Badass rules

Hoofdstuk 43

De koude avond lucht voelde als een verademing op mijn huid. Met een knal sprongen de ramen uit hun sponningen. Ik beet mijn kiezen op elkaar en keek niet om. ''Denk niet hij blij is wanneer je ziet dat jij zijn favoriete moord locatie hebt afgebrand'' bromde een van de gemaskerde mannen terwijl we terug naar de auto liepen. Moe haalde ik mijn schouders op, ik voelde me leeg. ''Kom hier'' zei Ashton zacht. Hij trok me in zijn armen ''de eerste keer is nooit makkelijk prinses, maar geloof me het wordt beter.'' Ik knikte en hij plantte een kusje op mijn slaap. ''Laten we gaan'' zei Ashton. Moe zakte ik in elkaar op de achterbank van de auto. Alle adrenaline was uit mijn bloed verdwenen. Mijn trillende handen verborg ik snel. Ashton zag het en kwam tegen me aan zitten. ''Waarom schoot je niet gewoon?'' vroeg hij. Ik schudde met mijn hoofd ''Dat was te makkelijk geweest.'' Ashton ademende uit. ''Ik wilde niet dat iemand dit zou vergeten, ik heb voor jullie gekozen.'' Ashton lachte ''Ja en hoe.'' ''Je duistere kant is wel heel aantrekkelijk'' zei hij terwijl hij een lok van mijn haar om zijn vinger krulde. Ik grijnsde naar hem. ''Jij en ik samen'' zei ik ''Samen gaan we het maken.'' Hij plantte nog een kus op mijn slaap en liet me toen op zijn schoot liggen. Ik weet niet hoe het me lukte maar uiteindelijk viel ik toch in slaap.

 Ikwerd wakker doordat Ashton me in mijn nek zoende. ''Wat wil je?'' kreunde iknog half slapend. ''We zijn er'' zei hij opgewekt. ''Waar zijn we?'' reageerdeik nog steeds slaperig. ''Soms twijfel ik echt aan je IQ'' zei hij zuchtend. Ikging rechtop zitten en sloeg hem tegen zijn arm alsof hij een vervelende vliegwas. Hij lachte alleen en wees met zijn duim naar het strak uitgelijnde gebouwwaar we voor stonden. ''Welkom op het hoofdkwartier van GrowNext prinses'' zeihij vlot. De deur werd voor me open gemaakt en de witte steentjes knisperdenonder mijn voeten toen ik uitstapte. ''Maar wat doe ik hier precies'' vroeg ikAshton. ''Het laatste deel van je inwijding'' zei hij. Achterdochtig kneep ikmijn ogen samen. Ashton grinnikte ''Rustig maar je hebt al je dirty workopgeknapt, de baas staat er alleen op om iedere nieuwe rekruut zelf te zien.''Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. ''Je bedoeld dat ik één of ander politiekcorrect gesprek moet gaan houden met jullie nummer één maffia baas?'' Ashtonknikte ''Zo zou je het kunnen zeggen.'' Ik pauzeerde even ''Wat gebeurt er alshij mij afkeurt?'' Ashton haalde zijn schouders op ''Als hij je echt niet moetdan loost hij je denk ik.'' Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen. ''Stop met jezorgen te maken prinses, ik zal een goed woordje voor je doen.'' Skeptisch keekik hem aan ''Natuurlijk want jij bent zo dik met je creepy maffia macho?''''Wil je dat ik hem vertel dat je nogal krengerig kunt zijn?'' Ik knipperdeoverdreven met mijn ogen en wierp hem een kushandje toe. Hij sloeg lachend eenarm om me heen en we liepen de automatische deuren door.

 De binnenkant van het gebouw was strak uitgelijnd. Meerderde rechthoekig uitgesneden vlakken waren gevuld met grijze steentjes en achter de balie stroomde een waterval subtiel over de zandsteen muur. We liepen door een witte gang naar de eerste verdieping. Niet helemaal op mijn gemak nam ik de omgeving in me op. Er was iets bekends aan deze plek, ik was hier eerder geweest. Toen we aankwamen bij een glazen hokje herinnerde ik het me opeens weer.

Ik werd op het matje geroepen omdat ik het had verkloot. Ik bevond me toen ik precies ditzelfde kamertje. De kamer die ik inging had een donker tapijt en achter het bureau zat een man van rond de vijftig met grijzende slapen. Mijn lichaam deed pijn op dat moment. Mijn schouder was pijnlijk en ik had verschillende blauwe plekken. De man heette... Mijn geheugen kon het niet terug vinden. Het leek wel eeuwen geleden dat ik hier was geweest. De man had me verteld dat ik de missie van Lukes blauwdrukken moest afmaken omdat ik diegene was geweest die het had verpest. Ik zou een maand de tijd krijgen. Zijn secretaresse had me verder geholpen met de info die ik nodig had.

 Ashton ging samen met mij de glazen kamer in. Samen gingen we zitten op de comfortabele bank. De airco stond aan in de kamer en er ging een rilling door me heen. We zaten daar denk ik iets van tien a vijftien minuten toen een onzichtbare stem sprak ''Avril Jones nu melden.'' Ik sprong snel op en Ashton volgde me. De strenge vrouwen stem sprak weer ''Heet jij soms ook Avril Jones?'' Ashtons gezicht betrok. Strak keek hij me aan ''Je moet het toch alleen doen prinses, verkloot dit niet goed, we zijn er bijna.'' Hij knipoogde naar me en liet mijn hand toen los. Toch een klein beetje onzeker omdat Ashton nu weg was liep ik de kamer binnen. Het zwarte tapijt slokte mijn laarzen haast op. Maar mijn aandacht ging vrijwel meteen uit naar de man die achter het bureau zat.

 Zijngrijze slapen zorgde ervoor dat ik hem opnieuw herkende. Hij observeerde mezonder iets te zeggen en voorzichtig kwam ik dichterbij. ''Avril Jones'' zeihij alsof het een overweging was. Ik knikte alleen. ''We hebben meegekeken''deelde hij me mee. Shit dacht ik bij mezelf, zou ik nu gezeik krijgen omdat ikzijn favoriete moordlocatie had afgebrand? Het leek alsof hij mijn gedachte konlezen. ''Jij hebt Oldvalley afgebrand'' zei hij alsof het een mededeling was.Ik kromp in elkaar. ''Ga zitten'' zei hij nu wat vriendelijker. Gauw liet ik mein de leren stoel zakken. ''Je doet me denken aan mijn dochter'' zei hijterwijl hij in de verte staarde. ''Ik heb haar al in geen jaren gezien, deonderwereld riep me voordat ik haar kon zien opgroeien'' zijn stem klonkafwezig. Met een klein rukje trok hij zijn stropdas recht en ging rechtopzitten. ''Avril, je hebt de blauwdrukken aan ons afgeleverd. Je optreden bijhet tankstation was amusant om te zien. Maar laten we het eens hebben overOldvalley.'' ''Het was niet mijn bedoeling om uw moord huis af te branden'' zeiik ...''meneer'' voegde ik eraan toe. Er ontstonden lachrimpels bij zijn ogenmaar wat hij dacht bleef moeilijk te lezen. ''Waarom koos je hiervoor'' zei hijterwijl hij een slok van zijn Hennesy nam. ''Ik werd boos, voelde me machteloosen ik wilde dat hij leed'' zei ik zachtjes terwijl ik mijn ogen neersloeg. ''Jewilde dat hij leed?'' vroeg hij. Langzaam knikte ik ''Als hij de blauwdrukkengewoon had gegeven was het niet nodig geweest.'' De man streek even over zijnkin. ''Ben je klaar om te sterven voor GrowNext Avril? Ik keek hem aan ''Ik hebniks anders om voor te leven'' zei ik. De man knikte ''Ik begrijp het.'' De manstond op en gebaarde dat ik hem moest volgen. We liepen door de gang naar eenander hokje. Het hokje was klein en Ashton zat met zijn gezicht toe naar ons.  Zijn gezicht lichtte op toen hij me zag en zwak glimlachte ik terug. De man opende de deur voor me. ''Misschien dat je zijn leven meer waard vindt'' zei de man. Niet begrijpend keek ik naar de man. Hij gaf me een zilveren pistool dat licht in mijn hand voelde. Ashtons ogen werden groot. ''Don wat is dit?'' De man negeerde Ashton volledig en keek mij strak aan. ''Waar wacht je op Avril, schiet hem neer'' zei hij kalm. Ik richtte het pistool op Ashton. Ongelovig keek hij me aan ''Avril, stop dit is waanzin.'' Ik laadde het pistool. ''Avril, nee, ik heb je opgeleid, wij samen toch? Wij zouden samen stijgen in de hiërarchie'' Ashton smeekte me te stoppen. Mijn vinger spande zich om de trekker en ik schoot recht op de plek waar zijn hart zat. ''Godverdomme'' schreeuwde Ashton terwijl hij achterover struikelde. Boos trok hij het lichtblauwe pijltje uit zijn huid. De man pakte het pistool uit mijn hand en legde een hand op mijn schouder ''Welkom bij GrowNext Avril Jones.'' Daarna liep hij de kamer uit. Snel rende ik naar Ashton toe. ''God jij bent een bitch van de hoogste klasse weet je dat?'' gromde Ashton. ''Je had me letterlijk vermoord als dat geen verdovingspistool was geweest.'' Ik sloeg mijn armen om hem heen en zoende hem, om hem de mond te snoeren. Ik liet hem opgelucht los ''was best leuk je zo bang te zien prettyboy'' glimlachte ik lief. Hij kneep zijn ogen samen en wreef over de plek waar het pijltje hem had geraakt. ''Kutwijf ben je ook'' gromde hij nog steeds een beetje boos. Maar het deerde me eerlijk gezegd niet meer, ik was uit de shit. Maar jammer genoeg zou het niet lang zo blijven.