Badass rules

Hoofdstuk 32

Het eerste wat ik voelde was pijn. Pijn in mijn nek pijn in mijn rug en zelfs mijn voeten deden pijn. Het voelde alsof ik onder water had gelegen en nu wakker werd. Het tweede waar ik me bewust van werd is dat ik bewoog. Nou goed ik bewoog zelf niet maar de ruimte om me heen wel. Ik kreeg mijn ogen niet open dus ik gokte dat ik in een auto zat. Ik probeerde me in mijn roes te herinneren hoe ik hier überhaupt was gekomen. Uit de krochten van mijn geheugen kwam de avond ervoor in me bovendrijven. Ik had de receptionist de sleutel van het appartement afgetroggeld. Daarna was ik naar boven gegaan en ging ik slapen. Wat was er daarna gebeurd? Ik voelde dat het zwart me naar beneden probeerde te trekken. Het voelde zo rustgevend aan maar ik moest me herinneren wat er was gebeurd. Uit de dikke smurrie van mijn brein kwam de naam Ashton naar boven drijven. Goed wat was er met hem? Hij was in de kamer geweest toen ik sliep. Langzaam kwamen mijn herinneringen boven. Hij waas inderdaad in de kamer geweest toen ik sliep, maar ik was wakker geworden. Hij was boos geweest...heel boos. Opeens was het helder in mijn hoofd. Hij had me aan mijn haren opgetild uit bed en ik probeerde hem te slaan. Zijn ogen waren bloedrood en zijn adem stonk naar alcohol. Hij gooide zijn bureaulamp kapot en schreeuwde naar me. Hij schreeuwde dat ik een leugenaar was en dat ik zou boeten. Ik schreeuwde ook. Daar liet mijn geheugen het afweten.

Mijn hoofd bonkte toen ik mijn ogen open deed. ''Ah kijk, ze is wakker.'' Ik zag alleen nog maar wazige gezichten. ''Geef haar nog vijf milligram, we zijn er zo.'' Ik voelde na een tijdje de auto stoppen en druppeltjes water op mijn armen landen, het regende dus. Ik werd naar een plek binnen gedragen en op een stoel neergezet waar ik eindelijk helemaal kon bijkomen. De wereld draaide nog steeds om me heen maar ik begon helder te zien. Ik zat in een glazen ruimte met een paar stoelen en een zacht tapijt. Er was nog een deur met een dichte ruimte erachter. Ik voelde voorzichtig met mijn hand aan mijn hoofd. Ik voelde opgedroogde stukjes bloed kleven in mijn haar en er zaten een paar blauwe plekken op mijn lichaam. Mijn rechterschouder was opgezet en voelde pijnlijk aan. Toen ik helemaal was bijgekomen stond ik op om de ruimte te onderzoeken. Toen ik naar de glazen deur liep sprong het speaker systeem krakend aan. ''Avril Jones, blijven zitten tot je wordt geroepen.'' Ik wilde het niet toegeven maar ik was toch geschrokken. Ik liep weer naar de comfortabele bank toe en ging zitten. Na een paar minuten sprong de speaker weer aan. ''Avril Jones, nu melden'' meldde de strenge vrouwenstem weer. Voorzichtig liep ik naar de donkere houten deur en maakte hem open. Ik kwam uit in een ruim kantoor met zwart tapijt. Achter een imposant bureau zat een man van rond de vijftig. Hij was best knap om te zien met grijze ogen en grijzende slapen. Hij droeg een donkerblauw pak met een bloedrode stropdas. Hij hield zijn vingertoppen tegen elkaar aan en keek mij koel aan. Schoorvoetend liep ik naar binnen. ''Zit'' zei hij. Met tegenzin ging ik zitten. Deze man zag er veel te belangrijk uit om tegen te spreken.

''Ik heb veel over jou gehoord Avril Jones'' zei hij met een langzame stem. ''Je bent de protegé van Ashton niet? Hij bladerde ondertussen in een zwarte map. ''Ja ja hier zie ik het, blijkbaar heeft mijn team moeite met een twaalf jarig meisje in bedwang houden.'' Ik fronste mijn wenkbrauwen. ''Ik ben zeventien'' mompelde ik zacht. ''Zei je iets? zei de man afgemeten. Ik ademde diep in en uit en herhaalde toen mijn zin. ''Weet je Avril, je brengt mijn operatie in gevaar en je zit heel erg in de problemen. Ik heb mensen vermoord omdat hun gezicht me niet aanstond. Ik ben zéker een van de mensen die je aan jou kant wil.'' Ik slikte hard. Ik had voor zoveel problemen gezorgd en deze keer wist ik echt niks. Blijkbaar zat ik nu bij de hoogste baas. ''Ik ben absoluut niet blij met je gedrag en het enige wat je nu levend houdt is je moed. Mensen die ik overbodig vindt laat ik verdwijnen. Eerst was je niet handig door politie problemen en nu... weet je te veel. '' Hij stak een sigaret op en leunde achterover in zijn stoel en blies de grauwe rook uit. ''Ik zit dus in diepe shit'' mompelde ik per on geluk hardop. De man lachte uitbundig. ''Ik mag jou wel, en je bent bruikbaar dus ik geef je de keus. Je zorgt dat deze operatie slaagt en daarna laat ik je gaan of ik zorg dat je er over tien minuten niet meer bent. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek naar de grond. Moeilijke keuze dit doodgaan of niet. Hij keek me verwachttingsvol aan en verwachtte dus blijkbaar een serieus antwoord. ''Ik zorg dat uw operatie lukt'' zei ik met een zekere stem. ''Ik geef je alles waarvan ik denk dat je het nodig hebt en tweeduizend euro voor de onvoorziene kosten. Red je het niet? Is het klaar. Maak je fouten? Is het klaar. En omdat ik vandaag in een goede bui ben geef in je een maand.'' Hij leek tevreden met zichzelf. ''Heb je me begrepen ?'' Ik knikte gedwee.

''Martha zal je verder helpen.'' Hij gebaarde met zijn hand en ik stond op. ''Dit gaat me lukken meneer..uh. '' ''Don.'' ''Ik zal u niet teleurstellen meneer Don.'' Hij knikte langzaam naar me ''Ik hoop het voor je Avril.'' Een kleine dunne mevrouw leidde haar het kantoor uit. ''Je bent hem goed gezind meissie, de kans dat je nu inmootjes zou liggen was groot.'' Ik keek haar aan terwijl we door de gang liepen. ''Wat zijn de verdere details over deze missie dan?'' ''Ik breng je nu naar het archief zodat je je kunt inlezen. Ze klapte twee grote dubbele deuren open en lange rijen met computers, kasten en tafels kwam me te gemoed. Martha liep met snelle stappen naar een bepaalde sectie, wees me het dossier aan en wilde me net achterlaten. ''Mag ik nog wat vragen?'' zei ik zacht. Ze keek me geirriteerd aan ''Als je opschiet.'' ''Hoe zit het met Ashton en zo?'' Zelachtte me medelevend toe. ''Hij kan je niks doen totdat de maand over is.'' Ze zocht even in haar tas en haalde er een ouderwetse telefoon uit. ''Als er iets bel je mij, misbruik dit niet.'' Ze knipoogde oogde een laatste keer naar me en liet me toen alleen.

Ik maakte de map open en Lukes gezicht straalde me toe vanaf de pagina. Onwillekeurig maakte mijn hart een sprongetje. Hij was leuk dat viel niet te ontkennen. Langzaam begon ik het dossier door te bladeren. Luke had een soort wapen gemaakt, uitgetest en het als te sterk verklaard. Hij deed het blijkbaar voor de lol en waas dus niet echt van plan om het te verkopen en had de deal met GrowNext dus afgezegd. Ze wilden dus koste wat het kost de blauwdrukken van de wapens hebben. De laatste notities waren dat de blauwdrukken in zijn kamer lagen maar dat de plek nog onbekend was. Ze mochten geen argwaan wekken zodat Luke niet zou besluiten de blauwdrukken te verbranden. Dat was wel een duidelijke missie. Ze stond dichtbij Luke en het zou toch niet heel moeilijk zijn om de blauwdrukken te vinden.

Maar voor dit moment maakte ik me veel meer zorgen over de confrontatie met Ashton. Ik stond dan wel onder bescherming maar ik verbleef nog steeds in zijn appartement. Ik had geen zin ik awkward gedoe als ik probeerde deze missie zo snel en goed mogelijk af te ronden. Mijn leven hing er namelijk letterlijk vanaf.