Badass rules

Hoofdstuk 1

  Oké dus, Ik ben Avril Jones. Dé alround badass chick. Ik spijbelde te vaak, ik luisterde niet en ik tsja was gewoon een beetje tegendraads. Ik ging uit mijn eigen overwegingen wel naar school, en ook een beetje omdat mijn lievelingsoom Perry voor me betaalde. Niet dat ik zovaak in de lessen zat, maar dat was ook niet nodig ik stond voor alle vakken een zes. Behalve voor natuurkunde wat een schijt vak was dat zeg. 

Ik had niet zoveel vrienden. Was ook niet zo vreemd, de meeste mensen vonden me te heftig en of raar. Ze vonden dat ik me uitsloofde. Maar eerlijk  ik heb een keer geprobeerd om normaal te zijn maar ik vond het zo saai dat ik meteen weer mezelf werd. Zelfs mijn ouders vonden mij te heftig. Voor zover je ze ouders kunt noemen eigenlijk. Mijn moeder was een middelbaar schattig vrouwtje dat alles volgens schema's deed. Ze had zelfs schema's voor mij. ik werd er zo gek van dat ik de eerste de beste kans greep om uit huis te gaan. Mijn vader had ik in geen jaren gezien aangezien hij ooit de bak in ging en mijn moeder hem toen liet vallen.  die oude gek had daarna nooit meer iets van zich laten horen. 

Ik woonde min of meer op mezelf. Soms sliep ik in mijn vieze appartement in een super gezellige wijk waar de ramen waren dichtgetimmerd. En soms bleef ik slapen bij 'vrienden' en heel soms als ik daar zin in had sliep ik in het park. Gewoon omdat het kon. Ik leefde dus eigenlijk heel relaxed mijn eigen vrije leventje. En er was helemaal niks wat daar verandering in kon brengen dachr ik toen.

Maar goed, life sucks en bij mij dus ook.

Ik ging die maandag voor de verandering wel naar school nadat oom Perry me had gebeld en ik het redelijk vond. Ik liep naar mijn kluisje en duwde de eerste jaars die ervoor stonden ruw opzij. Ik viste mijn oortjes eruit en pakte mijn Engels boek. Ik liep naar het lokaal en ging achterin zitten. Ik zette mijn voeten op tafel en maakte het mezelf gemakkelijk voor dit uurtje. De docent kende me toch al en zou me toch wel met rust laten. Tot mijn verbazing was het niet de saaie grijze troela die binnen kwam. Dit exemplaar was blond en in de twintig. En ze keek me boos aan.

Geweldig. De klas zat inmiddels vol en keek de nieuwe docent aan. "Avril, wil jij je voeten van tafel halen"? Aha de zo welbekende, ik vraag het maar het is geen vraag. De klas werd doodstil. Grappig mijn reputatie was zo bekend dat  leraren en leerlingen wisten dat ze met rust moesten laten. Maar dit blonde wicht kende mij nog niet en maakte deze crusiale fout. Ik trok mijn wenkbrauw op. 

''Nee, ik zit wel goed zo'' zei ik met een slome grijns terug. De vrouw liep een beetje rood aan. ''Haal je voeten van tafel!'' zei de vrouw nog een keer met klem. ''Nope'' zei ik weer terwijl ik mijn nagels bestudeerde. ''ik vraag het niet nog eens'' gromde de vrouw. ''Fijn dan hoef ik je zeikstem ook niet meer te horen'' zei ik vrolijk. ''Ga je maar melden bij meneer Dongen'' schreeuwde de vrouw nu. ''Peter? Goed hoor, die heb ik lang niet meer gezien'' zei ik. Ik gaapte en pakte heel rustig mijn spullen in. Gewoon lekker langzaam zodat ze op mij moest wachten om door te gaan met haar les. Ze wilde er iets van zeggen maar durfde niet. Net goed.

Toen ik naar buiten liep was mijn humeur wel verpest. Ik liep naar buiten en ging even op een muurtje in de zon zitten. Mijn zwarte haar glansde mooi in dit licht. Ik legde mijn tas onder mijn hoofd en sloot mijn grijze ogen.