sa Reyes Hospital sa malapit sa unit ni Seb.Magtaxi ka na lang hihintayin kita sa labas"] sabi ni Tita Ella.

Nag-ayos na ako at umalis.Sumakay ako ng taxi.Nakita ko si Tita Ella na nasa labas ng Hospital siguro ito na yun.Bumaba ako at niyakap si Tita.

"Halika na" sabi niya at nagtungo na kami sa kwarto ni Seb.

Doon nakita ko siyang nakahiga at may benda sa ulo.Anong nangyari Seb? Hindi ko na napigilang umiyak.Naaawa ako sa kanya.

"Hababg pauwi siya,nabundol daw siya ng isang track.Nabagok ang ulo niya na naging cause ng pagkaka comatose.Hindi pa alam kung kailan siya magigising at kung magiging okay ang lahat"paliwanag ni Tita Ella na lalalong nagpabilis ng pagbagsak ng mga luha sa mata ko.

"Sige iwan muna kita" sabi niya saka lumabas.

At dahil mag-isa na lang ako humagulgol na talaga ako.Nakakalungkot pero parang kahapon lang nagkaayos na kami tapos biglang ganto.

Hinawakan ko ang kamay niya.

"Sebastian lumaban ka ha.Hihintayin kita.Diba sabi mo papakasalan mo pa ako?"sabi ko at bumuhos na naman yung mga luha ko.

"Mahal kita" sabi ko at hinalikan ko siya sa noo.

-
Pumasok parin ako kahit ang sakit sakit sa puso na hindi siya bantayan.Nakita ako Jia na nagiisa sa field kaya lumapir siya.Alam na kaya nya?

Niyakap niya ako,siguro nga alam na niya.Niyakap ko na lang din siya.Buti na lang nanjan siya.

"Okay ka lang?"tanong niya.

"Medyo kasi nandito ka.Pero alam ko mamaya malulungkot na naman ako"malungkot na sabi ko at ngumiti ng pilit.

"Ja,gagaling din siya.Tapis magiging maayos na ang lahat.Hindi mo na kailangang umiyak"sabi niya.Pero napaiyak ako sa mga sinabi niya.Kaibigan ko talaga tong babae na to.
Nagyakapan lang kami,sa paraan na ito unti-unti naman nababawasan yubg bigat na nasa puso ko.

"Gusto ko makita si Seb.Pwede ba?" Tanong niya.Kaya pumayag ako.

Nagtungo kami sa Reyes Hospital.Kita sa mata ni Jia na naaawa din siya kay Seb.

"Hoy Sebastian,magpagaling ka ha.Iyak ng iyak kasi tong si Ja nakakarindi"pagbibiro niya.Kaya nagtawanan kami.

Pero agad niya iyong binawi at biglang nagseryoso.

"Magpagaling ka,ayokong umiiyak si Jaggi.Sana pag nagising ka maging okay na ang lahat"sabi niya.

Niyakap ko siya dahil narin sa emosyon na nararamdaman ko.Grabe may gantong side pala si Jia.

Umuwi na kami at ako ayun,magisa sa unit ni Seb.Ang lungkot ang tahimik.Wala na akong ginawa kundi ang umiyak.

Wala e,masakit kasi.Ganon siguro talaga kapag nagmamahal.Wag lang sana bibitaw si Sebastian,kahit hindi na para sa akin para sa pamilya niya na lang.

Wala akong ginawa magdamag kung hindi ay umiyak.Hanggang umaga wala pa akong masyadong tulog pero nag-ayos na ako para dalawin si Seb.

Habang papalapit ako sa kama niya di ko maiwasang maluha ulit.Umupo ako sa upuan at humarap sa kanya.Hinawakan ko ang kamay niya.

"Iha!wag mo masyadong abusuhin ang sarili mo.Kailngan mong magpalakas para kay Seb.Wag ka na ring iiyak dahil alam kong ayaw niyang malungkot ka"napangiti ako sa sinabi ni Tita Ella.

"Susubukan ko pong maging matatag"sabi ko.

"Wag mong subukan,gawin mo"sabi ni Tita sabay ngiti.Pinapagaan niya yung loob ko.

Napakabait talaga ni Tita Ella.Sana ganyan din ang mommy ko ,pero imposible.

Binantayan ko lang si Seb at di namalayang nakaidlip pala ako.

"Jaggi anak,kain ka muna"sabi ni Tita at naghanda ng pagkain.

Sabay kaming kumain ng hinanda niya.Ang sweet na nanay kaya siguro mahal na mahal siya ni Seb.

"Salamat po sa pagkain" nakangiting sabi ko.

"Yan dapat lagi kang nakangiti.Kung nakikita lang ni Seb yang mga ngiti mo matutuwa yo'n.Keep that smile iha"napangiti ulit ako dahil kay Tita.

Hindi ko talaga inaasahan na hahantong kami sa ganito.

"Sebastian kailan ka ba gigising?Miss na kita sobra"sabi ko pero pinilit kng hindi umiyak.

"Mahal kita at hindi yo'n magbabago" sabi ko pa.

Sana talaga magising na si Seb.Gusto ko ng maging okay ang lahat.Alam kong nahihirapan din si Tita Ella pero di niya lang pinapakita.

***********
Please vote and comment, kamsa :)